شعر های باران خورده ....

چرا از عود

که آهسته میمیرد و عمود

نمی پرسی

هیچی که از تنش

بیرون می رود

روح است

یا دود ؟

-

((هستی محمودوند))

کافی است زنی مثل تو

عاشقم شود

تا وارد کتاب های تاریخ شوم

و پرچم ها برای من

به اهتزاز درآیند...

-

((نزار قبانی ))

از باغ و نسیم بی‌ هوا عکس بگیر

از قطره‌ی باران رها عکس بگیر

هر بار که از کوچه‌ ی ما می‌ گذری

از عطر خودت دراین هوا عکس بگیر

((مهشید کاوه))

ای که در زندگیم مثل هوا و نفسی

ندهم غیر تو در زندگیم دل به کسی

این غم و درد چنان گشته محیطم که مگر

باز هم ای همه خوبی تو به دادم برسی

سال ها در غم و در رنج و فراق تو دلم

آنچنان سوخته که سخت بیاید نفسی

عادت گوش دل آن است که هر شب تنها

بر در خانه نشیند که بیاید جرسی

به جفایش مکش و رنج مده قهر مکن

که بود مهر دلم در دل هر خار و خسی

خنجر هجر تو بدرید دل کاوه مگر

غیر غمخواری تو هست ره پیش و پسی؟

((زنده یاد محمدعلی کاوه))

بـارهــا در فـــالِ من آمـد که تنــها می شـوی

چـون تو بـودی درکنارم می زدم خنده بـرآن

مسـت می‌گشتم درآغوشت به دوراز دغدغه

با تو رویـاها به سـر می پرورانـدم هر زمــان

بــی محــابــا مــی گذشتــم از کنــار دردهـــا

دردِ هجرانی که می گفتند می ماند به جــان

عـــاقبـت رفتـــی هماننــد تمـــام قصـــه ها

در بهــــار عشقمــان آمد به یکبـــاره خــــزان

گرچـه دور از انتظـارم بود، امـا بعـــد از ایـن

من نمی خواهم، نمی خواهم دگر از تو نشان

بی تــو سـر کردن برایــم عادتی دیــرینه شـد

آسِــمانـم گشــته تاریــک از کــرانش تا کــران

بعـد تو یـک قهــوه هم حتی، ننوشیـدم دگــر

تــا نیایــد در خـــیالـــم یــادت ای نامهــــربان

خواهشـی دارم..که هـرگز برنگردی سوی مـن

بـاز آن چـــــایی روی میـــز، اُفتـــاد از دهــان

((مریم رضایی))

اگر درمان تویی دردم فزون باد

و گر معشوقه ای سهمم جنون باد

((مولانا))

اشکی شبیه قطره ی باران

دلگیرکرده صبح سردم را

من بغض گیج این گلوگاهم

باران نوازش کرد دردم را

((غزال ترکمان))

حق من نیست که

گریان بشوم

اینگونه

روز و شب

زار و پریشان بشوم اینگونه

حق من نیست به دور از نم

لب های ترت

خشک

در بستر

گلدان بشوم اینگونه ...

((غزال ترکمان))

هرگز

نمي تواني

حال امروزم را

بفهمي

من از

تكرار اين

جمعه هايي

كه مي رسد

مي سوزاند

و مي رود هم

دلتنگ تر شده ام

((غزال ترکمان))

صدای بارش باران

وزنده شدن خاطر ات

قدم زنان در کوچه پس کوچه های شهر

بوسه‌های باران به روی چشم

همچون اولین بوسه‌ای

که از تو به یادگار

درچهره ام نقش بست

باران دوباره مرا فریاد می‌زند

ومن دیوانه میشوم

میدانم تو همراه باران

سفر خواهی کرد

به جهانم

ومرا با بوسه هایت

زنده خواهی کرد

ببار باران ببار

تا عشق جان بگیرد

در عصر بی مهری

((مهربانو بزرگمهر))

اگـه یک روزی غـــروبِ غُصّـه هم سَــر برســه

دیـگه ذوقـی واسه رقصِ تویِ میدون نداریـم

اِنقـده کُنـجِ قــفس نشستیــم‌ و دون پاشیـدن

دیگه شوقـی واسـه پـرواز بـه بیـرون نداریـم

ما که تا اینجا رسیدیم از یه راهِ سخت و دور

تـرسی از سقـوطِ در دشت و بیابون نداریـم

دردامــون تا مغــــزِ استخونمـون ریشـه دُوند

آخه اینجا ما واسه هیچ چیزی قانون نداریم

همه‌جا تاریک‌و تاره دیگه نیست رنگین کمون

حتّـــی یک ستــاره تو شبـای گردون نداریــم

اگه یــک کــوهِ طـلا هــم بــذارن اون رو بــرو

ما واسه رسیدنِ به اون خوشی جون نداریـم

هرچی میگن که یه وقتی داره،ازما که گذشت

دیگه حتّی چشـمی هم به گنجِ قارون نداریـم

واسه ما که عمــری توو کویـر بوده زندگیمـون

دیـگه جایـی واسـه مونـدن زیرِ بارون نداریـم

((مریم رضایی))

مثلِ یک بوته یِ یاس...

که نشسته پایِ بید،

منم آن یاسِ سپید،

دوست دارم که بپیچم به تَنَت!

مَست و بیخود شوَم از عطرِ خوشِ پیرهَنت

دوست دارم که تو مجنون باشی

و مَنم لیلیِ دلبسته به تو

تو مرا تنگ در آغوش بگیری...

بِشوم نیمه ی تکمیلیِ تو

دوست دارم...که بپیچم به تَنت

و بگردم دور تو...

از سرانگشتانِ پا تا به سَرت

دوست دارم...

دوست دارم که بپبچم به تَنَت

((مریم رضایی))

-

شب روی کاناپه خوابش برده است

و چراغی که خانه را

روشن کرده است

نامش خاموشی ست ...

((غزال ترکمان))

۱.

زندگی!

چقدر سنگین،چقدر سختی

چقدر نمی شود تو را تعریف کرد!

۲.

من به دور دست نمی اندیشم

اندیشه ی من،

به همین فرصتِ در دست...

و دگر بار وَرزیدنِ عشق است به "تو"!

۳.

دچاریم به زندگی،به این دردِ لاعلاج

خوشش نگذرانی...

سخت می گذراندت!

۴.

گاهی فقط رفتن

حتی برای تا ابد نرسیدن!

۵.

فریاد بزن

آن دوستت دارمِ غبار گرفته ی کنج دلت را

که خیلی زود، دیر می شود

و تو خواهی ماند با دنیایی از

نبودن ها و...

حسرت ها

۶.

چشم هایت چقدر نجیب،

چقدر عجیبند

چه می خواهند از جانم....

نمی دانم!

۷.

قصه ی چشمانت،

قصه ی شبانه ی مادریست

که خواب می کند اما...

به شوق دوباره شنیدنش،

سحرخیز کرده کودک را!

((مریم رضایی))

خفته بوديم و شعاع آفتاب

بر سراپامان به نرمی می‌خزيد

روی کاشی‌های ايوان دست نور

سايه‌هامان را شتابان می‌کشيد

موج رنگين افق پايان نداشت

آسمان از عطر روز آکنده بود

گرد ما گویی حرير ابرها

پرده‌ ای نيلوفری افکنده بود

دوستت دارم خموش و خسته جان

باز هم لغزيد بر لب‌ های من

ليک گویی در سکوت نيم‌ روز

گم شد از بی‌ حاصلی آوای من

((فروغ فرخزاد))

می خندم اما خوب می دونم

سلول، سلول من افسرده ست

دلتنگی من واسه تو، عین

دلتنگی واسه آدم مرده ست

من چال کردم عشقتو دیگه

یه گوشه ای از قلب ویرونم

بالا سر این گور، شب تا صبح

می شینم و مرثیه می خونم

باید بدونی بعد دل کندن

هیچکی فراموشی نمی گیره

آدم فقط دس می کشه از جنگ

امید برگشتن که می میره!

من یادمه چن سال و چن ماه و

چن ساعته که دادمت از دست

دیگه به من مربوط نیست اما

هرچی به تو مربوطه یادم هست!

هم سرنوشت من نبودی و

تلخی تقدیرو پذیرفتم

من زندگیمو می کنم اما

هر ثانیه یاد تو می افتم

((پریسا صفاریان))

اندوه نبودن ات زمین گیرم کرد

از زندگی بدون تو سیرم کرد

با اینکه فقط دو هفته شد رفتن تو

این آینه صد سال مرا پیرم کرد

((ابوذر احمدی))

بگــیر دستمــو، عاشقــونه برقص

بـذار بـا تـو امشـب هیــاهــو کنم

می‌خــوام عشقـمـو باز ثابت کنم

باید هـر چی دارم واست رو کنم

بذارتا خود صب به تو خیره شم

بدوزم چشـــامـو بـــه پیـــراهنت

نکــن، بند موهـــاتو بـازش نکــن

نپوشونـــه اون لخــتـی گـــردنت

چقــد فاصلــه بین مــا کــم شده

دارم غرق می‌شم توو آغـوش تو

ببیـن خونـه از عطـر گـل پر شده

گـــلای نشســـته رو تن‌پـــوش تو

گذشتــم مــن از مـــرز پیــراهنت

گذشــتی تــو هــم از رگ گــردنـم

نمی‌خــوام ببیـنه تو رو هیچ کس

بــــاید حتـــی آئیــنه رو بشکنـــم

داری تـــوی خوابــم قـدم می‌زنی

توهّــم شده کـــار شـــب‌های مـن

ولـــی مطمئـنــم تـو پیـــش منـی

ببیــن ردّشــو روی لـب‌هــای مـن!

((ابوذر احمدی))

من پیش از تو لب‌هایم را زندگی کرده بودم

به ملاقات من که آمدی

برایم بوسه بیاور ...

((ابوذر احمدی))

من شبیه کتابی ام که یه روز

یه نفر برگه هاشو سوزونده

من همون شعر نیمه کاره م که

روی دستای شاعرش مونده

مثلِ برقِ قشنگِ قبل از رعد

روشنم اما خیلی کوتاهم

خنده های دروغ قبل از بغض

هق هق ِ تلخ بعد یه آهم

با تموم وجود، تنهام و

از تموم جهان جدا موندم

آخرین ماهی ام توو تنگ بلور

که از عیدای قبل جا موندم

من ی تصویر واضحم از غم

من یه تعریفم از فروپاشی

مثل گنجشکی ام که افتاده

توی حوض عمیق نقاشی

من شبیه مسافری خسته م

که نشسته توو ایستگاه قطار

مقصد و مبداء اش یکیه ولی

بیخودی مونده چش به راه قطار

((پریسا صفاریان))

تو

واژه ای، تو کلامی

تو بوسه ای، تو سلامی

چگونه می‌توانم که غایبت بدانم...

((محمدعلی سپانلو))

هنوز از گریستن فارغ نشده بودم

مرا صدا کردند

لباسم را پوشیدم

به کوچه رفتم

کسی در کوچه نبود

به خانه آمدم

کسی در خانه نبود

پس دیگر تنهایی ابدی بود...

((احمد رضا‌ احمدی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

هر کاری که کردم نشد

از عمر این غم کم نشد

حوای من آدم نشد

خسته شدم ،دیگه نمی جنگم

با گریه و هق هق،نشد

با زور و با منطق، نشد

عاشق نبود عاشق نشد

خسته شدم ،دیگه نمی جنگم

با عذر خواهی حل نشد

با سر به راهی حل نشد

از هیچ راهی حل نشد

خسته شدم ،دیگه نمی جنگم

با جنگ و با دعوا نشد

با بوسه اخمش وا نشد

این من ، یه بارم «ما» نشد

خسته شدم ،دیگه نمی جنگم

با التماس من نشد

اون وصله ی این تن نشد

راضی به دل بستن نشد

خسته شدم، دیگه نمی جنگم

حسم واسش معنا نشد

توو سرنوشتم جا نشد

می خواستم، اما نشد

خسته شدم ،دیگه نمی جنگم

((پریسا صفاریان))

رفتی اما من حریف

شب و بیداری نبودم

هی قدم زدم غمت رو

آخه سیگاری نبودم

من جنازه مو کشیدم

شبا رو تن خیابون

چشم من گریه بلد نیست

نعره می زدم توو بارون

من همونی ام که حتی

دم رفتن کم نیاورد

ولی وقتی درو بستی

پشت در محکم زمین خورد

لعنت خدا به من که

تو رو از دست دادم آسون

به سکوت دم آخر

به غرور هر دوتامون

عکستو بغل نکردم

عکستو سوزوندم از درد

لعنت خدا به اون که

تو رو بعد من بغل کرد

((پریسا صفاریان))

در به در دنبال تو گشتم، نبودی

سر زدم به خونه های اشتباهی

خسته م از بس واسه ی تو گریه کردم

روز و شب رو شونه های اشتباهی

سمت بیراهه نرفتم، با تو اما

رفت عمرم توی راه اشتباهی

عشق ، یوسف بود و من دنبال یوسف

رفتم ، افتادم توو چاه اشتباهی

تازه فهمیدم پناه آورده بودم

از غم دنیا به جای اشتباهی

عاشقت بودم،ولی خب اشتباهه

عاشقی با آدمای اشتباهی

حال من حال کسیه که یه آدم

خونه شو ویرونه کرده اشتباهی

خیلی سخته که بفهمی کل عمرت

گریه کردی واسه درد اشتباهی

دست بر می دارم از این عشق و می رم

تکیه دادم به ستون اشتباهی

عقل می تونه فقط مرهم بذاره

روی زخمای جنون اشتباهی

((پریسا صفاریان))

ما تنها میزبان مهتابیم

نه روزی که در نقش دیگرش تابید

آه، زنی که روز با نام تو

بر بام می گذرد!

دست های زرینت باید سرزمینی دیگر را

نشانه رود

ما میزبان آن ماهیم

که دیریست بر نمی تابد

بانو! ماه را دوباره

روشن کن...

((زنده یاد نازنین نظام شهیدی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

زیبایی‌ اش خاک را شکافته

و از صاعقه‌ها عبور کرده است

اما؛

گل اگر می‌ دانست

این زیبایی

نشانه‌ی چیده‌شدن است

هرگز این‌گونه بی‌خیال

با سرخی لبها و سفیدی پرچم‌ هایش

خنده‌ افشانی نمی‌کرد...!

((مهشید کاوه))

کنار لاشه‌ ی خورشید و شعله‌ زار غروب

چکید قطره‌ی خون از لب انار غروب

نشست خرمن موهای دختر خورشید

شبیه بخت سیاهی در آن غبار غروب

سوار کوپه‌ ی خالی میان خاطره‌ ها

زنی به کودکی‌ اش رفت با قطار غروب

کشید عکس خودش را به شکل تنهایی

کنار سینی خرمای در مزار غروب

نبود رام سواری نگاه توسن او

صدای شیهه‌ که پیچید در نوار غروب

به دشت دامن دنباله‌ دار او مُردند

هزار اسب پریشان بی‌ سوار غروب

دلش گرفت شبیه ستاره‌ ای غمگین

که کوچ می‌کند آرام در مدار غروب

نیامد آن‌ که ببیند بجای او آمد

غم نیامدنش ضربدر هزار غروب

عجیب نیست نبیند به‌ غیر دلتنگی

منی که بی‌ تو نشسته در انتظار غروب

((مهشید کاوه))