شعر های باران خورده ....

باران گرفته است

هرکس به زیر حفاظی کشیده سر

مرا چه باک ز باران

که گیسوان تو چتری گشوده اند

((نصرت رحمانی))

-

کانال یوتیوب شعر های باران خورده

اشتیاقم گر به او افتادگی دارد ببار

خفت باران نبوده، بر زمین افتادنش

کوه را ! در سجده برخاک است دائم

هوش باش

در (مقام یار بودن) کی غروری حاکم است؟

قد زر زرگر بداند حرف مفت و مضحکی ست

زر که هیچ اکسیر باش ،دکان کوران قائم است

((ساحل خدمتگزار))

آی تو

ابر کامکار

بر من ، این به راه باد مشتی از غبار

نم نم نوازشی ، اگر نه آبشار بخششی ، ببار

ورنه دیر می‌شود

دیر ...

((اسماعیل خویی))

👇👇👇

بهار بی تو

بهار نیست

هفت سین واژگونه ای است

که سین های آن

مثل دندانهای مرده

بیرون زده است

بهار بی تو

سرآغاز ناچاری است

سال کبیسه ای

که از کوچه می گذرد

و نمی داند چگونه

به پایان برسد

((آرزو نوری))

👇👇👇

دیگر گذشته نوبت آن سررسیدها

حالا رسیده وقت به ما ناامیدها

ما مردمان خسته دل ناتوان شده

ما سروهای دست به دامان بیدها

ما عاشقان مخلص ابن‌السلام‌ها

ما عارفان بی‌خبر از بایزیدها

بر بخت بی‌گشایش ما قفل محکمی‌ست

آن‌گونه‌ای که هیچ نچرخد کلیدها

گفتی که "شاد باش که شادی سزای توست"

سر می‌زند به جای سیاهی سپیدها

در گوشه گوشه‌ی دل ما غصه ریخته

دیگر به گوش ما نرود آن نویدها

تنها زمانه بر سر این شعر با من است

بد فرصتی‌ست فرصت ما ناامیدها

((جویا معروفی))

👇👇👇 

و ناگهان جایی

در میان همهمه ای

پیر میشوی

آنجا که درد جامه می شود

و اندوه آن که رفتنش

موهای سفید سی سالگی ست

سنجاق میشود

به گوشه ی شقیقه ات

و آینه آرام میگوید :

او بر نخواهد گشت؟

و نجوایی

میخواند :

تنهایییییییییییییییییییی

((ساحل خدمتگزار))

👇👇👇 

پشت تمام پنجره ها نشانه ایست

هر در که به سویش قدم میگذارم

اشاره میکند به نبود تو...

در راه آمدنت چه کرده ای ؟!!

که بدون تو یاری نمی کنند دروازه های زنده گی مرا ...

تو رفته ای و عجیب است!

نبض زندگی کند میزند در لحظه های من!

پشت تمام پنجره ها نشانه ایست

و همه چیز بوی غریب عشق میدهد...

به سمت پرتگاه اسارت میروم

و پاهایم میلرزند

در راه آمدنت کدام شعر نانوشته را اواز کرده ای

که همه چیز بوی عشق میدهد!!! اما تو!! تو نیستی و

تمام درها اشاره به نبودنت دارند!!!

بلاتکلیف مانده ام با غول عشق

کنار پرتگاهی که زیبا میکشاندم

به سمت اسارت...

((ساحل خدمتگزار))

👇👇👇 

باید از این قاب میفهمیدم

که برای دو نفر جایی نیست !

و تو سازنده ی این حادثه ای ... اما

من تمام مدت

در گوش قاصدکم

نیک بختی تو را آرزو میکردم .

روزگارت آرام

خاطراتت شیرین...

((ساحل خدمتگذار))

👇👇👇 

گل ها ترا نمی شناسند

رودخانه ها ترا نمی شناسند

همسایه ها ترا نمی شناسند

درخت های پایه کاغذی ترا نمی شناسند

جیب تو

پر از یاد آوری هاست

آزمندی دست ها و پرندگانی

که تمبر شده اند

تو در وضعی نیستی

که آینه ها را نجات دهی

روزگاری در چارچوب پنجره یک اداره به دنیا آمدی..

((طاهره صفارزاده))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نخواه که نبینمت

گیرم که چشمهایم، نبینند، تورا...

وسعت نگاهت را...

و لبانت را

که سکوتشان مقدمه ی زیبای مقدسی است

که هزار دوستت دارم نا گفته را

مهر موم کرده

برای دختری که انتظار را

در چاله ی نفس گیر چانه ات

با بوسه تاب می آورد...

مخواه که نخواهمت؛

من لحظه ی عبادتم را

ساحت مقدس نیایش سرانگشتانم با جان تو شناخته ام...

چگونه نخواهمت؟!

وقتی که پایکوبی ملایءک را ،

در طوافو بوسه باران تنت

نظاره کرده ام؟!

و عشق ،در خفا

با عاشقانه های نخوانده ات

مقدر میشود....

تو اخرین ناجی معجزه گری

که تمام اعجازش را،

گرگان آدم نمای زمین ربوده اند...

میدانم

تو بی معجزه امده ای

بی عشق

بی ردا

بدون صلیب مقدس ات...

عجیب است ،

با معجزه ی ندیده از تو عاشقت شدم!!!!

براستی

چگونه نخواهمت ؟؟؟

چگونه ؟؟

((ساحل خدمتگذار))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نگاهم افق را می خراشد

چاقوی براق کنار قزل آلا

روزی

گل سرخی بوده است

در دست زنی که

چکه می کند

روی پری چسبیده به سیم خاردار

و

سیم خاردار به دور باغ برهنه

دستهای زنی ست

که روزی بی محابا در یال عطر سیب دویده است

نگاهم افق را می خراشد

بر می گردم

به آینه ی جیبی ام

به آشپزخانه ای در گوشه ی کهکشان...

((سمیه سرافرازی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

روح سحری، ناز دمیدن داری

مثل غزلی تازه، شنیدن داری

ای قصه روزهای من بودم و تو

آنقدر ندیدمت که دیدن داری

((ایرج زبردست))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

روزی از پس روزی

خیابانی از پس خیابانی

و رد پایی از پس ردپایی

دیگر

مصرف شده ای

در لباس هایی با زمینه ی

خاکستری

در کفش های ساده ی ساییده

در راه راه خطوط پیشانی

گربه ها که خوابیده اند می روی

و در غیاب تو مصرف می شوم

روزی از پس روزی

در لباس هایی با زمینه ی مشکی

و گل بوته های وحشی پژمرده

که بوی شیر می دهند و گریه ی نوزادی

گربه ها

که خوابیده اند

بر می گردی

و غرق می شوی

در آرامشی خاموش

((رویا زرین))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

تو را دلواپسم هر روز، هنگام شلوغی‌ها

که می‌ترسم بیفتی باز در دام شلوغی‌ها

خیابان را ببین! چون مار سمی می‌خزد در شهر

خیابانی که کم‌کم می‌شود رام شلوغی‌ها

نفس در سینه‌ام حبس است وقتی "زنده باد" تو

شبیه پرچمی رقصیده بر بام شلوغی‌ها

دوباره انتظاری که به جوش آورده خونت را

چراغ قرمز و رگبار دشنام شلوغی‌ها

نگاهم چون زنی خنیاگر و گیسوپریشان است

که می‌رقصد میان موج آرام شلوغی‌ها

تو را گم می‌کنم در چارراه گیج آزادی

- مسیر بسته‌ی معمول ایام شلوغی‌ها_

تو را دلواپسم، این فکر می‌ترساندم بدجور

که نامت می‌شود یک روز: گمنام شلوغی‌ها!

هراسان کوچه‌ها را یک به یک بیهوده می‌گردم

تو را از دست دادن، بود فرجام شلوغی‌ها...

((مریم آرام))
 

از آغوش تو بوی خاک باران‌خورده می‌آید

مرا در بر بگیران تا تنم لختی بیاساید

مرا در بر بگیران تا تمام مویرگ‌هایم

تنت را شاخه شاخه مست و بی‌پروا بپیماید

در این نیمه شب ابری، تنم را بوسه‌باران کن

که شاید دگمه‌هایم راه بر خورشید بگشاید

تو آن رود پر از پیچ و خمی در بین تاکستان

که ‌بی‌شک بر لبت آرامشی بی‌شرم می‌شاید

برقصان دامنم را بیخود از خویشم، نمی‌فهمم

اگر گیلاس‌‌هایت دامنم را هم بیالاید

هزار و یک شب از دلتنگی‌ام خواندم برای تو

در آغوشم بکش، باید مرا از بر کنی، باید!

از آغوش تو بوی خاک باران خورده می‌آید

و چشم من برایت قطره قطره شعر می‌زاید...

((مریم آرام))

نخورد جرعه‌ای و عشق از دهان افتاد

همین که دیدمش از دستم استکان افتاد

سکوت کردم و ساز دلم که ناکوک است،

به یاد گوشه‌ی غمگین اصفهان افتاد

که داغ بوسه‌ی ما را هنوز بر دل داشت

که آتش تنمان هم به جان آن افتاد

و کوچه کوچه ی جلفای مست لایعقل

میان مردم عاقل...تکان تکان...افتاد!

. -بلند می‌شود از هرکجا که رد شده‌ایم

همیشه دود...نگاهم بر آسمان افتاد -

و دست‌هاش که در دست من گره خورد و

گره به کار رقیبانش آن زمان افتاد

قدم زدیم غروب غریب خواجو را

چه عکس‌ها که در آن رود نیمه جان افتاد

قدم زدیم چنان بی هوا، ندانستیم

چرا مسیر من و او به ناژوان افتاد

و او به هیئت سلطان حسین آمد و رفت...

درون نصف جهان ناله و فغان افتاد

"چقدر تلخ و غم‌انگیز و بی‌سرانجام است"

دوباره قصه‌ی ما بر سر زبان افتاد

چه شد که عشق من اینگونه از دهان افتاد؟؟

چه شد که از سرش این عشق ناگهان افتاد؟...

((مریم آرام))

وقتی به آن يگانه می ‌انديشم‌

رنگ دوگانگی ‌ها

بی ‌رنگ مي‌شود

و هر دو عالم‌

در بی مرزی

همراز می ‌شوند

((طاهره صفار زاده))

سر می روم

از حوصله ام

که بی تاب است

کم دارم

دست ات را

برای گرفتن

لب ات را

برای ...

می چرخد زمین

بعد از تو اما

خورشید

سلانه سلانه …

شب

ناگاه و دیرپا...

((آرزو نوری))

شبیه نفت چیزی تو تنم هست

که دنیا رو به سمتم جلب کرده

به استعمار مردی تن سپردم

که آزادی رو از من سلب کرده

یه اقیانوس، دوره از جهانم

ازم دوره، ولی تهدید میشم

که یک شب با تنم هم مرز میشه

منم از کشورم تبعید میشم

توی این جنگ سخت نابرابر

خشاب خالیِ یک هفت تیرم

من از این ارتش بیگانه، باید

خلیج چشم هامو پس بگیرم

به هر شعری که بعد از تو رسیدم

نوشتم این اسارت سهم من نیست

سکوت من یه دنیا اعتراضه...

به این جنگی که اصلا تن به تن نیست

((مهسا پهلوان))

از هر طرف که بشمری

وقت بوسه ست

وقت دست های دوردست تو

بر طپش تن

توقف خیرگی

گذر پوست از پیرهن

من نزدیکترین ات

که در دورترین

همیشه از تو

کاناپه ی خالی به من می رسد

به سهم ام از غیاب

راضی ام ...

((سمیرا کرمی))

تو بی‌مضایقه خوبی

تو جمع شاپره‌ها را ــ به شبنم سحری ــ

ــ پیاله‌های تو از لاله ــ

میهمان کردی.

تو بام‌های گلی را ــ به جادویی هر صبح ــ

طلای خام زدی، رنگ زعفران کردی

تو لفظ‌ها را، این لفظ‌های خاکی را

ــ که سکه‌اند، ولی از رواج افتاده ــ

همه نثار گدایان و عاشقان کردی.

((منوچهر نیستانی))

آن سبزه‌

کز ضخامت سیمان گذشت‌

و قشر سنگی را

در کوچه‌ی شبانه‌ی بابُل‌

تا منتهای پرده‌ی بودن‌

شکافت‌

آن سبزه زندگانی بود

□

آن سبزه زندگانی بود

و پای باطل تو

آن پای بویناک‌

با چکمه‌های کور

آن سبزه را شکست‌

آن سبزه‌

رویش آزادی‌

آن سبزه‌

آزادی بود

((طاهره صفار زاده))

https://telegram.me/sherebarankhorde

در کلبه‌ی ترک‌ زده مأوا چه می‌کنی؟

ای داغ! بر سرِ دلِ تنها چه می‌کنی؟

ای چشم! آبروی من است آنچه ریختی

رازِ مرا، نخوانده، هویدا چه می‌کنی؟

تقدیرِ ما توالیِ رنج است بی‌گمان

ای شادیِ نیامده! غوغا چه می‌کنی؟

ای روزگار! قاتلِ مردانِ بی‌شمار!

بر خلقِ سوگوار، دریغا چه می‌کنی؟

ای عشق! ای تو نیمه‌ی امیدوارِ ما

در خیمه‌ی مصیبتِ دنیا چه می‌کنی؟

پروردگارِ ما! همه دار و ندارِ ما!

ما بنده‌ی توییم، تو با ما چه می‌کنی؟

((جویا معروفی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

خاک

بوی آسمان می دهد

آسمان بوی خاک

نجاتم بده

پیش از آنکه در خودم دفن شوم

((مجتبی صنعتی))

آشتی کرده ایم

کلمات و من

یک روز

با لشگری زیبا

دوباره به سمت تو

هجوم می آوریم ...

((مجتبی صنعتی))

گفت:دینت چیست؟ گفتم:اهلِ ایمانم هنوز

از مسلمانان ملولم! پس مسلمانم هنوز !

((حسین جنتی))

خودکار بیک من

وقتی میان بالش انگشت

آرام می‌گرفت

انگار خون ز صاحب خود وام می‌گرفت

هی می‌نوشت

هی می‌نوشت

هی...

گویی کلاف دار خودش را

هی... می‌سرشت

هی می‌سرشت

هی...

به پهن دشت صفحه‌ی کاغذ

گردن‌کشی میانه‌ی میدان بود

از سلطه در گریز

و با سریر سلطنت سنگ در ستیز

و با سلیطه‌های سیاست

چنگی خشن به خِفت گریبان بود

خودکار بیک من چون سمندی

در زیر گردن ران سرانگشت‌های من

می‌تاخت

می‌شتافت

هی شعر می‌سرود

هی شعر

هی...هات...

راه میان‌بُری

از شام تیره بر صبحگاهِ تابان بود

کوته کنم فسانه به یک پاره‌ی سخن

آئینه‌دار عصمت انسان بود

باری بسیار می‌سرود

از بود ، از نبود

از پودهای تار ، از تارهای پود

آنقدر او سرود که دیگر

در مغز _یعنی که در رگش_ خونی به جا نبود

از من یعنی ز صاحبش سریع‌تر تمام شد و این بنا نبود

ققنوس‌وار

وقتی که بر زیر شعله‌های شعر

می‌گستراند بال

چونان لهیب بر پرده‌ی حریر قلمکار

گُر می‌کشید

گر می‌کشید

گر

باشد که ابر دیده‌ی من موید

شاید ز رنج کوهکن روی پرده‌ها

افسانه‌های دگر گوید

امروز خودکار بیک من

جز لوله‌ای تهی بجای نمانده است

و با آن

هی می‌کشم

خطی ز دود یشم بر مرمر روان

روزان من شبان

روزان من شبان

((نصرت رحمانی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

چندان دلم شکسته که دیگر عجیب نیست،

آید صدایِ شیشه اگر از دهانِ من!
‌

((حسین جنتی))