شعر های باران خورده ....

دوستت دارم در سطر اول

دوستت دارم در سطر دم

دوستت دارم در سطر سوم

.

.

.

و این شعر

آنقدر سطر دارد

که دفترم تمام می شود

اما دوست داشتن ات هرگز ...

((محمد شیرین زاده))

تو طلوع کردی

و عشق باز آمد

شعر شکوفه کرد

و کبوتر شادی بال زنان بازگشت

تنهایی و خستگی بر خاک ریخت ...

((احمد شاملو))

چشمانت ...

آرام ترین عاشقانه های جهانند !

زیرشان را 

پر رنگ تر بکش !

دلم می خواهد 

تمام صیادان جهان بدانند 

من عاشق رام نشدنی ترین 

غزال دنیا شده ام 

((معصومه قنبری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد

همچو من در طلبت

 بی سر و بی سامان شد

((عطار نیشابوری))

نیستی اما

چه بی‌اندازه میخواهمت

و عشق شاید همین باشد

دوست داشتنی که تمام نمیشود،،،

((مجتبی حسینی))

به حوالی عشق که رسیدی

دل دل نکن 

بگو دوستت دارم

این تنها بلای قشنگیست که به سرت خواهد آمد...!

((معصومه قنبری))

گاهی ميانِ اين همه آدم

 فقط يك نفر حالت را مي فهمد؛

حال آن يك نفر هم نباشد!

تو ميمانی

و يك حجمِ تمام نشدنی از نفهميدن را...

((یاسمن مهدی‌ پور))

از ترس بودم

از شرم بودم

از سايه ی كنار تو بودم

دست من از سكوت پهلوهايت بود

وان مايع طپنده ی محبوس

از پله‌های مردانه بالا می‌رفت

وقتي كه در فضای عظيم ترس

در لثه ی كبود تو دندان‌های ديوانه‌ام را كشف كردم

چون برج كاه سوختم

و لثه ی تو احتضاری حيوانی داشت

ماه برهنه حاشيه ی شن گريست

و مايعِ حيات، مرا برد

از ترس بودم

از شرم بودم

از فرصت تمام شدن

از حيف، از نفس بودم

وقتی كه پَر

در ناف نور گذر مي‌كرد

گفتی تمام منظره‌هايت را

پرت كن!

اما من،

باغي در آستان زمستان بودم.

((یداله رویایی))

‌ «من با زمین٬ شریعت خود را بستم

زیرا گمان روح تو را، دیریست

در خاک دیده‌ام

و خاک، از خطاب نگاه تو،

فریادی دریایی دارد. «برگرد، ای حکایت آب!

ای اعتماد روشن! ای جانِ جان،

تصویر ناگهانی! ای ناگهان!

یاد آور ای یگانه زمین را

که بی‌پناه‌تر از ساکنانش

بر ساحل گرفتار کائنات

تنها نشسته، می‌گرید

یاد آور ای یگانه، زمان را _تاریخ آب را_

که بر جراحت پاروهای بردگان٬

و زخم تازیانه‌ی شاهان،

تنها نشسته، می‌گرید.» _ای روح آب!

((یداله رویایی))

مثل دختران گل به دست

بر سرِ چهارراه‌های احتمال

بی‌قرارِ می‌رسد، نمی‌رسد... مثل یک جوانه

چشم انتظار یک بهانۀ زلال

مثل کودکانِ مهد

بی‌قرارِ بوسه‌های مادرانه

چارچوب آشنای خانه

چشم می‌کشم

برای دیدنت

رسیدنت

چشم می‌کشم

ولی نمی‌رسی.

((آرش شفاعی))

خدا تو را ننوشته مرا هراسان کرد

و در جزیره ی چشمت مقیم طوفان کرد

و واژه های جهان چون تو را بلد نشدند

خدای شعر تو را ناسروده عنوان کرد

خدا که شعر مرا نا نوشته می دانست

تمام آنچه که بایست با دلم "آن" کرد

کمی بهار و زمستان؛ هجومی از پاییز

سرود عشق و غزل را ؛ و قصد باران کرد

نوشت کُرد ترین عاشقانه ها به لبم

برای از تو سرودن مرا غزلخوان کرد

نه مثل لیلی و مجنون؛ نه شمس و مولانا

مرا بدل به خودم، آن بدون پایان کرد

((فرشته رستمی))

من آبستن ِ

خاطراتمان هستم و

با هر بار بوسیدنت

هزاران دختر از وجودم

زاده میشود

که با هر کدام

هزاران بار عاشق ات

میشویم ...

((عاطفه ارزانی))

ساحلى امن نهفته است، ميان دوست داشتنت،

كه بازى مى دهد ، غرورم را!

و صدف هاى احساسم،

كه گهگاه پنهان مى شوند ،

ميان خاكسترى نگاهت،

و آتشى كه زير آن سوسو مى زند ،

به خيال اين تنهايى!!!

قايقى مى شوم،

تنها، ميان درياى غرورت،

يا به هم مى ريزى و طوفان مى شوى،

يا آرام مى گيرى و پناه مى شوى!!!

دوست داشتنت ، شبيه سكوت درياست،

كه به صخره هاى كلام نمى خورد،

و از شكستن سكوت ،

به قدر كافى ، دور است و سرد!

من همان قايقم،

كه همچنان،

ميان امواج حضورت،

بى اعتنا، به ديدبانى فانوس دريا،

خطر مى كنم،

و تا مرز بى نهايت،

دوست داشتن را تجربه!

يا به هم مى ريزى و طوفان مى شوى!

يا آرام مى گيرى و پناه مى شوى!

((آرزو سبحانى))

اول سراغِ چشم هایت رفتم

چشم های تو!

گفتم مبادا بسوزد

و ناز خواب تو کابوس شود

بعد سراغ موهایت رفتم

موهای تو ناز بود وُ باز بود

آن‌قدر که گفتم

مبادا که سفت بگیرد این دستهای چغرَم

بعد تو دردت بیاید وُ

خواب از سرت بپرد!

بعد سراغِ لب‌هایت

لب هایِ تو داغ بود

خیلی داغ!

آن‌قدر که نمی شد نبویید، نبوسید

گفتم مبادا که سردیِ تنم

لبانِ گرم تو را یخ کند

مبادا که بوسه ام

لب لطیف تو را زخم کند

مبادا که وقتِ بوسه

خیال خوش تو را خَش کند

مبادا مبادا که...

اصلن خودت بگو

می خواهی کجای خیال تو بمیرم!؟

((افشین صالحی))

می خواستم پرنده باشی

پر بکشی و

هرگز برنگردی.

حالا

سال هاست در من لانه کرده ای

شاخه هایم را شکسته ای

هر شب

خواب هایم را ریخت و پاش می کنی و

هر روز

نوک می زنی به زندگی ام...

((روجا چمنکار))

به تصویر زیبای تو نگاه می کنم

و مهربانی ات ...

که حتی از پشت قاب شیشه ای هم

به من لبخند می زند.

دلتنگی ات

رودخانه ای ست

که به دریا نمی رسد...!

((نیما مقامی))

پیشانی ات را

به پیشانی ام بچسبان

و در چشم هایم خیره شو

خسته ام از سکوت

این بار می خواهم

دوست داشتن را

روی لب هایت فریاد بکشم ...

((سارا قبادی))

در هیئتِ هوا

دائم مراقبتم می‌ کند.

او هست

هرجا هوا که هست

نه می‌ گریزم می‌ خواهم

نه می‌ توانم بگریزم

ناچار در هوای او هر چیز

مثل هوا زیبا می‌گردد

من شکلِ حرفِ خودم می‌ شوم

گل شکل عطرِ خودش

و اوست دوست

وقتی هوا مجسمه‌ ای از

اوست.

((یدالله‌ رویایی‬))

باز تابستانه‌ ی آن تن

کبابم کرده است

تشنه‌ ام ،

شهریور لبهات آبم کرده است

((آرش شفاعی))

پرسیدی :

چگونه دوستت دارم ؟

گفتم :

کبوتری عاشقم

که برخورد گلوله ای به سینه ام

تا مرگ

بیشتر از چند ثانیه طول نمی کشد

و آن چند ثانیه را

به تو فکر خواهم کرد

((آریا معصومی))

شهر من گم شده است

من با تاب ، من با تب

خانه ای در طرف ديگر شب ساخته ام

من در اين خانه به گم نامی نمناك علف نزديكم...

((سهراب سپهری))

معمار این خیابان

عاشق نبوده است

هر روز

بی تو می روم از این پیاده رو

((سید علی میرافضلی))

تنهایی

زنی ست در انتهای شب

تنهایی

تندیس سرباز گمنامی است

در میدان خالی

تنهایی

صدایی بی صورت است

بر مغناطیس فضا

تنهایی خاطره ای گمشده

میان غریبه هاست

تنهایی

قوچ غمگینی ست

که از نژادش

شاخ هایی بر دیوار مسافرخانه ها

باقی ست

((فرشته ساری))

خدا بعضی ها را

از چشمهایشان آفریده

اول چشمهای مرا آفریده مثلا

بعد زل زده توی مردمکهایم

و با خودش گفته

باید چیزی شبیه باران بیافرینم

که دست از سر این دو تا دایره ی محزون برندارند

بعد

برای چشمهایم صورتی کشیده

دست

پا

قلب

و گفته این آدم حتما باید زن باشد

ابر مونثی

که یک عمر ببارد

گاهی

سر بر شانه ی کوهی

وگاهی

در عمق تنهایی...

((رویا شاه حسین زاده))

دست هایم پی گندم

کفش هایم در راه

جاده آمیزه ای از بغض شقایق شده است

و دو سر ' شانه ی من بسته به اندوه در است

کفش ها منتظرند

راه ها در فوران

چمدانم خالی ست

دل من مانده به پای گل سرخ

پلک من پشت نگاه ایوان

کف پایم به سلوک حوض است

تا زمان می گذرد

عقل افسار خودش را کشد افسرده به جان کلمه

چه کسی می فهمد؟

از قضا حادثه بر حذف حروف " دل " و " ماندن " شده است

جاده را باید رفت

کفش ها منتظرند

((نازنین یوسفی فرد))

نه

غربت تصور واژه‌ های من نیست

غربت جای خالی توست

در خیال شعری

که دست به هرچه می‌ ساید

تویی

نبودنی

که مثل عمر

بر چهره‌ ی رویا ترک می‌ خورد

و دست‌ هایش را می‌ لرزاند

وقتی امید

مثل عطر نیلوفر

در مرداب فرو می‌ رود

غربت ، آرزوی صدا کردن نام توست

با همان لحن که روز نخست

تو نیستی

و غربت ، سرگیجه‌ ی رنگ های روشنی‌ ست

که هر روز

دور از آفتاب تو

با رویای رنگین‌ کمان

در ابرها ی تیره گم می‌ شوند

((ماندانا زندیان))

به تو فکر خواهم کرد

آنقدر فکر خواهم کرد

که سال ها بعد

روزنامه ها تیتر بزنند

از لب های جنازه ای

دود بلند می شود!!!

مردم متعجب

به عکسم نگاه کنند

و تو لبخند بزنی

زیر لب بگویی

دیوانه هنوز به من فکر میکند

((آریا معصومی))

گاهی ما

عکس ها را می سوزانیم

و گاهی

عکس ها ما را

((عباس صفاری))