شعر های باران خورده ....

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

هر گَه که یادِ رویِ تو کردم جوان شدم

شکرِ خدا که هر چه طلب کردم از خدا

بر مُنتهایِ همَّتِ خود کامران شدم

ای گُلبُن جوان بَرِ دولت بخور که من

در سایهٔ تو بلبلِ باغِ جهان شدم

اول ز تحت و فوقِ وجودم خبر نبود

در مکتبِ غمِ تو چُنین نکته دان شدم

قسمت حوالتم به خرابات می‌کند

هر چند کاین چُنین شدم و آن چُنان شدم

آن روز بر دلم درِ معنی گشوده شد

کز ساکنانِ درگهِ پیرِ مغان شدم

در شاهراهِ دولتِ سرمد به تختِ بخت

با جامِ مِی به کامِ دلِ دوستان شدم

از آن زمان که فتنهٔ چشمت به من رسید

ایمن ز شرِّ فتنهٔ آخرزمان شدم

من پیرِ سال و ماه نیَم، یار بی‌وفاست

بر من چو عمر می‌گذرد پیر از آن شدم

دوشم نوید داد عنایت که حافظا

بازآ که من به عفوِ گناهت ضمان شدم

-
((حافظ))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

پاییز اگر چه سیلی‌اش سنگین است

تا عشق تو هست زندگی شیرین است

((میلاد عرفان‌ پور))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

محکم بغل بگیر مرا 

تا که بگویم به همه 

او فقط جانِ من و یارِ من و مالِ من است ...

((مهسا امیری راد))

شما ساعت چند هستید؟!

من به وقت شیطنت هایم، ده صبحم!

سر حال و آفتابی...

حال خوب بعد از کره و مربای آلبالوی خانگی

 با نان بربری ترد محله مان که ختم میشود 

به یک استکان چای با عطر گل محمدی...

به وقت جدیت اما دوازده ظهرم!

به سختی و تیزی آفتابش...

با یک جفت چشم تخس و نگاهی نفوذپذیر..

با شدت هرچه تمام تر میتابم به آنچه که میخواهمش...
‌
کسل که باشم سه عصرم!

اصلا بلاتکلیف...

بی حوصله مثل دوچرخه ی 

سالم خاک خورده ی گوشه انبار 

که بلااستفاده مانده و ساکن و ساکت... 

سکوت مشغله ی من است

 وقتی به وقت سه عصر باشم...
‌
به وقت بغض و دلخوری اما تنظیمم روی ساعت غروب ! 

حال و هوایی نه چندان روشن و رو به تاریکی...

با چشمهایی گرفته و تیره تر از همیشه هایم...

در این وقت میتوانم

 تنهاترین دختر قرن اخیر باشم شاید...

 شکننده ترین هم...

 و ترس... ترس من خود دوازده شب است!

انگار وحشت جیغ تنهایی دختری در خیابان

 که سایه ای پشت سرش حس کرده باشد...

 ترس من تاریک ترین ساعت من است...

 تپش بی امان قلبیست پس از بیدار شدن 

با صدای ناگهانی زنگ تلفن خانه 

وسط خواب و در نهایت لرزش صدای آن طرف خط...
‌
آرامش و مهربانی هام اما چهار صبح است!

 آرام به همراه خنکای نسیمی که میپیچد توی دلم...

 با چشمهایی روشن تر از همیشه که حتی میتوان

 در آن ستاره رصد کرد و قرن ها درش خیره ماند...

میتوانم به بخشندگی مهتاب باشم

 که عاشقی بنشیند

 زیر نورم و کوچه ی مشیری را زمزمه کند...
‌
اما تمام این ساعاتی که گفتم 

برای بهار و تابستان و زمستانند!

پاییز فرق دارد...
‌
حالا تو بگو

تو چه ساعتی هستی؟
‌

((فاطمه بخشی))

در راه عشق،

من ز همه پیشرو ترم

سبقت مجاز نیست،

فقط خط ممتد است...!

((کاظم سيد اکبرى))

دلخوش به تبِ عشقِ تو بودم ، تونبودی

با ناله بسی شعر سرودم ، نشنودی

داغی به دلم کاشتی و دم نزدم من

یک خنده که داغم برد از دل ننمودی

با یادو خیالت پر پرواز گشودم

یکدم نشدی همره و بالی نگشودی

من تشنه ی دیدارو تو فارغ زخیالم

دیگر چه خیالی چه وصالی چه سرودی

صد نغمه بخواندم که دل از تو بربایم

یکدم نگشودی لب و دل را بربودی

آن ماهی محصور به تنهائی تنگم

پیغامِ مرا کاش رسانی تو به رودی

((عبدالله صبوری))

نگاهت می‌ کنم

دو تیله‌ یِ سیاه

آبشاری از شب

ماه و تمشک و دو شمشیرِ بلند

نگاهت می‌ کنم

دست‌ هایِ آفتابی

آغوشِ حاصل‌ خیز

گونه‌ هایِ بارانی

درست مثلِ شعری تازه

نگاهت می‌ کنم

و در دشت‌ هایِ دامنت

در لاله‌ زارِ آغوشت

غرقِ واژه‌هایِ شاعرانه‌ام

باور کن عزیزم

شاعرِ خوبی نمی‌ شوی

در برکه‌ ی اندامِ من

دریایِ مثلِ تو

جز کابوس نخواهد دید

((علیرضا رضایی))

چقدر شبیه تو می شود

خورشید

وقتی آسمان

روسری آبی ات را

می پوشد

((کامران کامرانی))

کاش تا دل میگرفت و میشکست

دوست می آمد کنارش می نشست!

کاش میشد روی هر رنگین کمان

می نوشتم "مهربان " با من بمان

کاش می شد قلب ها آباد بود

کینه و غم ها به دست باد بود

کاش می شد دل فراموشی نداشت

نم نم باران هم آغوشی نداشت

کاش می شد کاش های زندگی

تا شود در پشت قاب بندگی

کاش میشد کاش ها مهمان شوند

درمیان غصه ها پنهان شوند

کاش می شد آسمان غمگین نبود

رد پای کینه ها رنگین نبود

((نیما یوشیج))

حرف از عـشق به میان بیاید

من تو را پشت خودم پنهان میکـنم

آخر میدانی دوست داشتـنِ ما یکـ مدل عجیبـی ست

من تو را آنقدر دوست دارم ، آنقدر زیاد

که نمیخـواهم کسـی چشمَش به تو بیوفتـد

از دوست داشتن است جانم

من تو را بی حـد و اندازه دوست دارم

دستم را رها نکن

لحظه های بودنت زندگیِ من است

((بهاره حصاری))

وَ فکر کن اگر تو را دوست نداشتم

چه‌ها که داشتم

خودم را داشتم که قدم می‌زدم

کیف می‌کردم

می‌رفتم ورق بازی می‌کردم

حاکم می‌شدم

وَ دل را

حکم می‌کردم

وَ فکر کن اگر تو را دوست نداشتم

شب‌ها زود می‌خوابیدم

وَ خوابت را زود می‌دیدم

وَ کَله‌سَحر بیدار می‌‌شدم وُ

از پنجره تو را می‌دیدم

وَ دیدَنِ تو را زنده‌گی داشتم

وَ فکر کن اگر تو را دوست نداشتم

چه‌ها که داشتم

تو را داشتم که کنارم بودی

زیبا می‌شدی ، لوس می‌شدی

دیده می‌شدم

هر روز به‌من می‌رسیدی وُ

گُلِ من می‌شدی

وَ فکر کن

اگر تو را دوست نداشتم

این فکرها را هم نداشتم

((افشین صالحی))

میکشم

طرح ِ تســخیر ِقـلب تورا

متهــم میشوم به

کودتــا ...

((نیلوفر ثانی))

اسمت مثل بارون ...

روی شیرونی قلبم

هنوزم می باره

گل سرخ یادگاری

که بهم هدیه دادی

خاطرات نم بارونو به یادم می یاره

عزیزم نیستی ولی شقایقا

دلشون خون شده از غبار این پنجره ها

کاشکی میشد من و تو ما می شدیم

تا بگیریم همو از سردی این فاصله ها

بیا یک بار دیگه همدیگرو دعا کنیم

تو شبای مهتابی

وقتی که بغضمون شکست

از ته دل اسم همو صدا کنیم

تو میدونستی همونی که همیشه

میمونی تو تک تک ترانه هام

تو یه احساس عجیبی

واسه فتح مرز شاعرانه هام ...

((محمد شیرین زاده))

تو آن پیامبری

که معجزه نمی خواهد

کافیست اولین دکمه ی پیرهن ات باز شود

تنت

داغ ترین برف دنیاست!

((حمزه کریم تباح فر))

خانه خالی تنهایی

مثل آینه بی تصویر

در شب تنگ شکیبایی

عکسی آویخته بر دیوار

مثل یادی سبز

مانده در ذهن

شب پاییز

دختری

گردن افراشته با بارش گیسوی بلند

پسری

در نگاهش غم خاموش پدر

و زنی رعنا اما دور

در شب تنگ شکیبایی مردی تنها

مثل آینه بی تصویر

خالی خانه تنهایی

سایه ی خاموش

در شب آینه می گرید

آه هرگز صد عکس

پر نخواهد کرد

جای یک زمزمه ساکت پا را بر فرش

این که همراه تو می گرید آیینهست

تو همین چهره تنهایی

((هوشنگ ابتهاج))

جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست

سخن اهل حقیقت ز زبانی دگرست

خیمه از دایره‌ی کون و مکان بیرون زن

زانکه بالاتر ازین هر دو مکانی دگرست

در چمن هست بسی لاله سیراب ولی

ترک مه روی من از خانه‌ی خانی دگرست

راستی راز لطافت چو روان می‌گردی

گوئیا سرو روان تو روانی دگرست

عاشقان را نبود نام و نشانی پیدا

زانکه این طایفه را نام و نشانی دگرست

یک زمانم بخدا بخش و ملامت کم گوی

کاین جگر سوخته موقوف زمانی دگرست

تو نه مرد قدح و درد مغانی خواجو

خون دل نوش که آن لعل زکانی دگرست

((خواجوی کرمانی))

من اميدم را در ياس يافتم

مهتابم را در شب

عشقم را در سال بد يافتم

و هنگامي كه داشتم خاكستر مي شدم

گر گرفتم

زندگي با من كينه داشت

من به زندگي لبخند زدم

خاك با من دشمن بود

من بر خاك خفتم

چرا كه زندگي سياهي نيست

چرا كه خاك خوب است .

((احمد شاملو))

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من

که جز ملال نصیبی نمیبرید از من

زمین سوخته ام نا امید و بی برکت

که جز مراتع نفرت نمی چرید از من

عجب که راه نفس بسته اید بر من و باز

در انتظار نفس های دیگرید از من

خزان به قیمت جان جار می زنید اما

بهار را به پشیزی نمی خرید از من

شما هر اینه ، ایینه اید و من همه آه

عجیب نیست کز اینسان مکدّرید از من

نه در تبرّی من نیز بیم رسوایی است

به لب مباد که نامی بیاورید از من

اگر فرو بنشیند ز خون من عطشی

چه جای واهمه تیغ از شما ورید از من

چه پیک لایق پیغمبری به سوی شماست ؟

شما که قاصد صد شانه بر سرید از من

برایتان چه بگویم زیاده بانوی من

شما که با غم من آشناترید از من

((حسین منزوی))

تو صدای پایت را

به یاد نمی آوری

چون همیشه همراهت است

ولی من آن را به خاطر دارم

چون تو همراه من نیستی

و صدای پایت بر دلم

نشسته است

((بیژن جلالی))

رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم

بر من ای اهل نظر عیب مگیرید که مستم

هر شبم چشم تو در خواب نمایند که گویند

نیست از باده شکیبم چکنم باده پرستم

ترک سر گفتم و از پای تو سر بر نگرفتم

در تو پیوستم و از هر دو جهان مهر گسستم

دست شستم ز دل و دیده خونبار ولیکن

نقش رخسار تو از لوح دل و دیده نشستم

گفتی از چشم خوش دلکش من نیستی آگه

بدو چشمت که ز خود نیستم آگاه که هستم

تا دل اندر گره زلف پریشان تو بستم

دست بنهاده ز غم بر دل و جان بر کف دستم

تا قیامت تو مپندار که هشیار توان شد

زین صفت مست می عشق تو کز جام الستم

چشم میگون ترا دیدم و سرمست فتادم

گره زلف تو بگشادم و زنار ببستم

تو اگر مهرگسستی و شکستی دل خواجو

بدرستی که من آن عهد که بستم نشکستم

((خواجوی کرمانی))

نشان روی تو جستم به هر کجا که رسیدم

ز مهر در تو نشانی ندیدم و نشنیدم

چه رنجها که نیامد برویم از غم رویت

چه جورها که ز دست تو در جهان نکشیدم

هزار نیش جفا از تو نوش کردم و رفتم

هزار تیر بلا از تو خوردم و نرمیدم

کدام یار جفا کز تو احتمال نکردم

کدام شربت خونابه کز غمت نچشیدم

ترا بدیدم و گفتم که مهر روز فروزی

ولی چه سود که یک ذره مهر از تو ندیدم

بجای من تو اگر صد هزار دوست گزیدی

بدوستی که بجای تو دیگری نگزیدم

هان بروی تو می‌دیدم ار چه همچو جهانت

وفا و مهر ندیدم چو نیک در نگردیدم

بسی تو عهد شکستی که من رضای تو جستم

بسی تو مهر بریدی که از تو من نبریدم

از آن زمان که چو خواجو عنان دل بتو دادم

بجان رسیدم و هرگز بکام دل نرسیدم

((خواجوی کرمانی))

وقتی تلفن زنگ می زند

یعنی از یاد نرفته ای

حتی اگر به اشتباه شماره ات را گرفته باشند

ببین دوست من !

در این دنیا خیلی از آدم ها هستند که

شماره شان حتی به اشتباه گرفته نمی شود …

((رسول یونان))

یارب سببی سازکه یارم به سلامت

بازآید و برهاندم از بند ملامت

خاک ره آن یارسفرکرده بیارید

تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت

فریاد که ازشش جهتم راه ببستند

آن خال وخط وزلف ورخ وعارض وقامت

امروزکه دردست توام مرحمتی کن

فرداکه شوم خاک چه سوداشک ندامت

ای آن که به تقریروبیان دم زنی ازعشق

ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت

((حافظ))

جانا دلم ببردی و جانم بسوختی

گفتم بنالم از تو زبانم بسوختی

اول به وصل خویش بسی وعده دادیم

واخر چو شمع در غم آنم بسوختی

چون شمع نیم کشته و آورده جان به لب

در انتظار وصل چنانم بسوختی

... کس نیست کز خروش منش نیست آگهی

آگاه نیستی که چه سانم بسوختی

جانم بسوخت بر من مسکین دلت نسوخت

آخر دلت نسوخت که جانم بسوختی

تا پادشا گشتی بر دیده و دلم

اینم به باد دادی و آنم بسوختی

گفتم که از غمان تو آهی برآورم

آن آه در درون دهانم بسوختی

گفتی که با تو سازم و پیدا شوم تو را

پیدا نیامدی و نهانم بسوختی

یکدم بساز با دل عطار و بیش ازین

آتش مزن که عقل و روانم بسوختی

((عطار))

کاش آبی بودی به رنگ آسمان

آنوقت می توانستم یک عمر

سر به هوایت باشم …

((امیر آقایی))

آتش و آدم

ترکیبی نامتجانس است

من از میان این آتش گر گرفته

در رویاها و عشق ها

غیر ممکن است سالم برگردم

بازگشت من

اندوه بار خواهد بود

کاش مثل نان بودم

چه زیبا بر می گردد

از سفر آتش !

((رسول یونان))

نگاری مست و لایعقل چو ماهی

درآمد از در مسجد ، پگاهی

سیه‌ زلف و سیه‌ چشم و سیه‌ دل

سیه ‌گر بود و پوشیده سیاهی

ز هر مویی که اندر زلف او بود

فرو می ‌ریخت کفری و گناهی

درآمد پیش پیر ما به زانو

بدو گفت ای اسیر آب و جاهی

فسردی همچو یخ از زهد کردن

بسوز آخر چو آتش گاه‌ گاهی

چو پیر ما بدید او را برآورد

ز جان آتشین چون آتش ، آهی

ز راه افتاد و روی آورد در کفر

نه رویی ماند در دین و نه راهی

به تاریکی زلف او فرو رفت

به دست آورد از آب خضر ، چاهی

دگر هرگز نشان او ندیدم

که شد در بی ‌نشانی پادشاهی

اگر عطار هم با او برفتی

نیرزیدیش عالم ، برگ کاهی

((عطار نیشابوری))