شعر های باران خورده ....

هيچ كس نخواهد دانست

كه روي سخن من

با كه بوده است

با خداوندگار خويش

كه چون زني زيباست

يا با زني زيبا

كه خداوندگار

زندگي من بوده است

((بيژن جلالي))

چـه خـوب بـود

اگـر بيـن مـن و تـو

نـه رودي بـود و نـه کـوهي

و نـه سايـه هيـچ نا اميـدي

و نـه هيـچ آفـتاب تـند سوزاني

بيـن مـا فـقط راهي بـود

همـوار

و صـاف

و روشن

که قـلبهاي ما را بـهم مي پيـوست

که تـن هاي ما را بـهم مي پيـوست

ولي ديگر مرا اميـد رفـتني به چنيـن راهي نيـست

گامهايـم از رفـتنـي در تاريکي

به ستـوه آمده اند

تنـم آرزوي فـرامـوشي را دارد

ولي هنـوز قلبـم چـون شمـعي

مي سوزد

و من بـريـن کـوره راههاي نا همـوار

به اميـد ديـدار تـو

روان هستـم.

((بيژن جلالي))

لبخند تو

چون زورقي طلايي

که بر درياي نيلي گذر مي کند

از پيش چشمان خيره ي من گذشت

و من به يک باره

زيبايي تو

و تنهايي خود را

يافتم

((بيژن جلالي))

من زندگيم را

براي كس ديگري

زندگي كردم 

كه نمي دانم كيست

((بيژن جلالي))

و تو مرا با روحانيت شانه‌هايت مي‌پروراني

و من قالب زيباي تو را در جاوداني‌ترين جاي قبلم

جاوداني مي‌کنم

از اينکه روزگار تيره است و شب ما تيره است

باک نداريم

من به فروغ تن اندوهگين تو مي‌نگرم

و تو به آتش بازي قلب من خيره مي‌شوي

سرتاسر اين پهنه درد پر از سکوت است

فقط قلبهاي ما است که مي‌خواند

در کنار رودي از مرگ به زندگي مي‌انديشم

((بيژن جلالي))

تـن تـو چـون خـوشه ها

بـر دستـان من شکـفت

تـن تـو چـون گـياه

در دست هاي مـن روئـيد

و خـوشه کـرد و روشن شد

بـعد افـسرد

و تـاريک شد

ايـنک بـه يـاد تـو گـلهاي غـروب

خـاموش و عـطر آگـين هستند

((بيژن جلالي))

باران مي شوم

و در خود مي بارم

خورشيد مي شوم

و در خود مي تابم

سبزه مي شوم

و در خود مي رويم

باد مي شوم

و در خود مي وزم

خاک مي شوم

و در خود فرو مي افتم

شب مي شوم

و بر خود سايه مي افکنم

عشق مي شوم

و در خود بر تنهايي خود

مي گريم

((بيژن جلالي))

من از قفس تنهايى خويش 

بيرون نخواهم آمد

ولى در اين تنهايى

جهان با من است

و من بيهوده

در ماوراء جهان

جهانى ديگر را

آرزو مى كنم

((بيژن جلالي))

هر روز

اندکي مردن

و گاه بسيار مردن

براي اينکه

زنده باشيم

((بيژن جلالي))

آرزويم مردن در صداي تو بود

يا رفتن با صدايت

يا خاموش‌ شدن در صدايت

صداي تو چون باد گذشت

و من به دامن تاريکي

آويخته‌ام

((بيژن جلالي))

من نفهميدم چرا مي نويسم

از خودم مي گويم

يا از دنيا

براي خودم مي نويسم

يا براي ديگران

اينقدر فهميدم که پاي کسي

يا چيزي در ميان است

از من و دنيا بيشتر

از من و ديگران بزرگتر 

((بيژن جلالي))

به خاطر تو

به جهان خواهم نگريست

به خاطر تو

از درختان

ميوه خواهم چيد

به خاطر تو

راه خواهم رفت

و به خاطر تو

با مردمان سخن

خواهم گفت

به خاطر تو

خودم را

دوست خواهم

داشت

((بيژن جلالي))

به خاطر تو

به جهان خواهم نگريست

به خاطر تو

از درختان

ميوه خواهم چيد

به خاطر تو

راه خواهم رفت

و به خاطر تو

با مردمان سخن

خواهم گفت

به خاطر تو

خودم را

دوست خواهم

داشت

((بيژن جلالي))