شعر های باران خورده ....

غریب تر از

چشم هایم

بارانی ست که

از گونه هایم لیز می خورد

و آه

حسرت تمامی خاطرات سوخته

از نگاهم اگر می گذری

بر خاکستر

خیالت آب بریز

هنوز از آتش رفتنت

داغم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

جریمه

نمی خواهد

دل ام

وقتی که شب

همه اش

مشق چشم

تو بود ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

سوگند

به زمزمه هاي

مُردَّد ِ فراموشي

آنگاه

كه لُكنت ِ "دل"

به سكوت باخت..

تو را

به دلهره ي شب

و آتش ِ بوسه هاي

"نجيب"

در گرگ و ميش ِ

"چشمانت" بخشيدم..

و من

از هراس ِ نفس گير ِ

"تن"

دكمه هاي خيالت را

بر پيراهن ِ

"تب" دوختم..

آه

" هم گناه"

اين قصه ي چموش

بر زين ِ " مراد"

اگر سوار ست

"دل"

به دريا نزن!

من

از سراب ِ تو

در تُنگ ِ " بي خيالي ات"

ماهي هميشه تشنه ام

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

گاهی

سکوت کن

نبین

نشنو

نرقص

صبر کن

شاید

حرفی خودش را به تو برساند

و تو آخرین

شعرت را با چشمانت بخوانی

گاهی

برو

بی دل

بیمار

بیعار

بیدار

بي درد

و منتظر هیچ معجزه ای نباش

خدا

گاهی اوقات خوابش سنگین است

گاهی

فقط بخواب بخواب بخواب

شاید

تا بیداری ات دنیایی دیگر طلوع کند

و تو

از آخرین غروب برگردی

با چشمانت

شعرهایت

دلت

نامت

که گواهی می دهند زنده ای...!

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

من با تو

چه چيزها

كه تجربه نكردم

مثل همين

صبح بخيرهاي دلچسب

خسته نباشي هاي گاه و بي گاه

يا همين املت هاي خوشرنگ

قهوه خونه هاي مشتي

مي داني جانا

زندگي همين اتفاق هاي ناب و

دلواپسي هاي عاشقانه ست

وگرنه كه از روزمرگي مرده بوديم

🌈🦋((نفس موسوي))🌈🦋

به ياد دست هايت

چراغي مي كارم

كنار پنجره اي خيس

تا سايه ي نجيب لب هايمان

گره بخورند

بي هيچ بغضي

روي آخرين سايه باني

كه چتر روز

ميان ظهري تشنه پهن مي كند

صدايم كن!

شايد كه دست بكشند از من

زخم هاي خسته كهنه اي

كه تصويرشان

شبيه چشم هاي فرداست

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

بشنویم شعر و اجرایی زیبا از شاعر نفس موسوی

-

-

می ترسم

و ازدحام ِ خیابان

پایان سال را

نعره می زند

سرت شلوغ است

من چقدر

از گم شدن ، واهمه دارم

و از هر رهگذر

که صدایت بزند

و صدایش بزنی...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

چقدر تهی ام

از حضور بی حاضری

که میان گوش هایم

مدام زنگ بودن می زند

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

بی قرارم! بگو چه باید کرد؟

چشم هایم ، زبان نمی فهمند!

قصه ام، شروع یک فصل و

شعرهایم، زبان نمی فهمند

دردهای استخوان سوزم

حرف های تند و بیمارم

بغض های در گلو مانده

همه از اعتماد بی جایم

پای ماندن اسیر بدقولی

روز رفتن هوای بدحالی

وعده های یواشکی ساکت

کوچه اما از انتظار خالی

عشق دست محبتش کوتاه

عقل تنها و خسته از هر آه

توی تاریکی دل و دنیا

هوسی تازه می رسد از راه

خنده ات کار دستم داد

تو شدی جن و من بسم الله

یک خیال توهمی بودی

سرد و مملو از هر چه گناه

زیر طوفان اخم های تو

ساحلی بی دفاع و تنهایم

قایقم شکسته از پهلو

ماهی بی پناه غم هایم

تو همان راز مگوی منی

عاشقی که دوستش دارم

پشت خواب ها و رویاهام

حسرتی که لازمش دارم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

صفحه شعر یکتاپرس

به انتخاب استاد بزرگوارم جناب رضوان ابوترابی

۱۰:۳۰ - ۱۸ ارديبهشت ۱۴۰۲

آسمان را به خانه می آورم شاید برایم ببارد

با شعرهایی از:محمد شیرین زاده - نفس موسوی

مرضیه رشیدپور( کیمیا) صمد تیمور لو/ شهاب لواسانی/ سپیده اسدی فریسار

---------------------------------------------------------------------------------------------

1 محمد شیرین زاده

دیگر

هیچ گلی

عمیق ترین نفسم را

نخواهد دید

وقتی چشمانت

تمام آن را گرفته است...

2🌈🦋 نفس موسوی🌈🦋

دعوتم

به کافه ای دنج

حوالی نگاهت

که خاطراتم را میان گلدان عتيقه اش جا گذاشت

بگو با کدام خیال

ساز آمدنت را كوك كنم

که از سکوت چشمانم نهراسي…

3صمد تیمورلو

درخت را که قطع کردند

به جایش ایستادم در کوچه

آب را از ریشه‌هایش گرفتم

کشیدم بالا تا نوک فکرهایم

نوک برگ‌هایی سبز

که روی دست‌هایم ساخته‌ام

برای کلاغی که در ضمیر ناخودآگاه است

نمرده است

در حافظه‌ی فراموش شده‌ی کوچه

غارغار می‌کند

برای درختی که انسان است

می‌اندیشد به کوچه و آدم‌هایش

4 شهاب لواسانی

تنها در خانه می مانم

و به تنهایی بنفشه های خشکیده

و عمر باقی مانده

فکر می کنم

گلدان در شب پنهان می شود.

5مرضیه رشیدپور (کیمیا)

به این نگاه می‌کنم

به آن

به همین دور و ور

و بافته‌های ذهن‌ام.

تو را زیر و رو می‌کنم

دست از شاخ‌وبرگ برمی‌دارم و

در اندامِ سطرها دل می‌کارم.

6سپیده اسدی فریسار

در بازی خاطرات

خودم را گم‌کرده‌ام.

برگرد!

این‌جا آینه‌ها

تو را به تصویر می‌کشند...

بگو

کدام جاده

سفر‌ را

تقدیر تو نوشت

که نگاه هر پنجره

در قاب خیس چشمانم

مدام می بارد ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

انگار

هزار بار حلول كرده ام

در نفس زدن هايت

مثل قدم زدن هايي

كه ماه را به چشم چراني شب مي كشاند

اي حس ناب

نگاهم كن

چشمانم گوش به فرمان توأند

و قلبم

كه شرم خواستنش را

آلارم مي دهد

بيا

اي حس ناب

باران را دوست دارم

وقتي چتر آغوشش

هزار گنجشك بيقرار را

ميان دلم خواباند

و من آرام گرفتم

اي حس ناب

بگو

اشكي كه گونه ام را نواخت ديدي؟

لبخند را از لبانم چيدي؟

دست هايمان

واي دست هايمان

را با كدام وعده خام كردي

كه اينگونه در هم تنيده اند

آه اي حس ناب

درياي خيالم را

طوفاني نكن

"تو درياي بي ساحلي هستي

كه رهايمان كردي

تا غرق هم باشيم"

آه از تو اي عشق

او را

بر بلنداي پيشاني ام نشاندي

و من

میانِ باور و رویا

با دو بالِ خیس

پروازِ عشق می کنم

سقوط ممنوع

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

روزهاي باراني

از هميشه خوشحال ترم

دلتنگ كه باشم

خيال شيرينت

مست مي كند

هواي دلم را

چتر نگاهت

آنقدر گرمم مي كند

كه هيچ زمستاني

نمي تواند

دلبرانه هاي نگاهم را

سرد كند

امنيت دست هايت

هر چه ترس را

فراري مي دهد

از چشمانم!

حرف هاي سر به مُهرم

خواستنت را

واژه واژه به گوش دلت

شعر مي خوانند

و من

بي خيال تمام دلواپسي هاي اين روزها

در آغوش ات آرام مي گيرم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

ای بهانه ی باریدن

می نویسمت

با بوی باران

پُشتِ دیوارِ

شب های انتظار

بر صندلی اتوبوسی

که تنها مسافرش منم

و

سرگردان میانِ

ایستگاه هایی

که تو را گم کرده است

می نویسمت

بر روی حباب

بر بال پرستویی

در کوچ

بر نسیمی

که هر نفس با من

آه می شود

ای دلیلِ

عشق و انتظار

خیس از باران

به سوی تو می آیم ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

-

در آستانه ی

فصلِ نگاهت

نشسته ام خاموش

گویی

که تقویمِ سال

بی تحویلِِ لبانت

هفت سینِ بی سین است

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

چشم هایم

هنوز

به هوای آمدنت

بی قرار یک خبرند ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

امروز

پشت هیاهوی

چشم هایت

پلک هایم لرزید

و من دیدم

تمام دغدغه های خیالت

داغ کردند

دست های تنهایی ام را

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

-

ناتمام ماند

تمام حرف های

باراني ام

میان کهنه دفتر خاطرات

وقتی گل سرخ خيالت هم

دلتنگي را

از شعرهایم نگرفت

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

بالا بلند

جسورم

تنهایی ام را

گره می زنم بر خیالی

که عشق را

لابلای مژه های انتظار ترانه کرد

پرچم دلشوره زمین

لبخند به لبانم سنجاق کن

شاید

دلقک پانتومیم امشبت

قلمش مرثیه خوانی کند.

-
🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

زنی شاعرم

معشوقه ام پاییزی ست

که شعرهایم را می دزدد

و من

عاشقانه برگهایش را

با خیال سپیدهایم

پرواز می دهم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

هرگز

هیچ دستی

آوار زخم های فرو خورده نخواهد بود

و عشق

تلخ کامی تنی ست

خوابیده میان

برزخی سیاه

اما

تنهایی

صحنه ی فراموش شده ی

بازنده ای ست

گم شده در چشم هایی مه گرفته

میان متن کوچه های دل

وقتی نقاب های سنگی

فصل

بودن را

در بند می کنند.....

-

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

بر دست ابر

مانده ام

نفسی سردم

که تنهایی ام را هرم هیچ عاشقانه ای

گرم نمی کند

وقت آمدن

از پشت نازک خیالت

کمی برایم حوصله بیاور

شاید

پریشانی نگاهم

دل بدهد به قاصدک های چشم هایت

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

چه می فهمد

شب

از نگاه زنی پشت پنجره های خیس

وقتی موهایش را

به دُبِّ اکبر می بافد

تا رد انگشتان روزگار

بر ماه بی خیالی

آسمان ستاره شود

باید از خواب گنجشکها

رویای پرواز را بردارم

دار

نمی خواهد

سری که صبح را شعله می زند

میان شعرهای روز

در بستری که پیداست

نفوذِ زور

برای پرنده شدن

آتش بزن خیمه های رکود را

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

صدایم کردی

گوش هوش برد

چشم، پژواک را

از خلسه ی پاییز

چُرتم گرفت

دیدار پرید

قصه

در یکی بود یکی نبودش ماند

تنهایی

پشت پنجره انتظار کاشت

و من هنوز

بی محابا

ادامه ی دیروزم

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

پل زده ام

به دل

چشم

دست هایت

دیدار هم نباشد

تنهایی

ادامه ی عشق است

در این مثلث تن ...

🌈🦋((نفس موسوی))🦋🌈

عابری بارانی ام

ایستاده کنج تبسمی

آویزان از لب های لوچ دنیا

چیزی درون سرم سوت می زند مدام

هی سوت می زند هی سوت می زند

و من

فصل ها را میان چشم هایم سنجاق می کنم

کافی ست ببارد ابر

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

فریاد

می نشیند

لابلای حنجره ای

که سقف بغض اش

سر ریز باران است

تو را دوست دارم

و این رهایم می کند

از دلهره ی شب ...

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

ماه تویی

که زمزمه ات

شانه های شعرم را

می لرزاند

دلیل لبخند منی

در نهفته ترین رازی

که فریاد می کند

سکوت را…

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋