شعر های باران خورده ....

به چتر و روسری‌ات سوگند

به ناز دختری‌ات سوگند

به راز دلبری‌ات سوگند

مرا حرارت آن لبخند

مجاب کرد به این پیوند

نه آن غروب، نه آن باران

-

((حسین صفا))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

کسی به شدتِ تو

به صخره‌ام کوبید

و من فرو رفتم

به قعر دریاها،

که قعر دریاها

پر از مزار شود...

-

((حسین صفا))

نمی‌ توانم

نمی‌ توانم

من این فعل را

بارها صرف کرده‌ام

من بارها نمی‌توانم را در آغوش کشیده‌ام

من بارها نمی‌توانم را بوسیده‌ام

((حسین صفا))

شانه خالی نمی‌كنم، زیرا

با تو همواره رو به رو هستم!

باش تا صبحِ دولتم بدمد

شانه خالی نكن، بگو هستم...

((حسین صفا))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

دست که می بردی به کوله بار سفر

دخیل می بستم به دستگیره در

دخیل می بستم به جاده های عبوس

دخیل می بستم به آخرین اتوبوس

((حسين صفا))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

شانه خالی نمی ‌كنم ، زیرا

با تو همواره رو به رو هستم

باش تا صبح دولتم بدمد

شانه خالی نكن، بگو هستم !

((حسین صفا))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

خيلی ببار ابر! كه دائم 

از تربتم درخت برويد

_این آرزوی اول من بود_

از آرزو به بعد چه بودم

كبريتِ نيم‌سوخته‌ای كه

در حسرتِ درخت شدن بود

باران به شيشه زد كه بهار است

گفتم خدای من ! چه بپوشم؟

پس بانگ زد كسی درِ گوشم؛

ای جامه‌ات لبم كه انار است!

آن قرمزی كه دوخته بودم

پيراهنت نبود، كفن بود!

دريا برای مردنِ ماهی 

بی‌اختيار فاتحه می‌خوانْد

ماهی به خنده گفت كه گاهی

 هجرت، علاجِ عاشقِ تنهاست

اما درونِ تابه نمی‌پخت

از بس كه بی‌قرارِ وطن بود

قلبم! تو جز شكست به چيزی

هرگز نخواستی بگريزی

هرگز نخواستی بستيزی

با اژدهای هفت‌سَری كه

در شانه‌ات به طور غريزی

آماده‌ی جوانه زدن بود

چشمت چكيده بود به عالم

من غرقِ چكّه‌های تو بودم

اما زمان سر آمده بود و 

بارانِ تند بند نيامد

جان از تنم درآمده بود و

بارانی‌ام هنوز به تن بود

خيلی برَنج بال ملائک!

بالِ كسی شكسته در اينجا

خيلی مرا ببند به زنجير!

ديوانه‌ای نشسته در اينجا

ديوانه را ببند به زنجير

_اين آرزوی آخرِ من بود_

((حسین صفا))

ضربان پایت را می‌شنوم

در سینه‌ام راه می‌روی

ترجیح می‌دهم که تنها بمانم

به تلویزیون خیره شوم

کتاب بخوانم

پیاده‌روی کنم

بخوابم

تلویزیون تو را نشان می‌دهد

کتاب‌ها تو را می‌خوانند

پیاده‌روها تو را قدم می‌زنند

خواب‌ها تو را می‌بینند

عزیزم!

همه از اینجا رفته‌اند

تو که تنهاترین مرغابی جهانی

چرا از من مهاجرت نمی‌کنی؟

((حسین صفا))

بحران میان دو گرداب

شکلی منطقی ندارد

و رسم‌الخط دریا تلاطم است..

پس تو را نمی‌نویسم

تو را ترک می‌کنم

((حسین صفا))

دیگر این ابر بهاری جان باریدن ندارد

این گل خشکیده دیگر ارزش چیدن ندارد

این همه دیوانگی را با که گویم با که گویم

آبروی رفته ام را در کجا باید بجویم

پیش چشمم چون به نرمی میخرامی میخرامی

در درونم می نشیند شوکران تلخ کامی

نام تو چون قصه هر شب می نشیند بر لب من

غصه‌ات پایان ندارد در هزار و یک شب من

روی بالینم به گریه نیمه شب سر می گذارم من

از تو این دیوانگی را هدیه دارم هدیه دارم من

ای نهال سبز تازه فصل بی بارم تو کردی تو

بی نصیب و بی قرار و زار و بیمارم تو کردی تو

ای دریغا ای دریغا از جوانی از جوانی

سوخت و دود هوا شد پیش رویم زندگانی

با خودت این نیمه جان را این دل بی آشیان را

تا کجاها تا کجاها می کشانی می کشانی

طاقت ماندن ندارم آه ای دنیا خداحافط

می روم تنهای تنها ای گل زیبا خداحافظ

((حسین صفا))

سحر تو راهه و تو دوباره بیتابی..

چه مرگته دل من! چرا نمیخوابی؟؟

((حسین صفا))