شعر های باران خورده ....

آیا تو از خستگی رنگ باخته ای

خستگی برآمدن در آسمان و خیره شدن بر زمین،

و بی یار سرگردان بودن؟

در میان ستارگانی كه هر كدام تولدی دیگر دارند

و همواره دگرگون شدن همچون چشمی بی نشاط

كه هیچ چیز را لایق نمی داند كه بر آن پایدار بماند؟

((پرسی بیش شلی))

چشمه ها با رود می آمیزند

و رودها با اقیانوس

بادهای آسمان با حسی دل انگیز

تا ابد با هم پیوند می گیرند

در جهان هیچ چیز تنها نیست

همه چیز بنا بر اصلی آسمانی

در یک روح دیدار میکنند و می آمیزند

من و تو چرا نه؟

((پرسی بیش شلی))

نرگس‌های واقعی نمی‌خواهم ،

نه سوسن و نه گل‌های سرخ واقعی

پسندم نمی‌ آیند این آذین‌ بندانِ معمول و مبتذلِ باغچه‌ ای

محزونم خسته‌ ام پریشان می‌ شوم از مغزشان ، زیبایی میراشان

کسالت‌ بارند

گل‌های مصنوعی بدهیدم – از شکوهِ چینی و فلز

نه می‌ پلاسند و نه خراب می‌شوند ، شکل‌ هایی که پیری ندارند

گل‌ هایی از باغ‌ های پرجلالِ جایی دیگر

که منزلِ شکل‌ ها و سبک‌ ها و دانش‌ ها است

من گل‌های طلایی و شیشه‌ ای دوست دارم

موهبت نابی از هنر واقعی

رنگ‌ های بزک‌ کرده‌ ای از طبیعت زیباتر

مروارید و مینا کار

برگ‌ها و شاخه‌ های مام

زیبایی‌ شان از ذوق سلیم و علیم می‌ آید

خوارمایه در کثافت و گل سبز نمی‌ شوند

اگر بو ندارند عطرباران‌ شان می‌ توان کرد

می‌ شود جلوشان مرمک‌ های عاشق‌ پیشه را آتش کشید.

((كنستانتين كاوافي))

حرفي دارم

که تا کنون

آن را ننوشته‌ام

زيرا سفيدتر از کاغذهاست....

((بیژن جلالی))

قناعت می کنم در شادی

قناعت می کنم در کامیابی

قناعت می کنم در بیان حقیقت

قناعت می کنم به سکوت

غرق می شوم در صبوری

غرق می شوم در نخواستن

غرق می شوم

در نگفتن "دوستت دارم"

چه مرتاض گناهکاری!

((اقبال معتضدی))

زنده ام ، شاید ، ولی

من مرده ام

مرده، یعنی خالی از هر آرزو

مرده، یعنی در قفا پنهان شدن

مرده، یعنی بی صدایی، بی نفس

مرده، یعنی خواب، آرامش، نبود

خالی‌ام، خالی تر از هر آرزو

خواب می بینم

نه در آرامش‌ ام، نه در عبور.

((آرزو فریدونی))

عاشق مشوید اگر توانید

تا در غم عاشقی نمانید

این عشق به اختیار نبود

دانم که همین قدر بدانید

هرگز مبرید نام عاشق

تا دفتر عشق بر نخوانید

آب رخ عاشقان مریزید

تا آب ز چشم خود نرانید

معشوقه وفا به کس نجوید

هر چند ز دیده خون چکانید

اینست رضای او که اکنون
بر روی زمین یکی نمانید

اینست سخن که گفته آمد

گر نیست درست بر مخوانید

بسیار جفا کشید آخر

او را به مراد او رسانید

اینست نصیحت سنایی

عاشق مشوید اگر توانید

((سنایی غزنوی))

زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست

دل که مرا در برست به که به زنجیر دوست

دیده عزیزم ولی یار چو گیرد کمان

دیده سپر بایدم کرد بر تیر دوست

پای به میدان عشق گر بنهی بنگری

مردم آزاده را رشک به نخجیر دوست

در همه عالم دلی رسته نبینی ز بند

صید گر اینسان کند زلف گرهگیر دوست

گردن تسلیم پیش آور قاآنیا

ور سر و جان می‌رود در سر تقدیر دوست

((قاآنی))

زیور به خود مبند که زیبا ببینمت

با دیگران مباش که تنها ببینمت

در این بهار تازه که گل ها شکفته اند

لبخند عشق زن که شکوفا ببینمت

یک جام نوش کردی و مشتاق دیدمت

جامی دگر بنوش که شیدا ببینمت

منشین گران و جامه سبک ساز و رقص کن

رقصی چنان که آفت دل ها ببینمت

بگذشت در فراق تو شب های بی شمار

هر شب در این امید که فردا ببینمت

نازم به بی نیازیت ای شوخ سنگدل

هرگز نشد اسیر تمنا ببینمت

منت پذیر قهر و عتاب توام ولی

می خواستم که بهتر از این ها ببینمت

((شهریار))

لبخند تو

چون زورقي طلايي

که بر درياي نيلي گذر مي کند

از پيش چشمان خيره ي من گذشت

و من به يک باره

زيبايي تو

و تنهايي خود را

يافتم

((بيژن جلالي))

وقتی که تو نیستی

دنیا

چیزی کم دارد

من فکر می کنم در غیاب تو

همه ی خانه های جهان خالی ست

همه ی پنجره ها بسته است

اصلا کسی

حوصله آمدن به ایوان عصر جمعه را ندارد

واقعا

وقتی که تو نیستی

آفتاب هم حوصله ندارد راه بیفتد

بیاید بالای کوه،

اما دیوارها

تا دل ات بخواهد بلندند

سرپا ایستاده اند

کاری به بود و نبود نور ندارند

سایه ندارند

من قرار بود

روی همین واقعا

فقط روی همین واقعا

تاکید کنم

بگویم :

واقعا

وقتی که تو نیستی

خیلی ها از خانه بیرون نمی آیند

واقعا

وقتی که تونیستی

من هم

تنهاترین اتفاق بی دلیل زمین ام

واقعا

وقتی که تونیستی

بدیهی ست که تو نیستی

((سید علی صالحی))

با شمع روی خوبان پروانه‌ای چه سنجد ؟

با تاب موی جانان دیوانه‌ای چه سنجد ؟

در کوی عشقبازان صد جای جوی نیرزد

تن خود چه قیمت آرد ؟ ویرانه‌ای چه سنجد ؟

با عاشقان شیدا ، سلطان کجا برآید ؟

در پیش آشنایان بیگانه‌ای چه سنجد ؟

در رزم پاکبازان عالم چه قدر دارد ؟

در بزم بحر نوشان پیمانه‌ای چه سنجد ؟

از صدهزار خرمن یک دانه است عالم

با صدهزار عالم پس دانه‌ای چه سنجد ؟

چون عشق در دل آمد ، آنجا خرد نیامد

چون شاه رخ نماید فرزانه‌ای چه سنجد ؟

گرچه عراقی ، از عشق ، فرزانه‌ی جهان شد

آنجا که این حدیث است افسانه‌ای چه سنجد ؟

((فخرالدین عراقی))

گفتی گندم ، نوشتم گند مزار

گفتی گل ، نوشتم گلزار

گفتی ستاره ، نوشتم کهکشان

گفتی بیا ، شوریده و دیوانه به سویت دویدم

هر کلامت را به توان ابدیت نوشتم

خواندم ، باور کردم

باور کردم که گندم تو یعنی گندمزار

گلت گلزار، ستاره ات کهکشان

تو تنها یاور تو تنها باور تو بهترین

تو والاترین ، تو مرهم زخمهای شبهای دلتنگی

اما این بار نوبت من است

تو بنویس گندمزار

یک دانه گندم هم بنویسی کافیست

کمی جایمان عوض می شود

((نسرین بهجتی))

تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها

من و این دشت بی‌پایان و بی‌حاصل دویدن‌ها

تو و یک وعده و فارغ ز من هر شب به خواب خوش

من و شب‌ها و درد انتظار و دل طپیدن‌ها

نصیحت‌های نیک اندیشیت گفتیم و نشنیدی

چها تا پیشت آید زین نصیحت ناشنیدن‌ها

پر و بالم به حسرت ریخت در کنج قفس آخر

خوشا ایام آزادی و در گلشن دویدن‌ها

کنون در من اگر بیند به خواری و غضب بیند

کجا رفت آن به روی من به شوق از شرم دیدن‌ها

تغافل‌های او در بزم غیرم کشته بود امشب

نبودش سوی من هاتف گر آن دزدیده دیدن‌ها

((هاتف اصفهانی))

در اين گذرگاه

بگذار خود را گم كنم در عشق

بگذار از ره بگذرم با دوست ، با دوست

اي همه مردم ، در اين جهان به چه كاريد ؟

عمر گرانمايه را چگونه گذرانيد ؟

هر چه به عالم بود اگر به كف آريد

... هيچ نداريد اگر كه عشق نداريد

واي شما دل به عشق اگر نسپاريد

گر به ثريا رسيد هيچ نيارزيد

عشق بورزيد

دوست بداريد

((فريدون مشيري))

اين عشق چه عشق است ؟ ندانيم که چون است

عقل است و جنون است و نه عقل و نه جنون است

فرزانه چه دريابد و ديوانه چه داند

از مستي اين باده که هر روز فزون است

... ماهي است نهان بر سر اين بحر پريشان

کاين موج سراسيمه بلندست و نگون است

حالي و خيالي است که بر عقل نهد بند

اين طرفه چه آهوست کزو شير زبون است

آن تيغ کجا بود که ناگه رگ جان زد

پنهان نتوان داشت که اينجا همه خون است

با مطلع ابروي تو هوش از سر من رفت

پيداست که بيت الغزل چشم تو چون است

با زلف تو کارم به کجا مي کشد آخر

حالي که ز دستم سر اين رشته برون است

سايه ! سخن از نازکي و خوش بدني نيست

او خود همه جان است که در جامه درون است

برخيز به شيدايي و در زلف وي آويز

آن بخت که مي خواستي از وقت کنون است

با خلعت خاکي طلبي طلعت خورشيد

رخساره برافروز که او آينه گون است

((هوشنگ ابتهاج))

بايد باور کنيم

تنهايي

تلخ‌ترين بلاي بودن نيست

چيزهاي بدتري هم هست

روزهاي خسته‌اي

که در خلوت خانه پير مي‌شوي

و سال‌هايي

که ثانيه به ثانيه از سر گذشته است

تازه

تازه پي مي‌بريم

که تنهايي

تلخ‌ترين بلاي بودن نيست

چيزهاي بدتري هم هست :

دير آمدن

دير آمدن

((چارلز بوکوفسکي))

چرا مردم قفس را آفریدند ؟

چرا پروانه را از شاخه چیدند ؟

چرا پروازها را پر شكستند ؟

چرا آوازها را سر بریدند ؟

پس از كشف قفس ، پرواز پژمرد

سرودن بر لب بلبل گره خورد

كلاف لاله سر در گم فرو ماند

شكفتن در گلوی گل گره خورد

چرا نیلوفر آواز بلبل

به پای میله های سرد پیچید ؟

چرا آواز غمگین قناری

درون سینه اش از درد پیچید ؟

چرا لبخند گل پرپر شد و ریخت ؟

چه شد آن آرزوهای بهاری ؟

چرا در پشت میله خط خطی شد

صدای صاف آواز قناری ؟

چرا لای كتابی ، خشك كردند

برای یادگاری پیچكی را ؟

به دفتر های خود سنجاق كردند

پر پروانه و سنجاقكی را ؟

خدا پر داد تا پرواز باشد

گلویی داد تا آواز باشد

خدا می خواست باغ آسمان ها

به روی ما همیشه باز باشد

خدا بال و پر و پروازشان داد

ولی مردم درون خود خزیدند

خدا هفت آسمان باز را ساخت

ولی مردم قفس را آفریدند

((قیصر امین پور))

لمس کن

صدای من این جاست

ترانه ی آرام

روی نبض آبی دستت …

((رویا زرین))

تا چند در هوای تو

دلم را رها کنم

و تا چند در جای پایت

بذر عشق بیافشانم

و تا چند در سراب چشمانت

آه و افسوس بدارم

((بیژن جلالی))

هیچ آدمی زندگی اش آن نیست که دقیقاً می خواهد

برای همین در ذهنش آن چیزی

که نیست را بازسازی می کند

این زمینه پیدایش هنر است

در این ناتمامی زندگی

تنها چیزی که منجی آدمی است

عشق است

عشق خیلی تفاوت دارد با علاقه

با اشتیاق

با نیاز

با شور و هیجانات

عشق پدیده بسیار پیچیده ای است

که بسیار به ندرت اتفاق می افتد

عشق تنها عامل نجات آدمی است از معضلات حیات و هستی

خوشا روزگاری که عشق به سراغ آدم می آید

چون عشق ، آمدنی است

جستنی نیست .

((شمس لنگرودی))

چشمت تفنگ است

و نگاهت

گلوله ایی

تو

قلبی را نشان رفته ایی

خطا حتی اگر کنی

هدف به سمت تیر تو پرتاب می شود

هدف در خطای توست

نترس

شلیک کن !

((علیرضا روشن))

گیج ماندن

گیج رفتن

من چرخ میخورم

دنیا با من میچرخد

مسئول این توهم تویی

((بهاره رهنما))

کأفرم مکن

بگذار به معجزه صدایت

باز ایمان بیاورم

به تارهای صوتی ات دخیل بسته ام

بلرزانشان

تا تنها ارزویم اجابت شود

((بهاره رهنما))

به خودم آمدم

انگار تویی در من بود

این کمی بیشتر از

دل به کسی بستن بود …

((علیرضا آذر))

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو ؟

شیرین من ، برای غزل شور و حال کو ؟

پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی

گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را

چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم

آن برگهای سبزِ سرآغاز سال کو ؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند

حال سؤال و حوصله قیل و قال کو ؟

((قیصر امین پور))

ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام نیست

وین دلم را طاقت اندیشهٔ ایام نیست

پختهٔ عشقم شراب خام خواهی زان کجا

سازگار پخته جانا جز شراب خام نیست

با فلک آسایش و آرام چون باشد ترا

چون فلک را در نهاد آسایش و آرام نیست

عشق در ظاهر حرامست از پی نامحرمان

زان که هر بیگانه‌ای شایستهٔ این نام نیست

خوردن می نهی شد زان نیز در ایام ما

کاندرین ایام هر دستی سزای جام نیست

تا نیفتد بر امید عشق در دام هوا

کاین ره خاصست اندر وی مجال عام نیست

هست خاص و عام نی نزدیک هر فرزانه‌ای

دانهٔ دام هوا جز جام جان انجام نیست

جاهلان را در چراگه دام هست و دانه نی

عاشقان را باز در ره دانه هست و دام نیست

((سنایی غزنوی))

مرا ببوس

روزهای سختی در پیش است

بگذار تو را

کمی پس انداز کنم …

((رضا کاظمی))