شعر های باران خورده ....

قامتِ دوست داشتنم

خَم شد

در عزایِ نیامدنت...

و من چه بی پروا

هنوز روبروی طرحی از هیچ

عُصیانِ بغض هایم را

به انتظار نشسته‌ام

می دانم

روزی خواهی آمد

از پشتِ همانجایی که

نامش

دلتنگی‌ ست

((مژده شکوری))

پاییز

برایم هیچ‌وقت دلگیر نبود

پاییز ؛

مرا یاد روزهای کودکی‌ام می‌اندازد…

یاد روزهایی که داشته‌هایم را، داشتم…

دلم به همین‌ها خوش است؛

مهر بیاید و آبان و آذر…

و من رنگ‌آمیزیِ خدا را، به نظاره بنشینم؛

و بدانم که پاییز

بویی از بی‌مهری نبرده است…

بارانِ پاییز، بوی خدا می‌دهد؛

و رنگ‌هایش، آمده از بهشت…

رقصِ برگ‌های زرد و نارنجیِ درختان؛

و صدای نم‌ نمِ باران

هر آدمی را مستِ عشق می‌کند…

((مژده شکوری))

و بغض

تاریکتر از شب

روشن تر از روز

ما را به جاده‌ی فراموشی می‌کشاند...

خدایا

کجایی که ببینی

صدایم چقدر از اینهمه درد می‌لرزد!

ما مُردگانی هستیم که

دستمان از آسمان کوتاه است...

((مژده شکوری))

ما در این دنیا

جُز درد چیزی ندیدیم

در جهانی دیگر

به هم خواهیم پیوست

و کلبه‌ی عشقمان را

از نو خواهیم ساخت...

((مژده شکوری))

خیلی قشنگه و تلخ

امروز

مثل خدا باش

هرکس تورا گریاند

بخندانش

خندانید

در آغوشش بگیر

تهمت زد

سکوت کن

رنجانید

دعایش کن

ساده نیست

اما می‌شود خوب بود

می‌شود با عظمت زندگی کرد

تو می‌توانی خدای زندگی‌ات باشی

روح خدایی در وجود توست

خدایی کن!

-
((مژده شکوری))

دلکَم

قول میدهم

یک روز سرت را روی شانه ام بگذارم

و

تو

بغضهایم را

های های

گریه کنی

دیوانه!

بی قراری نکن

آرام باش

زانویِ احساسم

خَم شد از اینهمه

بالا و پایین پریدن های دیوانه وار

((مژده شکوری))

-

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

-

👇👇👇

خواب برادر مرگ است

و من

معشوقه ی تو...

آغوش بگشا

فاصله‌ای تا ابدیت ندارم...

من در وجودِ تو

می‌میرم...

((مژده شکوری))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

زنی

آبستنِ دردهای من است...

درونم در تلاطمی سخت

نفس‌های عمیق و طولانی

می‌خواهد طفلی بزاید

از جنسِ حرف...

فریاد می‌کشم

بندِ زندگی‌ام پاره می‌شود

طفلی نازاده

سرِ زا می‌میرد...

و من آبستنِ حرف‌های ناگفته

تیغی بر حنجره‌ی سکوت می‌زنم...

((مژده شکوری))

من زندگی را

 به جای همه زندگی کرده‌ام...

دیوانه‌ای بودم

که می‌خواسته خوبِ دیگران باشد...!

اما حالا

دیوانه‌وار به دنبال خودم می‌گردم...

گم شده ام

در تاریک‌خانه‌ی سکوت...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

می‌ خورم

بُغض‌هایم را

در هرکامِ سیگار...

بارانِ روی گونه‌هایم را

به گرمایِ هوا ربط می‌دهم

و قرمزی چشم‌هایم را

به دودِ سیگار...

گوش کُن

سکوتم

چه غریبانه فریاد می‌زند...

((مژده شکوری))

برزخی‌ ست

میان دروی و آغوشت...

ظهور کن

در قیامتِ حیرانی‌ام...

((مژده شکوری))

هیچوقت

متعلق به دنیای شما نبوده‌ام

دنیای شما

پُراز رنگ‌هایی‌ست که

روی بوم‌های نقاشی‌های من کشیده نشده...

هیچوقت

دستانِ شما را نخواهم گرفت

دستانِ شما

متعلق به موهایی‌ست که

گره‌ای بر آنها نیفتاده...

پا به پای شما

نخواهم آمد

قدم‌هایتان مرا به رویایی بی‌بازگشت خواهند برد

که بیرون آمدن از آن

مرا به کُما خواهد برد...

از دنیایم بروید

من

سکوتی را لمس کرده‌ام که

هیچ‌کدام از شما

آن را نشنیده‌اید...

من تعلقی

به آسمانِ آبیِ بالای سرتان ندارم...

من زنم

بدونِ نقابی که شما برایم خلق کرده‌اید

لبخندی بر لب‌هایم نقش نمی‌بندد...

می‌خواهم 

به بلندایِ ابری بر فرازِ کوه

گریستن را آغاز کنم

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

مهمانم کن

به کوتاهیِ یک بوسه...

می خواهم

صدای شلیکِ عشق

بر قلبم را

از لبانِ تو بشنوم...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

مرزی نمی شناسد

افق نگاهت

بال می گشایم

در آسمانی

به بلندایِ

یلدایِ نبودنت...

تا کجای بی کرانِ شاعرانه ها

هم پرواز خواهیم بود...؟

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

هر شب 

یک شعر می‌بافم

و روی کلمات می‌اندازم...

سردیِ نگاهِ تو

تنِ تب زده‌ی واژه‌ها را

به لرزه می‌اندازد...

کمی‌امان بده

صبح نزدیک است

و من

شرمگین از صورتِ ماه

دیگر نمی‌توانم بنویسم

دوستت دارم...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

تمام پروانه ها را

به رقص در میاورم

روی تک تکِ خطوطِ بالهایشان

نوشته ام

"دوستت دارم"

و

ترانه ی عاشقی

برایت خواهند خواند

راستی

حواست به بالِ پروانه ها باشد

مبادا "دوستت دارم" هایی که رویشان نقش بسته

روی دیوار اتاقت خشک شوند...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

کاش به جای کلمه‌ی خداحافظی

جایگزین بهتری بود

مثلا می‌گفتیم

به امید سلامی دوباره...

"خداحافظ" که بر زبان جاری می‌شود

ناخودآگاه بغض هم می‌آید

درد هم می‌آید

اشک هم می‌آید...

 غم‌باد می‌شود 

می‌نشیند روی گلویت...

و تو هی مجبوری دوباره به عکس‌های یادگاری‌ات لبخند بزنی...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

غریبه بود نگاه تو

نگاه من چه سرگردون

تنت یخ کرده و بی روح

دیگه دستات نداشتن جون

چه سخته باورش اما

می خواستی آسمونی شی

دلت پیش خدا بود و

می خواستی کهکشونی شی

تموم دلخوشیم این بود

که برگردی به آغوشم

تموم بُغضِ من این بود

واسه اینه که خاموشم

تموم بُغض من این بود

چشام می دید نفسهاتو

غریب و خسته و آروم

به دنیا بستی چشماتو

روی دستای بی جونت 

می ریختم اشک باباجون

تو ساکت بودی و من هم

بدون  تو شدم ویرون

سکوتِ تلخ بغضامو

خفه کردم که برگردی

می دونستم محاله که

بمونی چون سفر کردی

بابا برگرد دلم گیره

اسیرِ دستای گرمت

بابا جونم میدونستی؟

جونم بنده به لبخندت

تو رفتی از کنار ما

دلم از بغض می میره

تو رفتی آسمونی شی

بابا برگرد دلم گیره

((مژده شکوری))
 (بیاد پدر)

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

خسته ام از هجومِ اینهمه مرگ

از عبورِ تبر به گردنِ برگ

خسته ام از حضورِ بی وزنی

از فرار از خود و قرار با تگرگ

خسته ام از من، از تو، از انسان

از هبوطِ با شتابِ هر ایمان

خسته ام از سکوتِ بی پایان

از خدا و شیطان و این عصیان

واژه ها به انتظار قلم

یخ زده در انجمادِ عَدَم

شاعر اما به مرگِ شعر رسید

چَمبره زده به پای صدها غم

آی با توام خدای پوشالی

گُنَهم سیب بود و عشوه ی حوّا

جرمِ من ریشه از نسلِ آدم بود

مرگ، قسمتم در این زمینِ بی هوا

خسته ام ، خسته از غرورِ تکراری

از سکوتی محض، تلخ و اجباری

همه ی زندگی ، مردگی کردیم

خسته ایم از وفورِ مرگِ تکراری...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

شعرهایم را دوست دارم

مثل تمامِ دوستت دارم هایی که به تو می‌گفتم

یادت هست؟

ستاره‌ای را چیدم

در دستانت گذاشتم!

تو

دنباله‌ی ستاره را گرفتی

و به آسمان رفتی...

هرشب به تو نگاه می‌کنم

آسمان را به گریه می‌اندازم...

و خودم را

در آغوشِ شعرهایم می‌اندازم

و تا صبح

به دودِ سیگاری خیره می‌شوم

که طرحی از ستاره‌های دنباله‌دار را

در آسمانِ چشم‌هایم ترسیم می‌کند...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

این‌روزها

شهر بوی مرگ می‌دهد...

 بویِ نایِ تنهایی

تمامِ ذهنم را پُر کرده

و دیوارها 

چنگالِ حریصشان را دور‌گلویم حلقه کرده‌اند...

دیگر سقف اتاق 

مرا یادِ کفنی می‌اندازد 

که روزی بدنِ عریانم را خواهد پوشاند...

من مُرده‌ام

ما مُرده‌ایم...

اما...

اجسامِ یخ‌زده‌یمان

مرگِ سکوت را باور نمی‌کنند...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

شعرهایم را دوست دارم

مثل تمامِ دوستت دارم هایی که به تو می‌گفتم

یادت هست؟

ستاره‌ای را چیدم

در دستانت گذاشتم!

تو

دنباله‌ی ستاره را گرفتی

و به آسمان رفتی...

هرشب به تو نگاه می‌کنم

آسمان را به گریه می‌اندازم...

و خودم را

در آغوشِ شعرهایم می‌اندازم

و تا صبح

به دودِ سیگاری خیره می‌شوم

که طرحی از ستاره‌های دنباله‌دار را

در آسمانِ چشم‌هایم ترسیم می‌کند...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

با چشمان تو

از پنجره 

به سکوتِ خیابان خیره شدم...

چقدر تلخ

مرا باریده‌ای...

این را

کبوتری که

همان حوالی،

به دانه‌هایی که پاشیده بودی

نوک می‌زد گفت

و پیرمردی که

کیسه‌ای نانِ خشک به پشتش بود...

کوچه‌ها از صدای گریه‌ام

خیس شدند...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

ماه از پنجره

به نگاهش می‌تابید

و او صورتک‌های رنگی را

دورِ سرش می‌چرخاند...

گنجشک‌ها در رویایِ یک روزِ شاد

چشم باز کرده بودند...

نورِ پگاهِ آسمان اما

خبر از آه‌های سنگینِ یک زن را می‌داد...

کلاغ‌ها که آواز سر دادند

زن؛

سکوتِ پنجره را شکست...

ردِ پایِ اشک‌هایش

رویِ تَرَک‌های کوچه،

به‌جا مانده بود...

و رفتگری پیر

تمامِ ناکامی‌های دیروز را از ذهنِ خیابان پاک کرد...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

ابرها که عاشق می‌شوند

می‌بارند

سُرب‌های سنگین را

بر سَرِ عُشاق

پوستِ شهر

می‌نالد از

سنگینیِ دردِ باران

انگار

دنیا زیرِ سنگینیِ چرخِ ماشینی که

سُر می‌خورد روی آسفالت‌ها

لِه می‌شود

و ابرها

عشق بازی‌شان که تمام شد

خورشید را

به سُخره می‌گیرند

و

پشتِ نوری بی رمق

به زمزمه‌ی دوستت دارم هایی می‌نشینند

که هیچ‌گاه

بر زبان نیامدند...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

می‌خواهم...

از عاشقانه‌هایم برایت بنویسم

از دوستت‌دارم هایی که

از گلویم بالا نیامد...

که دستانت هیچ‌وقت باور نکرد

سوختنِ دست‌هایم برای چه بود!

و نگاهِ غمگینم

سازِ نگاهت را کوک نکرد...

سال‌هاست

تنهایی‌ام را دود می‌کنم

و طرحی نو از تو می‌کشم...

این‌بار می‌خواهم

آنقدر 

انتظار را بِکِشم

تا بومِ تنهایی‌ام

تمام شود...

هرپایانی

شروع آغازی دلنشین است...

برگرد...

دوستت دارم...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

هیچوقت

متعلق به دنیای شما نبوده‌ام

دنیای شما

پُراز رنگ‌هایی‌ست که

روی بوم‌های نقاشی‌های من کشیده نشده...

هیچوقت

دستانِ شما را نخواهم گرفت

دستانِ شما

متعلق به موهایی‌ست که

گره‌ای بر آنها نیفتاده...

پا به پای شما

نخواهم آمد

قدم‌هایتان مرا به رویایی بی‌بازگشت خواهند برد

که بیرون آمدن از آن

مرا به کُما خواهد برد...

از دنیایم بروید

من

سکوتی را لمس کرده‌ام که

هیچ‌کدام از شما

آن را نشنیده‌اید...

من تعلقی

به آسمانِ آبیِ بالای سرتان ندارم...

من زنم

بدونِ نقابی که شما برایم خلق کرده‌اید

لبخندی بر لب‌هایم نقش نمی‌بندد...

می‌خواهم 

به بلندایِ ابری بر فرازِ کوه

گریستن را آغاز کنم

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

روزی آمدی

و دستانت را

در دستانم جا گذاشتی

وقتی رفتی

پاهایم

به زمینی سخت تر از قلبت

میخکوب شده بود

و من

چه ناباورانه

جای قدم هایت را

شمارش می‌کردم...

تو رفتی و من هنوز

در بُهتِ یک کوچه قدم میزنم

نگاهت را

روی تمامِ اشک‌هایم جا گذاشته‌ای...

((مژده شکوری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee