شعر های باران خورده ....

خاک سرد است

و کبودی گردنم

خاطره ای را درتو زنده نخواهد کرد

((منیره حسینی))

دوست داشتن تو

خنده های زنی عاشق را

به داد روزهای تلخ تنهایی اش می رساند

((منیره حسینی))

چنان تنهایِ تنهایَم

که حتی

نیستم با "خود" ...

((مهدی اخوان ثالث))

از سر انگشتانم

هزار و یک پرنده شعر

رها میشوند

تا تجربه کنند..

پرواز را در هوای دلتنگی

آسمان سپید

کاغذهای باران خورده...

((مهناز بشارتی))

من تنها می‌ شوم

تو تنها...

نه !

این فعل حذف به قرینه معنا نمی‌شود

می‌ دانم نمی‌ شوی...

((گروس عبدالملکیان))

راه که می روم

خیابان با من قدم می زند.

کمر تمام پنجره ها

زیر سنگینی نگاهم خم میشود.

سر که می چرخانم

سقوط میکنند

یک به یک پرندگان از بام افکارم

من کجای این دور برگردان

به تو خواهم رسید

اولین تصادف

بعد از مرگ کدام خاطره.

((سمیه فرخنده پی))

آنقدر

نمیگویی از حس هایت

که به چشمانت پناه میـبرم ...

و هربـار

که پلک میزنی

دنیـایم فرو میریزد ...

((زینب هاشم زاده))

خودت در آخرین دیدار گفتی

دلت را با همه بیداد گفتی

تو گفتی در دلت مهری نمانده

جدا باشیم، کمی با داد گفتی


((میثم طهماسبی))

تنها ماندم

نه مثل ماه در سیاهی یک‌دست شب

نه مثل پرنده‌ی بی‌هیچ‌کس در قفس

نه مثل ماشینِ عروسِ پایانِ جشن

نه مثل فروغِ بعد از شاپور

تنها ماندم

نه مثل ماه که روشنایی‌اش را

نه مثل پرنده که آوازش را

نه مثل ماشینِ عروس که لیلیوم‌های سفیدش را

نه مثل فروغ که ابراهیم گلستانش را داشت‌

تنها ماندم

درست مثل خودم

تنهایِ تنهایِ تنها

مثلِ خودِ خودِ خودم

((فاضل ترکمن))

از چشم های تو

و شعرهای من

فقط یکی می ماند

همیشه در دوئل ها

یک نفر کشته می شود

و آن دیگری هر روز گلوله می خورد

اما نمی میرد

محبوب من!

دعا کن شعرهای من بمانند

من از تنهایی تو

و مردی که هر شب غمگین به خانه برمی گردد

می ترسم

((علیرضا بندری))

هر کس در دنیا باید یکی را داشته باشد

که حرف های خود را به او بزند

آزادانه و بدون رودربایسی و خجالت ،

به راستی انسان از تنهایی دق می کند !

((ارنست همینگوی))

تنهایی عاشق من است

هر بار که می آید

پاکتی سیگار و دوربین و کتاب

مرا بغل می کند

گاهی می گذارد بر تخت

گاهی رها می کند روی مبل

تنهایی آن قدر عاشق است

که "عشق" "هانکه" را دانلود می کند برای من

به تانگو در پاریس می خندد

همیشه تنها می رقصد و

هیچ وقت خیانت نمی کند

حالا دیگر شک ندارم

تنهایی عاشق من است

((سهیلا عزیزی))

از ترس عاشق شدن

تنهایی مان را در خانه جا گذاشتیم و

به خیابان زدیم

تنهایی

عاشق جای خالی ما شد ...

((الینا نریمان))

از قبل هم نمی دانستم تنهایی را

یک درخت چگونه در جنگلش تنها می ماند

یک شکوفه در شاخه هایش

از قبل هم نمی دانستم تنهایی را

درون تنهایی،

اکنون تنهایم، تنهای تنها

از شاخه ام جدا شده ام

و مانده ام در دوردست جنگل

هی بیا بعضی از چیزهایمان را با هم معامله کنیم

مثلا تو از روزهای عمر من بردار

و به جای آن از خنده هایت بده…

((یلماز گونِی))

سعی کردیم کاری به هم نداشته باشیم

من بار تنهایی خودم را بکشم

آنهاچاله های زندگیشان را پر کنند

در این خانه هر روز دوستانی جمع می شوند

در تنهاییم

از خودشان پذیرایی می کنند

من و این مورچه ها

سال هاست که با خرده های نان

دوستی مان را اغاز کرده ایم.

((منیره حسینی))

هیچ وقت

برایِ کسی که

دوستش داری

عطری را که میزنی، نخر ...

بویِ نبودن هایت

دیوانه اش میکند ...

((زینب هاشم زاده))

من به تنهایی قدم می زنم

و زیر پایم

خیابان های نیمه شب

جا خالی می کنند.

چشم که می بندم

میان هوس های من

این خانه های رویایی خاموش می شوند

و پیاز آسمانی ماه

بر بلندا ی سراشیبی ها

آویخته است.

من

خانه ها را منقبض می کنم

و درختان را می کاهم

دور که می شوم

قلاده نگاهم می افتد

به گردن آدم های عروسکی

که بی خبر از کم شدن

می خندند، می بوسند، مست می شوند

و با یک چشمک من خواهند مرد،

حتی حدس هم نمی زنند.

من

حالم که خوب باشد

به سبزه

سبزی اش را می دهم

و به آسمان سپید

آبی اش را

و طلا را وقف خورشید می کنم.

با این وجود در زمستانی ترین حالت ها

باز هم می توانم

رنگ را تحریم کنم

و گل را منع کنم از بودن.

من

می دانم روزی خواهی آمد

شانه به شانه ی من،

پرشور و زنده

و می گویی که رویا نیستی

و ادعا می کنی

گرمای عشق، تن را ثابت می کند.

اگرچه روشن است عزیزم،

همه ی زیبایی ات، همه لطافت ات

هدیه ای است

که من به تو داده ام.

((سیلویا پلات))

بانو!

تو که نیستی

من حتی راه واژه ها را گم می کنم،

بی رویایت ،

احساس گم شده ای را دارم،

در جزیره ای میان اقیانوس آرام ...

((مازیار مجد))

وسوسه ی پرواز با من است،

مثل برگ خشکی بر درخت،

در انتظار سقوط...

و شاید

برای همین بود

که این بغض همیشگی را به اشک تقدیس نکردم.

می دانم همیشه در پایان شعرهایم

همسفر کلاغ هایی خواهم بود

به خانه شان نخواهند رسید.

((مازیار مجد))

هی خانم

که خیره نگاه می‌کنی

لباسم شبیه او بود یا قد و قواره‌ام ؟

شرم نکن من درد تو را می‌فهمم

من هم به یاد او

به ابرها و آدم‌ها

حتی به دیوار

خیره شده‌ام

هر چه دلت می‌خواهد نگاه کن

((علیرضا روشن))

نه من

نه مزرعه

نه مترسک مجروح

و نه داس های بیکار

به هجوم ملخ ها فکر نکردیم

یاد دستهای عزیزت

برای آتش زدن دل ما کافی بود...

((نسرین بهجتی))

از تمام هیاهوی این دنیا

تنها پنجره ای می خواهم

که سالها

در انتظار تو

بر شیشه های مه گرفته اش

آه بکشم...

((راحله ترکمن))

نامت

گل‌واژه ای به سپیدای ماهتاب و سپیده است

با عطر باغ اطلسی

و دشت های گرم شب بوهای دشتستان

نامت گل هزار بهار نیامده است

نامت تمام شب هایم

و گستره ی خمیده ی رویاهایم را

پُر می کند

و در دهانم

مانند ماه در حوض، مد می شود

نامت در چشمانم

چون لاله، سرخ

چون نسترن سپید

و مثل سرو سبز می ایستد

نامت مژگانم را در می گیرد

نامت در جانم

گر می گیرد

((منوچهر آتشی))

مبل‌ ها را چیدم

پرده‌ها را کنار پنجره

قاب‌ها را به دیوار آویختم

بعد

دو فنجان چای ریختم

و فکر کردم به 365 روزِ دیگر

که می‌توانم با چیدمانی دیگر

دوستت بدارم...

((لیلا کردبچه))

همین که می خواهم باور کنم

همه ی روز هایی را که با تو در این خانه زندگی کرده ام

خواب بوده اند...

دکمه ی پیراهنت را پیدا می کنم!

((پری زهرا اسکندری))

گاهی تنهایی

آواز غمگین پرنده ای است

که هر روز جفتش را می خواند

و نمی داند

که آخرین بازمانده از نسل خویش است!

((علی داوری))

آرام می آیم

و از گوشه ی لب هایت

برگ های پاییز را جارو می کنم

من گذر فصل ها را

از خطوط صورت تو می فهمم.

((فرناز خان احمدی))

ارزشش را نداشت چشمانت

ارزشش رانداشت رویاهام

مدتی می شود پذیرفتم

توی این زندگی تک و تنهام

من برای کمی هوا خوردن

راه رفتم حیاط زندان را

نصف شب ها سکوت باریدم

گریه کردم حقوق انسان را

مرد می شد دوباره تصویرت

ریختم درمیان بازوهات

یک نفر، لخت ، در تن سردم

چنگ می زد شبانه بر موهات

عشق را از لبان تو نوشید

قطره قطره چشید دردت را

گفت بی واسطه دراو حل شو

زندگی کن وجود مردت را!

حیف اندام منفجر شده ام

حیف از آن سکوت تاریخی

از ونوس آمدم به این دنیا

پیش تو ای شریک مریخی!

ارزشش را نداشت یک لحظه

تا خلا ء رفتن و نخوابیدن

مرد را ذره ذره فهمیدن

توی هر حالتی تو را دیدن

زخمی ام از شیوع دل کندن

توی ذهنم خیال بد کاره

آسمانی که خیره مانده فقط

بر نگاه زمین بیچاره

((صنم میر زاده نافع))