شعر های باران خورده ....

دل، کوک نشد از تبِ ناسازی‌ها

پروانه نشد در صفِ پروازی‌ها

هِی می‌روی و دوباره برمی‌گردی

ای عشق، بس‌است با من این بازی‌ها!

((شیوا فرازمند))

ای دوست به ذات حق تعالی سوگند

کز هجر تو ساعتی نیم من خرسند

وز یاد تو هیچ‌گه تغافل نکنم

تا حشر اگر برند بندم از بند

((ایرج میرزا))

از اهل وفا نیست ، گلی آزرده

از شاخه شکسته ، می شود پژمرده

بر روی زمین سبزه اگر زرد شده

عمریست که از رهگذران پا خورده

((وحید سرآبادانی))

-

برای عضویت در کانال یوتیوب

شعر های باران خورده کلیک کنید

اندوه نبودن ات زمین گیرم کرد

از زندگی بدون تو سیرم کرد

با اینکه فقط دو هفته شد رفتن تو

این آینه صد سال مرا پیرم کرد

((ابوذر احمدی))

-

از درد فراقت ای به لب شکر ناب

نی روز مرا قرار و نی در شب خواب

چشم و دل من ز هجرت ای در خوشاب

صحرای پر آتش است و دریای پر آب

-

((ابوالفرج رونی))

ارزانی عشوه تو هستم صنما

تا چون دل خسته به تو بستم صنما

گر نیز ترا به دوستی نپرستم

چون زلف تو خورشید پرستم صنما

-

((ابوالفرج رونی))

یک نامه پُر از ماه و تو را دارم یاد

در پاکت گل گذاشتم دادم باد

ای باور سبز خاک هر جا هستی

هر روز تو ، روز دوستت دارم باد

((ایرج زبر دست))

ای رأی سفر کرده فغان از رایت

خود بی تو چگونه دید بتوان جایت

از دیده کنم رکاب هجر افزایت

تا مردمکش همی پرستد پایت

((ابوالفرج رونی))

با باغ گل و باده گلگون ما را

چون دید حسد نمود گردون ما را

گرماش ز باغ کرد بیرون ما را

سردابه گزید باید اکنون ما را

((ادیب صابر))

ساقی چو به من دهد می گلگون را

گلگون کنم از فروغ او جیحون را

چندان به جزع باده دهم هامون را

تا مست کنم زیر زمین قارون را

((ادیب صابر))

آخر برسد به صبح صادق شب ما

در برج شرف نور دهد کوکب ما

پر شکر شود پس از شکایت لب ما

تا زین ظفر نهند بر مرکب ما

((ادیب صابر))

ای روز تو را وثاق در منزل شب

بی زلف تو معزول بود عامل شب

تا روز مرا حل نکند مشکل شب

نالم ز دل تو هر شبی در دل شب

((ادیب صابر))

ای مایه هر لطافت ای در خوشاب

از هر سخنی چو آتش تیز متاب

گر آتش و آب خوانمت هست صواب

پاکیزه چو آتشی و بایسته چو آب

((ادیب صابر))

از غمزه تو تیر بلا پیکان یافت

وز نام تو نامه جفا عنوان یافت

در تو ز جفا هر چه فلک جست آن یافت

با دست حنا بسته وفا نتوان یافت

((ادیب صابر))

تا نرگس چشم تو زبونم کرده است

از باغ مراد دل برونم کرده است

چون پشت بنفشه سرنگونم کرده است

چون روی گل آلوده به خونم کرده است

((ادیب صابر))

از فرقت دلبر دل ناشادم هست

یادم نکند گرچه از او یادم هست

از یک دل او هزار بیدادم هست

فریاد کنم که جای فریادم هست

((ادیب صابر))

رویت دریای حسن و لعلت مرجان

زلفت عنبر، صدف دهن، در دندان

ابرو کشتی و چین پیشانی موج

گرداب بلا غبغب و چشمت توفان

((رودکی))

ای از گل سرخ، رنگ بربوده و بو

رنگ از پی رخ ربوده، بو از پی مو

گلرنگ شود، چو روی شویی، همه جو

مشکین گردد، چو مو فشانی، همه کو

((رودکی))

ای نالهٔ پیر خانقاه از غم تو

وی گریهٔ طفل بی‌گناه از غم تو

افغان خروس صبح گاه از غم تو

آه از غم تو! هزار آه از غم تو!

((رودکی))

دیدار به دل فروخت، نفروخت گران

بوسه به روان فروشد و هست ارزان

آری، که چو آن ماه بود بازرگان

دیدار به دل فروشد و بوسه به جان

((رودکی))

دلبر که به کام دل سفر کرد و برفت

ما را لب و دیده خشک و تر کرد و برفت

دیدار عزیز را به یک عزم سفر

از دیده و جان عزیزتر کرد و برفت

((ادیب صابر))

چرخ کجه باز، تا نهان ساخت کجه

با نیک و بد دایره درباخت کجه

هنگامهٔ شب گذشت و شد قصه تمام

طالع به کفم یکی نینداخت کجه

((رودکی))

زلفت دیدم، سر از چمان پیچیده

وندر گل سرخ ارغوان پیچیده

در هر بندی هزار دل در بندش

در هر پیچی هزار جان پیچیده

((رودکی))

چون کار دلم ز زلف او ماند گره

بر هر رگ جان صد آرزو ماند گره

امید ز گریه بود، افسوس! افسوس!

کان هم شب وصل در گلو ماند گره

((رودکی))

از کعبه کلیسیا نشینم کردی

آخر در کفر بی‌قرینم کردی

بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست

ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

((رودکی))

گر بر سر نفس خود امیری، مردی

بر کور و کر ار نکته نگیری، مردی

مردی نبود فتاده را پای زدن

گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی

((رودکی))

آن خر پدرت به دشت خاشاک زدی

مامات دف و دو رویه چالاک زدی

آن بر سر گورها تبارک خواندی

وین بر در خان ها تبوراک زدی

((رودکی))

دل سیر نگرددت ز بیدادگری

چشم آب نگرددت، چو در من نگری

این طرفه که: دوست تر ز جانت دارم

با آن که ز صد هزار دشمن بتری

((رودکی))