شعر های باران خورده ....

چه نمایش هراس‌انگیزی

اگر قلب‌ام را

روی صورت‌ام می‌گذاشتم

و در دنیا

قدم می‌زدم

((سیلویا پلات))

مترجم : مرجان وفایی

می‌دونی آدم کِی احساس تنهایی می‌کنه؟

وقتی می‌خواد یه نفر رو بیش‌تر از خودش دوست باشه.

می‌دونی آدم کی فرو می‌ریزه؟

وقتی می‌فهمه به خاطر دوست داشتن یه نفر

از قبل تنهاتر شده.

-

((پویا جمشیدی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

تا کی می‌توانند دستانم

مرهمی باشند بر زخم‌های او؟

و کلامم

پرندگانی درخشان در آسمان:

تسلی‌ بخش،

تسلی‌ بخش…

((سیلویا پلات))

ترجمه: گلاره جمشیدی

👇👇👇  

چه نمایش هراس‌ انگیزی

اگر قلب‌ ام را

روی صورت‌ ام می‌ گذاشتم

و در دنیا

قدم می‌ زدم

((سیلویا پلات))

مترجم : مرجان وفایی

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

چشم‌هایم را می‌بندم

و تمام جهان می‌میرد

پلک می‌گشایم

و همه چیز از نو زاده می‌شود

به گمانم تو را در ذهنم ساخته‌ام...

((سیلویا پلات))

ترجمه: پگاه احمدی

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

من

به تنهایی قدم می‌زنم

و زیر پایم

خیابان‌های نیمه‌شب

جا خالی می‌کنند.

چشم که می‌بندم

میان هوس‌های من

این خانه‌های رویایی

خاموش می‌شوند

و پیازِ آسمانی ماه

بر بلندای سراشیبی‌ها

آویخته است.

من

خانه‌ها را منقبض می‌کنم

و درختان را می‌کاهم

دور که می‌شوم

قلاده‌ی نگاهم می‌افتد

به گردن آدم‌های عروسکی

که بی‌خبر از کم شدن

می‌خندند، می‌بوسند، مست می‌شوند

و با یک چشمک من خواهند مرد،

حتی حدس هم نمی‌زنند.

من

حالم که خوب باشد

به سبزه

سبزی‌اش را می‌دهم

و به آسمانِ سپید

آبی‌اش را

و طلا را وقف خورشید می‌کنم.

با این وجود

در زمستانی‌ترین حالت‌ها

باز هم می‌توانم

رنگ را تحریم کنم

و گل را منع کنم از بودن.

من

می‌دانم روزی خواهی آمد

شانه به شانه‌ی من،

پُرشور و زنده

و می‌گویی که رویا نیستی

و ادعا می‌کنی

گرمای عشق، تن را ثابت می‌کند.

اگرچه روشن است عزیزم،

همه‌ی زیبایی‌ات، همه‌ی لطافتت

هدیه‌ای است

که من به تو داده‌ام.

((سیلویا پلات  شاعر آمریکایی))

برگردان: سینا کمال‌آبادی

و آیا بعد از تو می‌توان زنده ماند؟

که آب در دل ماهی‌ها تکان نخورد

که شانه از سر کسی نیافتد

که زیست...

نه!

بعد از تو

تنها

باید نیست.

((آبا عابدین))

تنهایی با من بزرگ شد

به بلوغ رسید

یاد گرفت

چگونه تنها از خیابان عبور کند..

((حامد داراب))

نفسی عمیق می کشم

و گوش می سپارم

به هق هقِ کهنه ی قلبم:

من

هستم

من

هستم

من

هستم

((سیلویا پلات))

چرا نمی‌ توانم

زندگی‌های مختلفی را امتحان کنم

مثل لباس‌های گوناگون

تا ببینم کدام‌ بیشتر به من می‌آید

و برایم مناسب‌تر است؟

((سیلویا پلات))

ترجمه: گلاره جمشیدی

چه دردناک است

این مشکل که

همیشه برای فرار از دست یک آدم

به آدم دیگری پناه برده ایم..

((ریچارد یاتس))

سر بر شانه ام بگذار

تمرین باریدن کنیم

حالا که هیچ ابری

قصد گریه ندارد

((الینا نریمان))

بدترین جنبه‌ی تنهایی این است

که مجبوری تحملش کنی.

یا تحمل می‌کنی یا غرق می‌شوی.

باید سخت تلاش کنی تا ذهنِ گرسنه‌ات را

از نگاه به گذشته بازداری تا نابود نشوی

از کتاب یکی مثل همه

((فیلیپ راث))

ترجمه: پیمان خاکسار

من از باران

چتر را به خاطر می‌آورم

و از تو

اشک‌هایم را

همه‌چیز وارونه است

خانه پر از ابر

و آسمان پر از گریه‌هایی‌ست

که تبخیر شده‌اند

((الینا نریمان))

خواب‌هاى خرگوشى‌اند

كه خيز برمى‌دارند

و چرتم را پاره مى‌كنند

اين "دوستت دارم‌"هاى بى‌رمق

((مینا میرزاآقا))

حالا به تنهایی بیشتر فکر می کنم

به این که بروم توی خودم

چشم بگذارم

و هرگز پیدا نشوم

ببخش

من

سکوتم را از تو مخفی کردم

((آبا عابدین))

در تمام عمر

یک بار خواستم دلتنگ اش نباشم

اول که هوا گرفته شد

بعد باد آمد

باران که بارید

من هم گریه کردم...

((حسين رمضان))

فراموش كردن....

لعنتي ترين تصميم بود

وقتي حتي پاها نيز ميلي به رفتن نداشتند...

((هانا حسين زاده))

افسوس که

هیچ وقت نفهمیدی

چیزی که

انسان را

از پا در می آورد

تنهایی نیست

احساس تنهاییست

((امیر بابایی))

این سیاه و سفید

که زل زده به دوربین

بی قاب و بی دیوار

تنها دوتایی ماست!

من که زل می زنم به تو

تو که عکس می گیری ...

((مینا میرزاآقا))

گاهى دلت مى خواهد

چنان تنهاييت را تنگ بغل كنى

كه هيچ كس نفهمد...

((امیر وجود))

‌تنهايی،

يادگارِ شبی‌ست

كه عاشقم كردی.

((پویا جمشیدی))

فکر نکن به تو فکر می کنم لعنتی!

حال من خوب است،

اگر از عمق بغض هایم

گریه ای درنیاوری...

((منیره حسینی))

تنهایی

فضای خانه را تنگ کرده است

به خیابان می روم

و طوری رفتار می کنم

که خودم را

با دیگران اشتباه می گیرم

((آرمین یوسفی))

بیدل منم !

که دلم مانده پیش تو

من

جای خالی

همه دل های عالمم ...

((معصومه صابر))

مرا زیرُ رو کنید

بگذارید در قعر آوارُ سیاهی

چون دانه ای عقیم زیر خاک

به زندگیِ پس از مرگ ایمان بیاورم

جمجه ام را بشکافید

من پر از هذیانُ دردم

((بهار کریمی))

یک روز

پوستم را کنار می زنی

و استخوان هایم را

مثل عتیقه ای بغل می کنی

من آن روز تورا

از دو حفره ی تاریک نگاه می کنم

از حفره ای تاریک صدایت می زنم

و در گوش های خودم می پیچم

تو حرفی بزن

از تاریکی در نمی آیم

می ترسم

نور

تک تیراندازی باشد

که هردو چشمم را بزند

دیگر چگونه تورا نگاه کنم

در دست هایت

دردهای منند که تجزیه می شوند

بگذار به طبیعت خودم برگردند

ازمن تنها لبخندی برای توست

که آن قدر نیامدی

تا براسکلت لبهایم ماسید

((منیره حسینی))

سحر تو راهه و تو دوباره بیتابی..

چه مرگته دل من! چرا نمیخوابی؟؟

((حسین صفا))