شعر های باران خورده ....

آسمان در چشم‌ تو طوفان‌نوازی می‌کند

ماه بر پیشانی‌ات آیینه‌سازی می‌کند

جزر و مدّ واژه‌هایم را نمی‌بینی ولی

ساحلت با موج طبعم شعربازی می‌کند

رازی‌ام اما خراب الکل بوسیدنت

تلخ لب‌هات استکان را خوب راضی می‌کند

صلح من با بی‌هیاهویی همیشه صوری‌ست

چون‌که نامت بر زبانم ترک‌تازی می‌کند

تو دماوندی و من تهران و از هر نقطه‌ام

قلّه‌ی دلتنگی‌ات گردن‌ فرازی می‌کند

((سینا دژآگه))

"کتاب مشترک پیچک سبزخیال"

"به کوشش زهرا اسفندیاری"

((بخوانید 2 شعر از این کتاب به قلم ساحل اربابی))

1

هنوز هم به تو فكر می‌كنم،

هنوز هم در تقاطعِ لبخند و اشك،

به تو فكر می‌كنم…

آرام می‌شوم،

دلتنگ می‌‌شوم

و نقضِ رفتن و نبودن را فرياد می‌كشم…

تو در كنارم نيستی اما

نبودِ تو،

امری‌ست قابل انكار...

ساحل اربابی

2

امشب به یاد واپسین نگاه تو،

در تمام خیابان های شهر قدم زدم

روی نیمکت‌های تنهایی نشستم

و به صفحه‌ی تاریک آسمان چشم دوختم.

در چهره‌ی هر رهگذری،

چه شاد و چه غمگین،

جست‌وجویت کردم و نیامدی…

به راستی کجایی؟

کجایی که هیچ کجای این شهر،

شبیه تو نیست؟

((ساحل اربابی))

حال خود گفتی: بگو،

بسیار و اندک هرچه هست

صبر اندک را بگویم، یا غم بسیار را؟

((هلالی جغتایی))

سکوت کردم

خنده‌اش گرفت

به یاد ندارم

راه‌هایی را که پیموده‌ام

درهایی را که کوبیده‌ام

و غزل‌هایی را که سروده‌ام

سکوت کردم

به گریه افتاد

به یاد دارم هنوز

راه هایی را که نپیموده‌ام

درهایی را که نکوبیده‌ام

و غزل هایی را

که برای او

نسروده‌ام

((واهه آرمن))

صبور

مانند درختی که در آتش میسوزد

و توان گریختن ندارد!

حیرت زده مانند گوزنی که

شاخ های بلند

در شاخه گرفتارش کرده اند...!

همه, این روزها این چنینیم!

((شمس لنگرودی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

زلزله،

از شانه ها می آغازد

سیل از چشم

حریق از دل

آه...

آدمیزاد و این همه بلای طبیعی

(طاهره فنیا))

چه می شود کرد

دنیا همین خرابه بود

که به ما دادند

و ما به دست‌ خود خراب ترش کردیم

با هم نساختیم

هر یک خانه ای بنا کردیم

با دیوارها و دری

که پشتشان پنهان شدیم

و هرگاه دلتنگ می شدیم

در را باز می کردیم

به امیدِ دیدار

با دیوارِ رو به رو

((شهاب مقربین))

کافی ست به چیزی

مثلا درختی

برسی

بعد از رسیدن

دور شدن آغاز می شود

((علیرضا روشن))

-

تو از آن ِ من نیستی

اما تو را دوست دارم

هنوز تو را دوست دارم

و دلتنگی ات مرا می کشد

((محمود درویش))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

من تو را تصویر خواهم کرد

تو را به رنگ

به نور

و به آوازهای رنگین تبدیل خواهم کرد

تو را به گل

به کوه ، و به رودخانه های خروشان

تبدیل خواهم کرد

من از تو دنیا را خواهم ساخت

و برای تو ، دنیا را

اگر سخنم را باور نمیکنی

هنوز قدرت دوست داشتن را باور نکرده ای

((نادر ابراهیمی))

-

زن بودن

غم انگیز ترین شادی دنیاست

و نمیدانی

من به خاطر "تو"

چقدر به اشک هایم

لبخند زده ام!

-
((سمانه سوادی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

ﻣﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻀﻮﻡ

ﻟﺐ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ‌ ﺍﻧﺪ

((علیرضا روشن))

به سالهای دور فکر میکنم

بی اختیار سنگینی سرم را

روی بیخوابی های شبانه ام

رها میکنم

در یادت می افتم..

نشانی ام را به باد داده ام

تا قایقی بسازم

من و تو را

به هم برساند

اما نمی توانم

هر بار که دلتنگ می شوم

چشمانم خیس می شود

به سال‌های دور فکر میکنم

«انگشت به دهان مانده ام

کجا دل به دل راه داشت!؟؟؟»

((نسیم دادستان))

هی خانم

که خیره نگاه می‌کنی

لباسم شبیه او بود یا قد و قواره‌ام ؟

شرم نکن من درد تو را می‌فهمم

من هم به یاد او

به ابرها و آدم‌ها

حتی به دیوار

خیره شده‌ام

هر چه دلت می‌خواهد نگاه کن

((علیرضا روشن))

گرسنگی ام

قدیمی است

به عشق که رسیدی

قوت مرا

با مشت و شتاب

پیمانه کن

از بد حادثه

به سراغ تو

نیامده ام

از پیراهنت دستمالی می خواهم

که زخم عتیقم را ببندم

و از دهانت بوسه ایی

که جهانم را

تازه کنم

((حسین منزوی))

از پس این روزهای تلخ روزی هست

روزی که نمی دانی چگونه فرا می رسد

از کجا می آید

چگونه تو را می یابد

در ظلماتی چنین بی روزن

که نامت حتی

وانهاده تو را

رفته است

((شمس لنگرودی))

بخوابيم با مهر

به خواب هم پا بگذاريم

روياها و کابوس هاي يکديگر را

ببينيم با هم

از آن پس

ديگر

هرگز بيدار نخواهم شد

((شهاب مقربين))

من تنهایم بی تو

هیچ کاری نمی توانم بکنم

دیگر شعر هم نمی توانم بنویسم

و این تنهایی تلخ است

تلخ مثل نگاه نوازنده ای که

با دست های بریده به پیانو می نگرد

((رسول یونان))

من گنهکارم

آری

جرم من هم عاشقی ست

آری اما

آنکه آدم هست و عاشق نیست ، کیست ؟

زندگی بی عشق

اگر باشد

همان جان کندن است

دم به دم جان کندن ای دل

کار دشواریست ، نیست ؟

((قیصر امین پور))

هر واژه ای

وقتی به گوش می رسد از جانب شما

موسیقی و ترانه و آهنگ می شود

هر نغمه ای

از پیله چون درآید

پروانه ای شکفته و خوش رنگ می شود

با چشمهایتان

جنگل ها را گستردید

با دستهایتان

دریاها را آوردید

با آن که ما شما را

کم دیده ایم

اما برایتان دلمان تنگ می شود

((عمران صلاحی))

دلم برای کسی تنگ است

که آفتاب صداقت را

به میهمانی گلهای باغ می آورد

و گیسوان بلندش را به بادها می داد

و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است

که چشمهای قشنگش را

به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

وشعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

دلم برای کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می سوخت

و مهربانی را نثار من می کرد

دلم برای کسی تنگ است

که تا شمال ترین شمال

و در جنوب ترین جنوب

همیشه در همه جا آه با که بتوان گفت

که بود با من و

پیوسته نیز بی من بود

و کار من ز فراقش فغان و شیون بود

کسی که بی من ماند

کسی که با من نیست

کسی

دگر کافی ست

-

((حمید مصدق))

دلتنگت شدم

آنقدر که

قلبم به گلایه

نفسم را

تنگ کرده بود..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

می دانم

اینجا که ایستاده ام

هرگز پای تو

قدم به آن نگذاشته

پس چگونه است که

دلتنگی ات

تمام خاکش را دویده است ...

((محمد شیرین زاده))

چقدر تهی ام

از حضور بی حاضری

که میان گوش هایم

مدام زنگ بودن می زند

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

-

ناتمام ماند

تمام حرف های

باراني ام

میان کهنه دفتر خاطرات

وقتی گل سرخ خيالت هم

دلتنگي را

از شعرهایم نگرفت

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

-

وقتی آمدی

کنارم بنشین

در دایره ی سردرگمِ چشمهایت

گم می شوم

به چشمهایت

نگاه می کنم

روبرویت می ایستم

فرصتِ زیادی ندارم

که بگویم دوستت دارم

حالا که آمده ای

می دانم

که عشق

همان چشم های تو بود

که در قلبِ من

متولد شد

ابدی شد

تا همیشه

دوستت داشته باشم

و همین

برای یک عمر زندگی

کافی ست.

((مهناز حسینی))

بگذار دردهایم را

فراموش کنم

بگذار به لالایی ی مادرم

به خاطراتِ کودکی

دلخوش باشم

من در بشارتِ فردا

در تسکینِ درد

در نان و خوشبختی

در عشق و‌کاستی به تردید نشسته ام

و بی پنجره

به رؤیاهای نیامده دلخوشم

من به عشقی

به هیبتِ دریا،پر خروش و عظیم

نمی اندیشم

کمی عشق کافی ست

تا به روزهای نیامده دلخوش باشم

در این جهانِ مطرودِ بی تصویر

کمی عشق

کافی ست.

((مهناز حسینی))

باز بر جانم فراقت پادشاهی می‌کند

وآنچ در عالم‌کشی کرد از تباهی می‌کند

شهر صبرم تا سپاه هجر تو غارت زدند

با من آن کردی که با شهری سپاهی می‌کند

بی‌گناهم کشت عشقت وای اگر بودی گناه!

حال چون بودی چو این در بی‌گناهی می‌کند؟

چشم تو دعوی خونم کرد و ابرو شد گواه

کژ چرا شد گرنه میلی در گواهی می‌کند

در غمم گفتی: صبوری کن! بلی، شاید کنم

هیچ جایی صبر اگر بی‌آب ماهی می‌کند

بر ظهیر این غصه کمتر نه که طبع او ز نظم

بر سپهر مهر مدح شاه ماهی می‌کند

شهریار شیر کینه نصرت دین بیشکین

آنک شمشیرش ز شیران کینه‌خواهی می‌کند

-
((ظهیر فاریابی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/