شعر های باران خورده ....

ایستاده ام

در غبار!

رها شده میان پریشانی

سکوتی سرد

گم شده

در مه فراموشی

((نفس موسوی))

آواز می دادم

سکوتم را

ناگاه ، اندوهت تکانم داد

یک پنجره

حال مرا فهمید

از انتظار زنجیر را برداشت

((نفس موسوی))

جَلْد ِ

چشمانت شدم

دلت دانه پاشيد

حالا

در ، قفس ِ عادت

هر صبح

از نگاهت مي اُفتم

بال مي زنم

شايد دوباره

برگردم

به چشمانت...!

((نفس موسوی))

انگشتان تنهايي ام

بر هجاي نامت

بي صدا

باران عشق مي بارد

پنجره ي نگاهم

اقاقي هايش را به رسم

چشم هايت مي كارد

تا حسرت نداشتنت

ديوار احساسم را

ويران نكند

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

صدایم می کنند

شعرهایم

هنوز

آغوش واژه هایم خواب است

و پیراهن طناز احساسم

سرگرم بازیگوشی

دست می برم لابلای موهای گستاخم

و پاهای بی حوصله را

بند می کنم

به کفش های ورنی مردانه ای

که انتظار می کارد

زیر دیوار تصمیم های آنی

گاهی باید گذاشت و گذشت

وقتی خلاصه ی تمامی عادت ها

مرگ امروز است

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

مرا بگذار کنار

براي روزهای بارانی

وقتی دلت گرفت

من را با نور با آفتاب کاری نیست

من زن روزهای بارانیم

همان روزهایی که اشکهایم

زیر باران گم میشود

دیروز ِ سادگی

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

و من

آخرین بازمانده ی پاییزم

خلاصه ی

تمام برگریزان های شاعرانه

وقتی هر غروب

کلاغ های شهر

آمدنت را قار قار می کنند

و من شعر می کنم

همه ی اشیایی را

که با شمیم تنت عاشق می شوند

گاهی پیراهن چهارخانه ات

پشت شیشه های مات می گرید

و من دست خواب های گرمم را می گیرم

تا آخرین نشانی ات را

در رویای شبانه ام جستجو کنم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

بی تو اما هذیانی تب دارم

زندگی را نرفته کم دارم

مثل کابوس بی تویی هستم

که نفس را همیشه کم دارم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

چشم هایم

صبح را

ته فنجان خیالت می بیند

تو

از پیچ سپیده می آیی

و من هر روز

بهانه تازه ای

برای شعرهایم دارم..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

ناشیانه

با حسرتی شیک ، لب دادیم

به فنجان ِ خالی قهوه!

اسپرسویی تن داده، به مزه ای لوس

گلوی نازک ِ واژه ها را

تلخ می کند

دست بردارید

فریادهای نیمه کاره،

چشم ها ، دریده تر از زبان

دهان می دوزند

و بازگشت ، تنها

از دریغ و آه به چشم ها بر می گردد

فرصت کم است

وَهم ِ تبداری از عبوری شبانه در گذر

زندگی می زاید

و تسلیم می شود

نفس..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

گیجِ امروزم

صبح خوابم را پراند

چای

در کمر باریک استکان ها رقصید

ضربان روز

بر میز دونفره مان

ضرب گرفت

تا لحظه ی آمدنت

به صورت رویاهایم آب بپاشد

می آیی

و من پیراهن قرار را تنت می کنم

و دکمه های نقره ای دیدار را

تا به تا می دوزم

نمیدانم

شاید هنوز از عسل چشم هایت سیرابم

که از خیالم دست بر نمی داری

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

به صبح بگو

پنجره ی اشتیاق مرا

به آسمان بسپارد

می خواهم

هزاران بوسه ببارد

از خیال ِ تَرَم

تو حبس شوي

ميان چشمانم..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

تو را

از آخرین پیچ شعر

از تنها واژه ی دل

و از شراره های آتش جان

برداشتم

حالا که اینگونه می سوزانی ام

از حبس آغوشت امانم ده..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

به صبح صادق

این دل

به چشم های روشن امروز

دلتنگم و سکوت

تنها گریز من است

كجاست

هواي رسيدن

خسته از سفرم..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

مستم اگر

از بودنت

قلبم تمنای تو بود

ای باده ی چشم دلم

یک بوسه مهمان می شوی؟

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

به صبح بودنت

که می رسم

خلوت خیالم

ورق می خورد

از دور دست عشق

دوست داشتنت

کنج دلم می نشیند

لبخند می خرد لبانم

از هوایت

تا عطر نفس هایت

بیتوته کند در من..

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

عید است و دلم هوای مولا دارد

در کعبه ی دل ، عشق چه مأوا دارد

صحرای غدیر است ،خدا هم شاهد

تثبیت ولایت علی مرتضی جا دارد

🦋🌈((سیده نفس موسوی))🦋🌈

---‐--‐--------‐------------------------------------------

غدیر روز اثبات امامت

ائمه طاهرین (علیهم السلام)

🌸بر شیعیان حضرت مهدی (عج) مبارک باد🌸

دعوتم

به شبانه ي بودنت

ميان همهمه ي شعري

كه تو را

از بَر است

وقتي شانه ي خيالت

ميعادگاه من ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

به خوابت

كه پا ميگذارم

هزاران شب ِ برهنه

در من مي نشينند

تا بدزدند خيالت را

از بيداري ام ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

تنهایی ام

کاپوچینویی تلخ است

روی میز کافه ای

که فال شهر را

در نگاه پاییز

رها می کند

هوای عاشقی خاکی ست

بدادم برس

پلک های شب

انتظارت را

بر باد داد

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

ناخوانده

میهمانی ست زمستان

آخرین پُک

داغ می کند

لب های دلمه بسته ی پاییز را

چنارها نفس تنگ اند

و چشم های شان شور

خیابان

در عصر می نشیند

تا پیاده روها انبساط خاطرشان

بن بست کوچه ها را بی مهتاب نگذارد

نمیدانم

بوسه هایم حوالی

کدام پنجره افتاد

که هنوز طعم نبودنت

بر حنجره ی شعرهایم بغض می شود

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

عکس ها

گاهی عاشق اند

هوای دونفره شان

دل میبرد از قاب ها

گاهی عصایی و لبخندی محو

یا کودکی که خنده هایش

می لرزاند دیوارهای فاصله را

گاهی تنهایی پارک را

به قدر یک فصل کش می دهد

گاهی

شطرنج بازان پیری هستند

ماتِ لبخندهایشان؛

عکس ها

گاهی روبانی سیاه اند

وقتی مکث می کند

دنیا.......

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

سیب می چینم

از دهان ِ شعر

یاقوت ِ واژه ها

بر لب های دل می نشیند

روی پیراهن ِ بهاری ام

خورشیدهای کوچک می دوزم

و رنج ِ دنیا را

پرت می کنم

میان ِ پریشانی باد

مرا

از یاد نبر!

هنوز چند فصل مانده تا

رونمایی چشم هایم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

هر روز

تیتر روزنامه های صبح

چشم هایم را می دزدد

پیر زنی رنجور

از مژه هایم آویزان می شود

و من حرف هایم را

به چشم هایش می دوزم

تا چرخ ِ روزگار

مرگش را دور کند

هر شب

مردی از خواب هایم بیرون می آید

دست در دست ِ تنهایی ام

پیراهن ِ بهار را می تکاند

مردی که

نگاهم را

در خیالش تاریک می کند

هر روز دستی آرزوهایم را

جمع می کند و

بر طاقچه ی صبر می نشاند

و نمیداند

جدال من و من

از لابلای جمعه ی کسل

به هیچ شنبه ای نمی رسد.....

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

صبح می چکد

از چشمان من

وقتی که روی گیسوانم

صبح نگاهت

جان گرفت ...

-
🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

در من بمان

اي نازكاي خيال سر به هوايم

نفس

به شعر نگاهت

چه خوش نشسته به عشق

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

شب

ادامه زنی ست

که گیسوان ماه را می بافد

و از دریچه ی خیال

دنبال می کند

آسمانی

که لبخندش را دزدید

بعید نیست

عبور بارانی مردی

که از ستاره ها

نشانی زنی را بگیرد

که سال هاست

عکسش

همآغوش ِ جیب ِ پالتویی

در سراسیمگی خیابان

آه می کشد.....

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

آمدی

دیرتر از همیشه،

در رویاهایم

آمدی

هوای ابری چشمانم

خراب

و انتظار دست در دستم

مستانه خواند

بی آنکه از الکل شعر

واژه بردارد

آمدی

اما تن ات شیون بود

بر عریانی من

و کلاغ هایی که عاشقانه

از داربست خانه مان

مویه کنان افتادند

آمدی

و من از هر چشمی گریستم

از هر دهانی خواندمت

و خیابان که سایه هامان را خورد

آمدی

خوشبختی به سوگ بود

و جمعه ای کسالت بار از بوسه و دود

این بار خواب هم

ما را با هم دید

شاد

عاشق

غریب....

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋