شعر های باران خورده ....

اگر برای تنهایی

از تنهایی ام می نویسم

چرا قطاری که رنج را در رگم‌ می برد

پر از صوت های مغموم است

در تنم از راهی طولانی

یک نفر را به قربانگاه می برند

و آن که در حال کاویدن

به روحم دست می کشد، دیگری ست

خیابان چه می کند در ذهنم

خون چه می کند

جنگ چرا دست از آبادی ام برنمی دارد

اگر فقط از تنهایی برای تنهایی ام باشد

چرا ناله ای که از من نیست

در استخوان پیچیده

به وحشتم می اندازد

((علیرضا عباسی))

ما بی‌غمان مست دل از دست داده‌ایم

همراز عشق و هم‌نفس جام باده‌ایم

((حافظ))

مرا ببخش که غمگینم

و وقتی می گویم دوستت دارم

گریه ام می گیرد...

مرا ببخش که

فقط می نویسم

و کاری از دستم بر نمی آید!

((مهسا چراغعلی))

پریشانم

پنجره ها را باز گذاشته ام

و باد

اندوه را از هر سرزمینی

به خانه ام می آورد!

عشق

زخم های مرا خوب می کند اما

دردهای جهان را نه...

((مهسا چراغعلی))

اگر نتوانیم تنهاییمان را در آغوش کشیم،

از دیگری به عنوان سپری

در برابر انزوا سود خواهیم جست

از کتاب وقتی نیچه گریست

((اروين يالوم))

چه کسی حقیقت را می گوید؟

کلمات یا سکوت

نگاه یا صدا

آرامش یا اضطراب

دوری یا نزدیکی

((بلاگا دیمیتروا))

ما همنشینِ سال‌ها عشقیم، عیبی نیست

بینِ دو عاشق اندکی هجران پدید آید

((حافظ ایمانی))

هیچ چیزی نباید برای ما غیرمنتظره باشد.

افکار ما باید از قبل آماده‌ی رویارویی با همه مشکلات باشد،

و ما نباید به چیزهایی توجه کنیم

که به وقوع آنها عادت داریم

بلکه باید به آنچه می‌تواند رخ دهد نظر کنیم

از کتاب تسلی بخشی‌های فلسفه

((آلن دوباتن))

دستت طلاست مُشت تو گلدان زعفران

یک سینه سرخ می پرد از هر کلام تو

بوسیده بند بند تو را تا طلا شود

انگشتریِ نقره ی فیروزه فام تو

دریا به قصد دلبری آمد ولی چه سود

صیاد من تویی و فقط دام، دام ِ تو!

آری عجیب نیست که آیینه بعد از این

پیدا کند تمام مرا در تمام تو

ثبت است بر جریده ی عالم دوام من

ثبت است بر جریده ی عالم دوام تو...

((پونه نیکوی))

دل ِ هر شعر که تنگ است ،تو را می خواهد

پای ِ هر قافیه لنگ است ،تو را می خواهد

چشمِ هر مصرع ِ بی تو نتوان غیر بدید

قلب ِ هر بیت که سنگ است تو را می خواهد

((سمیه ملائی))

دل من در سبدی عشق به نیل تو سپرد

نگهش دار به موسی شدنش می ارزد

((علی اصغر داوری))

درخت خشکم و هم صحبت کبوترها

تو هم که خستگی ات رفت، میپری از من...

((علیرضا بدیع))

من خواستم که خواب و خيال خودم شوی 

رويا شوی اميد محال خودم شوی

لرزيد دستهايم و سرگيجه ام گرفت

آوردمت دليل زوال خودم شوی

يا در دلم شناور يا بر تنم روان

ماهی و ماه حوض زلال خودم شوی

هر روز بيشتر به تو نزديک می شوم

چيزی نمانده است که مال خودم شوی

حالا تو چشمهای منی ابر شو ببار

تا قطره قطره گريه به حال خودم شوی

عاشق نمی شوی سر اين شرط بسته ام

نه ... حاضرم ببازم و مال خودم شوی

((مهدی فرجی))

جدا کردند آدم ها مرا از تو، تو را از من

تو دریایی و من ساحل، نخواهی شد جدا از من

تو کاغذبادی و من در نخ زیبایی ات هستم

مبادا آن که قدر سوزنی باشی رها از من

تو مرز کفر و ایمانی! چگونه بگذرم از تو؟

اگر این گونه باشد نگذرد دیگر خدا از من

شکستم بارها و همچنان خاموش می مانم

صدا از سنگ می آید، نمی آید صدا از من

تو دریایی و من قصر شنی؛ از خود نپرسیدی

که از آن رفت و آمدها چه می ماند به جا از من؟

تو روزی باز خواهی گشت! این خط این نشان! اما

دریغا چون نخواهی یافت حتی رد پا از من!

((علیرضا بدیع))

چیزی درونم لال شده است

اما

چشمانت نهایت اعتراف من است...

((مهرناز آزادیان))

ما از عشق طوری سخن می گوییم

که انگار چیزی یگانه و یک پارچه است،

اما عشق از دو وجه خیلی متفاوت تشکیل شده:

دریافت عشق و عشق ورزیدن.

ما باید زمانی ازدواج کنیم

که آماده انجام دومی باشیم

و از پایبندی خطرناک و غیرطبیعی مان به اولی آگاه باشیم

((آلن دوباتن))

ترجمه: زهرا باختری

می روم دیگر نبینم خنده هایت را به غیر ،

بعد از این تا آخر دنیا شب و روزت بخیر!

((مریم صفری))

تو یک غریبه‌ای از عشق من نشانه نداری

که روی آمدن و سر زدن به خانه نداری

بله! سعادتِ گُم‌کرده‌ای که دلخوشی‌ات بود

سرِ من است که امروز روی شانه نداری!

نگفته بودم از این آشیانه در شبِ طوفان_

نرو... که صبح چو برگردی آشیانه نداری؟...

هنوز هم كه هنوز است من لبالبِ عشقم

تويى كه از نفس افتاده اى ترانه ندارى

هنوز تاب و تبِ عاشقيست در تب و تابم

ولى لياقتِ يك شعرِ عاشقانه ندارى

گذشته رفته و بگذار بگذريم عزيزم!

مگر به حيله رديفش كنى، بهانه ندارى

((مهدی فرجی))

اى شمع! مى خواهم كه رازى را بگويم؛

از بوسه ديشب به اين سو، روشنم من!

((مهدی فرجی))

اشک های شـور

بوسه های شیـرین ،

صحنه ی

دیـدارِ رود با دریا

((الهه سليمی))

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال

چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال

در سینه دلش ز نازکی بتوان دید

مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال

((حافظ))

ای دوست دل از جفای دشمن درکش

با روی نکو شراب روشن درکش

با اهل هنر گوی گریبان بگشای

وز نااهلان تمام دامن درکش

((حافظ))

چشم تو که سحر بابل است استادش

یا رب که فسونها برواد از یادش

آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال

آویزهٔ در ز نظم حافظ بادش

((حافظ))

در سنبلش آویختم از روی نیاز

گفتم من سودازده را کار بساز

گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار

در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

((حافظ))

قلب، خاك خوبى دارد.

هر دانه كه در آن بكارى، از هر جنس،

از همان جنس،

صدها دانه بر مى دارى

((نادر ابراهيمى))

عشق رخ یار بر من زار مگیر

بر خسته دلان رند خمار مگیر

صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی

بر مردم رند نکته بسیار مگیر

((حافظ))

سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر

وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد

حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

((حافظ))

خوبان جهان صید توان کرد به زر

خوش خوش بر از ایشان بتوان خورد به زر

نرگس که کله دار جهان است ببین

کاو نیز چگونه سر درآورد به زر

((حافظ))