شعر های باران خورده ....

بی تو

خون در رگهایم زمین افتاده

و قلبم در هر جاده ای

سکندری می خورد

پیراهنم مواج

پلک هایم مواج

و خطوط پنجه کلاغی پوستم

موج بلندی که چهره ام را غرق می کند

ساحل

ساعتی که باطری اش تمام شده

و هر چه زور می زند

ثانیه ای به زندگی اضافه نمی شود

دریا

در قایق شکسته

برای استخوان هایم

شعر محزونی می خواند

برای تیر و تخته های تاریکی

که در ترقوه ام دراز به دراز افتاده اند

راستی

نهنگ ها بعد از خودکشی

سبک تر می شوند

یا سنگین تر ...

سمیه بحرکاظمی (آرزو)

اشک می ریزم

در خانه

در خیابان

در خاطره

خنده

بزرگراهی ست

که مسدود شده ...

پشت چراغ ایستاده ام

با همه ی رنگهایی که از پیراهنم پریده اند

به اسمانی فکر می کنم

که می خواهد

از قفس بیرون بپرد

سمیه بحر کاظمی (آرزو)

شاخه ها شکسته اند

و در ختان به پهلو خوابیده اند

لبانت

انار گلپر زده است

روی میزی که

در تمام فصل‌ها

از میوه خالی ست

سمیه بحر کاظمی (آرزو)

تو که برگردی

خدا به زمین برمی گردد

و ته سیگارهایش را

از زیر پوستم

جمع می کند!

تو که برگردی

غروب بار و بنه اش را

برمی دارد

از در پشتی

فرار می کند !

تو که برگردی ...

آه

برگرد ودر من

نفس بکش!

نفس بکش!

نفس بکش!

انقدر که فصل ها ی غریب

به تو برسند!

انقدر که فاصله ها ی خبیث

دق کنند...!

انقدر که در سطرهای اول هر شعر

سیب ها سرخ شوند

و انقدر که فکرها

شب را بشویند!

در من نفس بکش!

ما با تمام سکوت سنگین مان

فریادهای یک دفتریم ...!

((آرزو کاظمی))

شبم!

پر از شرارت تاریکی!

استخوانم آه می کشد

و باد بو می برد

زنی در قلبم

چشمهایش را

از صورتش پاک کرده!

موهایش را

بر لبه ی تنهایی اش

تراشیده!

و دیگر در هیچ سیاره ای

گوشواره نمی اندازد ...!

شبم

پر از گوش های بی گوشواره

-

((آرزو کاظمی))

پنجره همیشه پنجره است !

حتی اگر خودش را

به درو دیوار بزند ...

دلم

دستگیره ی فولادی

که از نبودنت زنگ زده است ...

باید مرگ را صدا کنم !

دلم را به دریا بیندازم ...

((آرزو کاظمی))

یادت تمام نمی شود

گاهی گلها را دیوانه می کند

گاهی باران را

به گنجشکی می ماند

که بچه هایش را

نوبتی

غذا می دهد ...

-
((آرزو کاظمی))

بگو بذری

که می روید

خودش را بیرون می آورد

یا بهار را

وقتی

گل کاغذی می خندد

شعر

با پای خودش

دور زیبایی می چرخد

یا عشق

سایه به سایه

دنبالش می کند ...؟!

((آرزو کاظمی))

شعر : آرزو کاظمی

خوانش : علیرضا چولایی

-

زیر همین آسمان بود

که دیوانگی مرد

و خورشید

کاری نکرد

گنجشک به سیم عادت کرد

آدمی به سیاهی

هر سر

سنگی بزرگ

که به هدف نخورد

و سرگیجه

بذری که سبز شد

زیر پای زمین

حالا

سوسن ها

تهوع گرفتند

در بیداری صنوبرها

کاش

زندگی

دروغی باشد

کفشی که دهان بازکرده

راست می گفت

چه گنجشک ها

که جای قناری

رنگ نشد...

بیچاره باران

نمی داند

سر به کدام بیابان بگذارد

بگو

اینه ها

شانه به شانه ی دیوارها

قد بکشند

تاریکی

در این سیاره

بلندترین

سایه را دارد ..‌.

-

((آرزو کاظمی))

کسی به ما بگوید

کجای تنهایی بود

که آسمان

دینش را بر باد داد

حالا زمین هم

کلمه ای شده

که زمان را

در گوش هر درخت

کفر می گوید

کسی بیاید

این شاخه های خشک را

به کارخانه چوب بری

کفاره بدهد

اینجا

زمان پشت هر عقربه ای

زکام شده

و زندگی

با تب

چهل درجه

روی دستمان زار می زند

((آرزو کاظمی))

-

👇👇👇

از چشمانت افتادم

و این هبوط دلهره آور

 مانند

افتادن قطره های باران نبود

که جنگلی را بخنداند

به زمین افتادم

و در اندوه هزار ساله ای

تکه تکه شدم...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

روزی

که حواس پنج گانه ام

در یک قاب

بوسه می شوند

بربندبند تنت

تنهایی ات را

از اردوگاه اجباری کار

آزاد کن

بگذار زخم هایت

پرنده شوند

عقربه ها

دیروقت را نشان شب

می دهند

بی وقفه

از شعرم شرابی بنوش

بیا

با موسیقی قلبم

والس برقصیم

و جنون را

در کوچه های خوشبخت همراهی کنیم ...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

در دهلیزهای تنم

زنی زندگی می کند

که هر بار

سایه ی اندوهش را

می بیند در آب

می ترسد

از خودش

از شعر شانه اش

و از کلمه ای

که کل کشان

او را

کوه نامیده

کجاست

چشمانی

که چشمان زارش را

در این نیزار

بلد باشد ...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

از بوسه هایت

بابونه ای را 

به یاد می آورم 

که تمام  بهار را 

در جیبهایش 

ریخته بود ...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

کاش می دانستم

 دستانت 

کجا به خواب رفته اند 

که کسی 

به نوازش جهان 

مشغول نیست؟!

نه از در می آیی

نه از پنجره 

زیر آوار دردها مانده ای   
                          
چه بیهوده  پرده ها را 

کنار می زنیم  

گویی آب

 در هاون انتظار  می کوبیم 

دیوارها 

راست گفته اند 

ناف این آیینه ها را 

با دق بسته اند 

بیهوده نیست 

آسمان این شعر هم ابری ست 

آنقدر نیامدی 

 تا اندوه 

از این نمد 

 برای ما

کلاهی دوخته 

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

شاید تقصیر باد بود 

بذر ما را 

 جایی رها کرد

که شقایقی 

در دل نرویید ...

آنجا که درخت لیمویی

دراز به دراز افتاده 

و 

آفتاب 

آلاله را می خنداند

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

به شب که رسیدم 

از خودم راه افتادم 

به کوه هایی که دیگر نبودند 

به جاده هایی که خودشان را دور زده بودند 

و به شاخه ای 

که بهار را ،در تقویم ها 

جا گذاشته بود

اری

 به مرگ آغشته ام   

و هر قدر

 دستت را دراز کنی

از استخوان هایم 

جز اندوه

نخواهی چید ...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

مرگ

در من زانو زده است

سوسنی که در دلم کاشته ای

زندگی را

هر روز

به خانه می آورد...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

نیمکتی در من هست  

که اندوه 

روی آن می‌نشیند 

خاطرات را ورق می‌زند 

و از پاییزی که در من هست

لذت می‌برد

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

می خواهم آسمانت باشم

وقتی از هر طرف نگاهت می کنم

پرنده ای

بگو

با من چه کرده ای ؟!

که دوست داشتنت

نمی تواند زیر پوستم بماند

شبها

خورشیدی می شود

که تاریکی را می هراساند

از وقتی

این نور

به چشمانم

رسیده است

مرگ

نمی داند

چگونه باید

حریف این پنجره شود ...

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

از اتاق

بیرون زده ام

اما تنهایی

اتاق بزرگتری ست

که دل این شعر را هم

خون کرده است

هرچه خودم را

مرتب می کنم

باز جای خالی ات

همه چیز را

به هم می ریزد

اندوه

شبانه

زیر پوستم می دود،

سوار قطاری می شوم

که فردا را

در ایستگاه نرسیدن

سوت می کشد

((آرزو کاظمی))

👇👇👇

کاش عقربه ها 

لحظه ای در آغوش هم مکث می کردند 

شاید جهان

با ضرباهنگ عشق 

به زندگی بازمی گشت ...

((آرزو کاظمی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

دوستت دارم هایت 

بالهای  منند 

و اکنون 

آنقدر بال دارم 

که می توانم 

جای همه ی پرندگان جهان 

پرواز کنم ...

((آرزو کاظمی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

آمدن بهار

که تصادفی نبود

آنقدر از لبانت

شعر چیدم

که جوانه ها

هر سویی

روییدند...

((آرزو کاظمی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

خسته ام 

از عقربه ها  

که حرف تازه ای 

ندارند

خسته ام از دیوارها 

که پشت به آفتاب کرده اند

و خسته ام

 از  جاده هایی

که خودشان را 

به بیراهه زده اند...

بیچاره این پنجره

که خستگی ام را

تاب نمی آورد...

((آرزو کاظمی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

هزار باره هم

مرگ سراغم را بگیرد

عشق

درون سلول‌های من 

خیال مردن ندارد...

((آرزو کاظمی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

مانده ام

مرگ

استخوانم را

چگونه می پوساند

وقتی حافظه اش 

پر ازمیل دوست داشتن توست...

((آرزو کاظمی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee