شعر های باران خورده ....

زایل نشد ملال به افراط مِی، دریغ

صد شیشه گشت خالی و دل همچنان پر است

((طالب آملی))

👇👇👇 

خود ز غیرت شدم آواره، چو نتوانستم

مدّعی را ز سر کوی تو آواره کنم ...

((امیر حضوری))

  👇👇👇   

دنیای من! تمام جهانم از آن توست

جان مرا بگیر، که این نیز جان توست

اندوه داستان مرا کاش حس کنی

دشمن‌ترین رقیب من از دوستان توست...

تنها نه از ملامت مردم در آتشم

آتش‌بیار معرکه زخم زبان توست

مشکن دل مرا که به خود ظلم می کنی

این شیشه‌ای که می‌شکنی آشیان توست

تاثیر اشک‌های مرا روی او ببین!

این فرق سنگ با دل نامهربان توست

گفتم به گریه از تو شبی دست می‌کشم

گفتی به نیشخند اگر در توان توست!
‌‌

((سجاد سامانی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

چشم من چشم تورا دید

ولی دیده نشد

من همانم که پسندید

و پسندیده نشد

((سجاد سامانی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

پرواز با رقیب اگر فرصتی گذاشت

روزی به آشیانه‌ی من هم سری بزن ...

((سجاد سامانی ))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نمی رسد به تو پیغام و خطی از دلِ من

که نیست نامه رسانی به غیرِ اشک مرا...

((معصومه صابر))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

چشمانت ...

آرام ترین عاشقانه های جهانند !

زیرشان را 

پر رنگ تر بکش !

دلم می خواهد 

تمام صیادان جهان بدانند 

من عاشق رام نشدنی ترین 

غزال دنیا شده ام 

((معصومه قنبری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

داستانم را به مجنون گفتم و با خنده گفت : 

این همه دیوانگی را از کجا آورده ای؟! 

((سجاد سامانی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

ما نگفتیم و غیرِ "او" نشنید

چه سخن ها ز ِ دیده ام نچکید 

همچو شمعی غریب با کلمات 

حرف ِ دل از دهان به دیده رسید...

((معصومه صابر))

هر که جز من بود از دیدارمان مأیوس بود

همتم را رود اگر می داشت اقیانوس بود...

((سجاد سامانی))

جمعه تـویی 

با همه ی دوری ات

خنده به لب

دلخـوشی زوری ات ! 

دوست ترم داری و راهی شدی

دل بکن از رفتنِ مجبـوری ات  .. ! 

((مریم‌ قهرمانلو))

وابسته‌ ی یک دمیم

و آن هم هیچ است.

((خیام نیشابوری))

محکم بغل بگیر مرا 

تا که بگویم به همه 

او فقط جانِ من و یارِ من و مالِ من است ...

((مهسا امیری راد))

شهر را قاب عکس می‌بینم

خودم را قاب عکس

و قاب عکس پشت قاب عکس

خاطره را می‌شکافد

شکاف هر خاطره

شکستن قاب عکس‌های جهان است

شکستن هر قاب عکس

چیزی جز حسرت یک لحظه نیست

لحظه در لحظه می‌شکند

خانه در خانه

خانه خانه نیست

راه راه نیست

شهر شهر نیست

خیابان‌ها و راه‌ها

شهرها و سال‌ها درگذرند!

((سمیه امینی‌ راد))

گفت در چشمان من غرق تماشایی چقدر 

گفتم آری، خود نمی‌دانی که زیبایی چقدر!
‌
در میان دوستداران تا غریبم دید گفت: 

دوره‌گرد آشنا! دور و بر مایی چقدر!
‌
ای دل عاشق که پای انتظارش سوختی 

هیچکس در انتظارت نیست، تنهایی چقدر
‌
عاشقی از داغ غیرت مرد و با خونش نوشت 

دل نمی‌بندی ولی محبوب دلهایی چقدر
‌
آتش دوری مرا سوزاند، ای روز وصال 

بیش از این طاقت ندارم، دیر می‌آیی چقدر
‌ 

((سجاد سامانی))

هر بار شعر نابی اگر بر دلی نشست 

باید دعا کنیم که "بیچاره شاعرش ..."

((محمد مهدی درویش زاده))

گوش میدهم به هیاهوی ِدهانها

و هیچ نمیشنوم

کجاست صدای تو؟

دلتنگِ خویشم،

در صدایِ تو...

((معصومه صابر))

به دست

باد می سپارم

رخت ِجوانی ام را

شاید

برساند

به گوش نجواگر عشق

خبر

آمدنت را .

((پدرام صیاد))

مثل بوق بلند اتوبوس

مثل داغ بودن چای

یا آب یخ زیر دوش

یادت را میگویم؛ 

میان خنده‌هایم!

((مریم قهرمانلو))

‌تا تو نقاش دلِ تنگ منی، دقت کن!

برگ‌ها را نکنی زرد! دلم می‌گیرد
‌

((نجمه‌ زارع))

شما رو نمی‌دونم

اما

من که می‌گم شب

دیگه از این ساعتا به بعد

وقتِ گفتنِ

من خیلی بیشتر دوسِت دارمه،،،

((مریم قهرمانلو))

دنیای من 

خلاصه میشود 

به سرزمین حاصل خیز 

دستان تو 

وقتی دستت را میگیرم 

پلک هایم روی هم مینشینند و

لبخند روی لبانم غنچه میزند 

و به یکباره

زاغ های سیاه دلتنگی 

از دل من و دستان تو

پرواز میکنند

به روی شانه مترسک تنهایی

((الهه مظفریان ))

دلیل خوب بغض‌ها

که مانده در سیاهی و سکوت تلخ روزها

هنوز دل سپرده‌ام

هنوز خسته‌ام ولی

چه بیکران ندارمت

چه عاشقانه نیستی ...

((مريم قهرمانلو))

به حوالی عشق که رسیدی

دل دل نکن 

بگو دوستت دارم

این تنها بلای قشنگیست که به سرت خواهد آمد...!

((معصومه قنبری))

حال و روز جهان را بی‌خیال

کجای دوست داشتنت بودم...!

((مریم قهرمانلو))

قرار نبود بمیرم اما مُردم

رفتار چشم‌هایت را فراموش کردم

و برگشتن مژه‌هایت را از آن چشم‌ها

سرگرم سنگِ گورِ خودم بودم

به تو می‌گویم

که تراش گردنت را ندیدم

انحنای کمر

ظرافتِ لب‌ها

و موها که می‌ریخت آبشارِ سیاه

در سرزمینی از استوا.

قرار نبود بمیرم اما مُردم

مُردم و به آسانی زنده نخواهم شد

حتی اگر باز گردی و از نو زنده‌ام کنی

((مهدی مرادی))

شبیه نوح اگر هیچکس

به دین تو تو نیست...

تو با خدای خودت باش و ناخدای خودت...

((حسین زحمتکش))

تو اگر خويشِ مني

پيشِ مني

نيش چرا؟

ميكني قلب مرا عرصه تشويش چرا؟

اي كه آزار مرا مشيِ مداوم كردي

من كه سرباز تو ام

مات چرا؟

كيش چرا؟

((محمد صادق زمانی))