شعر های باران خورده ....

با خیال راحت

سرت را بگذار

قسم به عشق

از دوست داشتن ات

شانه خالی نمی کنم...

((محمد شیرین زاده))

سکوت بود

و دلواپسی

من بودم

و انعکاس محالی

که تویی ...

🌈((نفس موسوی))🌈

وقتی هجوم غم

از گستردگی لبخندم می کاست

ای مهربان

کاش گرمی آغوشت

مرا از رخداد حادثه

مصون می داشت ...

((محمد شیرین زاده))

کجای دنیا

از شانه های تو امن تر است

کاش

گنجشکی بودم

تا آشیانه ام را

 بر آن می ساختم ...

((محمد شیرین زاده)) 

👇👇👇 

مثل پاییزی که

زودتر از موعدش می آید

هنوز نرفته بود

دلتنگش بودم

((محمد شیرین زاده))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

مرا در آغوش بگیر

دل ام

کوچه بن بستی می خواهد

بی هیچ

بازگشتی ...

((محمد شیرین زاده))

و من زندگی را

همین گونه دوست دارم

با حسرت هایش

که بسیار

شبیه تو اند ...

((محمد شیرین زاده))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نقطه عطف این شعر ها

بوسه های توست

چشمانت را ببند

ببوسم

تا حد ماکزیمم ...

((محمد شیرین زاده))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

گاه زندگی

با دستانی از نفس افتاده

از فصل ها و سال های سرد می گذرد

و هرگز به بهار نمی رسد

گاه زندگی

آنقدر ناامید است

که برای سر پا ماندن به طنابی حقیر می آویزد!

((رضا خسروزاد))

هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد

همچو من در طلبت

 بی سر و بی سامان شد

((عطار نیشابوری))

گاهي 

تمام عشق 

به دور ايستادن است...

((سعید صاحب علم))

بیا سنگ هایمان را وا بِکَنیم

من از دوست داشتن تُ

کوتاه نمی آیم

تُ  هم جانِ عاشقی ام را 

به لبم برسان

سر آخر

همدیگر را می بوسیم و

ختم به عشق می شود

((سوسن درفش))

خوش آن وقتی که مطرب در سماع، و نیکوان سرخوش

خرامان در میان سبزه و باران همی بارد

((امیرخسرو دهلوی))

رابطه هم گاهي مثل يك جفت پا به خواب ميرود

زياد كه ثابت باشد،

بي حس مي شود،

تير مي كشد،

اما نگران نباش!

تكانش كه بدهي،

دوباره خون جريان پيدا مي كند!

بيدار مي شود،مثل سابق.

((مجتبی‌ خسروی))

گفتم که روی خوبت از من چرا نهان است

گفتا تو خود حجابی ورنه رخم عیان است

((فیض کاشانی))

ترس ت را زمين بگذار و

دستانت را در دستانم!

غرور را كنار بگذار و 

شانه هايت را كنارِ شانه هايم!

حيفِ تقويم است،

يك پاييز ديگر را هم ورق بخورد و 

هيچ تاريخى را به اسم خودمان ثبت نكرده باشيم!

باور كن

هوايش جان ميدهد براى دلبرى

براى دل بردن از يار

براى نفس كشيدن

براى قرارهاى از پيش تعيين نشده

اين روزها 

به ما

به يك،حالِ خوبِ مشترك نياز دارد...

بيا!؛

مثلاً وقتى باد درز پنجره را پيدا كرده و 

با منحوس ترين صداى دنيا توى گوشم ميپيچد،زنگ بزن

صداى تو پر كند تنهايى ام را!

فكرش را بكن؛

سالها بعد 

و پاييز هايى كه برگ برگ پُر ميشود از دوست داشتنمان...

باور كن حتى پاييز هم پشتش به زمستان گرم است !

همه چيز جور است 

برگ هايى كه قرار است صداى قدم هايمان را 

به رخ كوچه بكشند

نم باران و هواى بلاتكليف

ابرهاى مردد 

و تو

و تو

و تو...

و من كه از دلتنگى پاييز ميترسم!

((علي قاضي نظام))

https://telegram.me/sherebarankhorde

رقصید

پر زد، رمید

از لب انگشت او پرید

[ سکه ]

گفتم: خط

پروانهٔ مسین

پرواز کرد

چرخید، چرخید

پر پر زنان چکید؛ کف جوی پر لجن.

تابید، سوخت فضا را نگاه‌ها

برهم رسید

در هم خزید

در سینه عشق‌های سوخته فریاد می‌کشید:

ـ ای یاس، ای امید!

آسیمه‌سر بسوی " سکه " تاختیم

از مرز هست و نیست

تا جوی پر لجن

با هم شتافتیم

آنگه نگاه را به تن سکه بافتیم.

پروانهٔ مسین

آیینه وار! بر پا نشسته بود در پهنهٔ لجن !

وهر دو روی آن

خط بود

خطی بسوی پوچ، خطی به مرز هیچ

اندوه لرد بست

در قلبواره اش

و خنده را شیار لبانش مکید و گفت:

ـ پس ... نقش شیر ؟

رویید اشک

خاموش گشت، خاموش

گفتم :

ـ کنام شیر لجن زار نیست، نیست!

خط است و خال

گذرگاه کرم ها

اینجا نه کشتگاه عشق و غرور است

میعادگاه زشتی و پستی ست.

از هم گریختیم

بر خط سرنوشت

خونابه ریختیم.

((نصرت رحمانی))

ای رفتـه بی درنگ

نگاهِ خیره ی پنجـره

یک عُمـر

در قفای تـو

باز ماند

((الهه سليمی))

مهرباني اَت را بينِ دست ها،

قسمت كن،

تا زمين زيرِ پاهايمان

به يك اندازه خوشبخت شود..

((ژاله زارعي))

دلِ من لَک زده ، از دوری تو آب شده

نبض قلبم به نفس های تو بیتاب شده

این دل ساده من،بسکه برایت زده شور

دل ِمن سنگ نمک،گشته و کمیاب شده

چون فشارم همه شب ،تا به ثُریا رفته

قلب من سکته زده، وصلهِ ناباب شده

بسکه چشمم به همه ،درد دلش را گفته

درد های دل من ، چون پل نواب شده

شب یلدا شد و من،تا به سحربیخوابم

اشک درچشم ترم،مانده ومُرداب شده

پیرمردی بمن از،رویِ نصیحت میگفت

به جهان عهد و وفا ، گوهر نایاب شده

من زبانم شده بند و،نگهم مانده به راه

مثل ماهی که دهن ،بندِ به قلاب شده

ای خدا قلب مرا،تشنه عشقی تو نکن!

تا بفهمم که دلم ،سالم و شاداب شده!

((یوسف محقق‬))

شاید عجیب بنظر برسد اما...

زنی که در شب های کوتاه تابستان

گوشه ی دنج رویاهایش می نشیند؛

خیالت را می بافد

نگاهت را می بافد

و از عطر بی نظیر آغوشت

گره کوری بر آرزوهایش می زند،

می خواهد در یلدای بلند زمستان،

تو را به تن کند

تو را در آغوش بگیرد

تو را نفس بکشد ...

راستش را بخواهی رفیق!

خیالبافی

تقدیر عاشقان است؛

وگرنه این را همه می دانند

هیچ زن عاقلی با

بافتنی هایش به بدرقه تیرماه نمی رود ...

((ستایش رشیدی))

تصویر درخت

معنای برخاستن را

در پرانتزهای بسته

می‌خواند

ناگهان هوا

در ذهن آفتاب

با صدای سپیده دم

زاویه های درهم خواب را

با صدای آب می‌شکند

دایره‌های بیداری

با سرعت خاک

روی حافظه

خط می‌اندازد

و مرگ با بال‌های سیاه

اندیشه‌ی جهان را

فلج می‌کند

تا پرندگان مهاجر

کوچ نخستین را

به آهنگ راه

روی تفکر ماه

آغاز کنند

ناگهان هلال

پشت تپه‌های سیاه

وسعت دشت را

روی تخیل سنگ

می‌نشاند

بانوی آب

دایره در دایره

همراه دختران کولی

آب را لب آفتاب

می‌رساند

((منصور خورشیدی))