شعر های باران خورده ....

با هر ضمیر که شروع کنم می بینم

زود است هنوز

که یک نفر ببینم تو را

یک نفر که نمی تواند این همه نگاه را

با خود به خانه بیاورد و بعد راحت

به استراحت بپردازد

بعد هم معلوم است که آن چشم ها و نگاه ها

چه سرنوشتی دارند.

((هرمز علی پور))

👇👇👇  

و چشم‌ های همسرم سارا را برای همین دوست دارم

و دست‌هایش را

که مرگ‌های مرا منصرف می‌سازد

که من مسافر باغ‌ های سبز نمی‌ توانم باشم به تنهایی

که زود دلم می‌ گیرد.

((هرمز علیپور))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

این هیمه‌ها که خفته‌اند

بر این غروب بی‌آوا

پس چه تازه است اینجا؟

جز رنگ‌ها که بر آب است

و این پرندگان

از برج کهنه چه می‌دانند؟

مگر بهار همین غروب کوچک رود است؟

پرندگان که باد می‌چینند
 
وین هیمه‌ها که خفته‌اند.

پس چه تازه است

جز پوست آب؟

((هرمز علیپور))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

هیچ تقویمی اما نتوانست 

خاطره‌های ما را 

به نقطه‌های بی‌نام ببرد

سالنی که در جوانی

 ما را کنار هم می‌دید

 شنیدم پارکینگ ساختمانی شد

 در خیال ما ولی هنوز 

در ورودی آن هنوز آبی‌ست

 و حتا چراغ های‌اش روشن است هنوز

پیش از این‌که پارکینگ شود 

جزیی از مخروبه‌ی جنگی بود

 یادگار مظلوم شهری دور 

که تنها به مهربانی عادت داشت
 
مثل ما که کودکی‌هامان را 

شهر به شهر می‌بریم با خود.

((هرمز علی ‌‌پور))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

دوست دارم به خود نسبت دهم

چشم های تو را

به تمام حالت ها و ثبت کنم

این را

که با همه یک فرق اساسی داری

در گیسوان تو اگر که جا ماندم و

تو را رعایت می کنم

با این سکوت و اندوهی

که سلسله ای را به دشت تبدیل می کند

این دیگر چه دوست داشتنی بود

آن هم من

که در تمام منزل ها

تنهایی ام را بیشتر لمس کرده ام

که به هرکس نزدیک تری

یا می کشد تو را یا دیوانه ات می کند

چون شکل موها و زلالی رگ هایی

که پیش درآمد بهاری شد

که اول دیوانه ام کرد و بعد کشتم

((هرمز علی پور))

پیچیده در

ابرهای خیس

به ناگهان سرزد

گلی به رنگ دریاها

پریزادان

به آواز و

رودی به هلهله برخاست

و ان روز

خورشید خفته ای

در چشم آهوان گل کرد.

((هرمز علی پور))

در روز های تازه چون انگور

و گلدانی که قدیمی تر است

بر نگاه خویش بگو بیفزاییم

این را که

از گرمی نان حتا

بی تفاوت نگذریم

چون تبسم کودک به خواب

که دنبال علت نمی روند و

آهسته آه می کشند.

((هرمز علی پور))

به غربت و آغاز اما

که به سادگی ما را نمی پذیرند

با زیر پا گذاشتن طویل ترین خیابان ها و

بستن دهان آب

تا کی به خانه ها می توان در خواب زیست

و از گوری که گم شده

سراغ گرفت.

((هرمز علی پور))

در بین دو چهره از خورشید

در این نام یک تن بیشتر نیست

با حدی که شکسته ایم

بر چندمین زخم خود دست می نهیم

با تو فرق ندارد که

و این که دیگر جوانی نیست

و این که آغاز قشنگی نیست

با دست های خود به خانه ایم

و نگاه مان

در بین دو چهره از خورشید

انگار که این زمین سبک شده

و هر چیز پایان خود را به دندان می گیرد.

((هرمز علی پور))

دیگر از نام های قدیم خود نگویم

این جا که بر ظرف آب ها

نام و شماره بنویسند

یا که دوست در کدام روز مسافر است

بر سکوت و چهره می توان اما دید

آنان که آزرده خاطرند

و به ذات خود

به هر لحظه نزدیک تر

((هرمز علی پور))