شعر های باران خورده ....

کسی به ما بگوید

کجای تنهایی بود

که آسمان

دینش را بر باد داد

حالا زمین هم

کلمه ای شده

که زمان را

در گوش هر درخت

کفر می گوید

کسی بیاید

این شاخه های خشک را

به کارخانه چوب بری

کفاره بدهد

اینجا

زمان پشت هر عقربه ای

زکام شده

و زندگی

با تب

چهل درجه

روی دستمان زار می زند

((آرزو کاظمی))

-

👇👇👇

آیا باید فراموش کرد

یا باید در شفافیت آب‌های ناممکن

به دنبال عکسش بود

که هنوز خنجری را که در سینه‌ی من

به یادگار گذاشته است

در سینه‌ی من مانده است

((احمدرضا احمدی))

-

👇👇👇

روز را به شب قرض می دهم

شب را به روز

جای بازوهایت

موهایم را می تکاند روی متکا

اتکا به نقطه ی صفر

زاویه پیدا می کند به تو

مرزهایم فراموشی گرفته اند

حد و مرز نمی شناسند

خیالت که از سرم می گذرد

فراموشت می شود

حاشا می کند

که ردی روی بالش

می تواند

چقدر دوست داشتنت را انکار کند

((طاهرة مقتدری))

-

👇👇👇

نبودنت

قلوه سنگی ست

زیر پاهایم

هر قدم

دردش را

احساس می کنم ...

((محمد شیرین زاده))

-

👇👇👇

-

شاید افسردگی پایان درخت باشد

وقتی حجمی از پاییز را

می وزی برتنم

لخت و عریان از فکر کردن

خمیده

تو می توانی تشنه لب باشی

تو می توانی همین حوالی تشنه لب باشی

شبیه درخت

وسط کویری لم یزرع

تو می توانی همین حوالی باشی

و کسی فالی بزند به قهوه ی ترک

شاید برای آرامش

شاید برای شهید شدن کلمات

زیر پلک های نم کشیده ام بنفشه بروید

به طرح یک لبخند

خلسه ای که می تواند مرا به بهشت ببرد

در این برهوتی که

نوحه می خوانند ؛

نوش دارو پس از مرگ سهراب است

و مختار ها دیر می رسند...

((طاهرة مقتدری))

-

👇👇👇

از شکسته های ذهن

می توان اندام درخت را بیرون کشید

می شود به تبر پشت کرد

می شود خلاف عادت ماهیانه

ماهی قرمز نبود

دستی به عصبانیت بکش

بگذار آرام بگیرد

قوی سپید این رودخانه

بگذار این نیلوفر بر گل نشسته

گل بدهد در اعماق مرداب

حالا

این پیکر ته نشین شده

تکه چوب های شناوری را

در ذهن دارد

که هیچ وقت غرق نمی شود

بالا می مانند

بالاتر از ماه در برکه

بالاتر از آدم های زاویه دار باهم

انتهای این زاویه را که بگیری‌

به من می رسی 

که هیچ زاویه ای با دوست داشتنت ندارد

((طاهره مقتدری))

👇👇👇

دستم

از هرچه هست

کوتاه است

بر جهان

قایقی به گِل دارم

بشنو

ای شاهِ گوشْ ماهی ها!

دل اگر نیست،

دردِ دل دارم...

((علیرضا آذر))

👇👇👇

به جزئیات فکر نمی­ کنم!

لحظه­ ای که دوربین­ ها

تو را گم کردند

و بشکه­ های غمگین

جنازه­ ات را پس دادند...

به مادرت فکر نمی­ کنم

فکر کردن به او

ضربان قلبم را بالا می­ برد

طوری که مدام

از خودم می­ پرسم

چطور زنده خواهد ­ماند؟

پدرت می­ گوید

آتنا فی‏الدنیا حسنة

غافل از اینکه

آدمها بیمار شده­ اند

و همین بیماری

دنیا را به هم ریخته

هر روز اتفاقی می­ افتد

اتفاقی که وادارم می­ کند

به جزئیات فکر کنم

کودکانی که گم می­ شوند

مادرانی که تا آخرعمر

به دوربین­ ها زل می­ زنند

((آرزو نوری))

👇👇👇

ای هراس قدیم

در خطاب تو انگشت های من از هوش رفتند

امشب

دستهایم نهایت ندارند

امشب 

از شاخه های اساطیری میوه می چینند

امشب

هر درختی به اندازه ی ترس من برگ دارد

((سهراب سپهری))

👇👇👇

با هر ضمیر که شروع کنم می بینم

زود است هنوز

که یک نفر ببینم تو را

یک نفر که نمی تواند این همه نگاه را

با خود به خانه بیاورد و بعد راحت

به استراحت بپردازد

بعد هم معلوم است که آن چشم ها و نگاه ها

چه سرنوشتی دارند.

((هرمز علی پور))

👇👇👇  

یک سوره بخوان

مهریه ام کن غزلت را...

من طاقت یعقوب ندارم

بغلم کن...

((علیرضا آذر))

👇👇👇  

تا کی می‌توانند دستانم

مرهمی باشند بر زخم‌های او؟

و کلامم

پرندگانی درخشان در آسمان:

تسلی‌ بخش،

تسلی‌ بخش…

((سیلویا پلات))

ترجمه: گلاره جمشیدی

👇👇👇  

 1

کم ورق بزن گذشته ها را

می ریزند

گلهایی  که لابلای برگهایش خشک کردیم.

2

از من نخواه عاشقانه بنویسم

دفترم

پشت جلد نفس کشیدن یک درخت است.

3

هرگز طلوع را نمی بینند

خوشه هایی که پشت مترسک ایستادند.

((حسین غلامی خواه))

👇👇👇 

و غم

اشاره محوی 

به رد وحدت اشیاست ...

((سهراب سپهری))

👇👇👇 

من گلدان‌های کوچک را

که عطرهای پهناور دارند

دوست دارم

((احمد رضا احمدی))

👇👇👇 

گاهی برایم شعر بفرست 

به بهانه های کوچک 

مرا صدا بزن

بگذار ساعت های چرکین

به رخوت بجنبد

در این برهوت بی مرز

 کسی به مراعات هم در تاریکی 

خواب خوش نمی‌بیند

بگذار آوازی باشیم 

به وسعتِ رویای مان

برای روزهای که بهم تعلق نداریم  

((لیلا مینا خانی))

👇👇👇  

می تراوید آفتاب از بوته ها.

دیدمش در دشت های نم زده

مست اندوه تماشا ، یار باد،

مویش اَفشان ، 

گونه اش شبنم زده...

((سهراب سپهری))

 👇👇👇   

لب دریا برویم

تور در آب بیندازیم

و بگیریم طراوت را از آب

ریگی از روی زمین برداریم

وزنِ بودن را احساس کنیم...!

((سهراب سپهری))

 👇👇👇   

چنان چشمانش

به چشمان من شباهت داشت

که ما در آینه یکدیگر را گم می‌کردیم

((احمد رضا احمدی))

 👇👇👇   

سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد

و ایستادم تا

دلم قرار بگیرد

صدای پرپری

آمد

و در که باز شد

من از هجوم حقیقت به خاک افتادم...

((سهراب سپهری))

 👇👇👇  

تمامِ روز میشود

 به تو فکر کرد

و تنها نبود...!

((لیلا مقربی))

👇👇👇 

شبیه زنی‌ ام خورشید وار ، که نورش

از تیرگی مردمک ابر

و لمس حضور باران

در حسرت نگاه زمین

به سطر رنگین کمان

می خواهد همیشه بتابد

و خیس نشود زمین

و ابر بغض

رد پای عشق را با خود نَبَرد

((مهر بانو ملکپور))

👇👇👇 

" تنهایی"

نیمه دیگر من است

وقتی تو

در هیچ خاطره ای

تکرار نمی شوی ...

((محمد شیرین زاده))

👇👇👇 

بیایید بادها را ترجمه کنید

باران‌ها را

و این سکوت وسیع را در من

حالا که این‌قدر بیهوده‌ام با دست‌هایم، خانه‌ام، خیابانم

برای سامان تمام آن کلمات باز بیایید

باز بیایید با کلماتی به طالع نو

زیر نوری که از شکافی نامرئی در کیهان می‌تابد

تا من گزارشم را از ظهور شما و این جهان کبود

یک جا تمام کنم

((نازنین نظام‌ شهیدی))

👇👇👇 

فریاد چشمانم 

تو را دوست میدارم

تو را میخواهم

می خوانم ات در این دم 

ای زیبا ترین سخن

صدایت را بدم به گوشم 

صدای تو پرده را کنار میزند 

بگذار در هنگامه ی شب 

شیفته ی هم شویم 

بوسه از گوشه ی لب تو بیافتد 

در دهان من

خواب نیز  منحل شود 

به جبر نگاه های از نفس افتاده.!

((لیلا مینا خانی))

  👇👇👇   

من انتظار نداشتم

با این برف محض رو به رو شوم

من انتظار نداشتم 

با این عشق محض رو به رو شوم

این مرغان خفته در لعاب کاشی‌ها

به ما اعلام می‌کننداین عشق محض

در آن برف محض آب می‌شود...

((احمد رضا احمدی)) 

  👇👇👇   

دوست‌ات دارم

باید در چشمان نگریست

یا در گوش‌ها گفت ؟

جنبش انگشتان‌ات که به روی هم انباشته شده بود

و مروارید چشمان‌ات

دلیل بود ؟

در عصر یک پاییز

در اتوبوس بودیم

دورمان دیوار شیشه‌ای سبز

سبزی شیشه‌ها، زرد پاییز را

سبز خرم کرده بود

از سبزی برگ‌ها بهار به اتوبوس نشست

بیرون خزان در کار بود

نمی‌دانستم در بهار درون باید گفت ؟

یا در خزان برون ؟
 
من و بهار پیاده شدیم

بهار در خیابان محو شد

پاییز در کنارم راه می‌آمد

((احمد رضا احمدی))

  👇👇👇   

تا همه‌ ی ما در پاییز

در گل‌های داوودی غرق نشدیم

تند پارو بزن

درد می‌آید و می‌رود

اما

پاییز پشت پنجره

استوار ایستاده است

تند پارو بزن

تا عمر به پایان نرسیده است

((احمد رضا احمدی))

   👇👇👇   

https://t.me/mohammadshirinzadeh