شعر های باران خورده ....

چه کسی حقیقت را می گوید؟

کلمات یا سکوت

نگاه یا صدا

آرامش یا اضطراب

دوری یا نزدیکی

((بلاگا دیمیتروا))

هر عشق تازه ای قاتل است

بی آن که دستش بلرزد

همه ی عشق های پیشین را می کُشد

آه باچه لبخند معصومی

خنجر فرود می رود بر پشت

اولین و آخرین و یگانه ترین عشق

همه جا شریک جرم دارد

در اتوبوسی که دیر می رسد

در رگباری ناگهانی

و هزارگوشه و کنار دیگر

انگیزه ی جنایتش آزادی ست

این قرار ملاقات به فرار از خود می ماند

آن سفر رد پا را نشان می دهد

جایی که مرگ

با لباس مبدل حاضر است

و آنگاه که عشقی کهنه می شود

خنجری به کمین او می نشیند

درکنج عشقی تازه

زمان می گذرد

و تو درمی یابی که عشق

از توابع زمان است

باید مدام پوست بیندازد و

نو شود

و نوتر

((بلاگا دیمیتروا))

ترجمه : فریده حسن زاده

هر شعرت را چنان بنویس

گویی آخرین نوشته ی توست 

در این قرن آکنده از رادیو اکتیو

آمیخته به تروریسم

و پرواز با سرعت مافوق صوت،

مرگ در ناگهان هولناکی از راه می رسد

هر یک از کلماتت را چنان به کاغذ بسپار

گویی آخرین وصیت تو پیش از اعدام است

پیام کوتاهی کنده شده بر دیوار زندان

حق دروغ گفتن نداری

حق بازی های ظریف لفظی

هیچ فرصتی باقی نمانده

برای جبران اشتباهاتت

هر شعرت را

بی پروا بنویس ، بی ذره ای ترحم ، با خون

چنان که گویی آخرین نوشته ی توست .

((بلاگا دیمیتروا))

در تمام عمر آموختم ، زندگی کنم

بی واهمه ، با وارستگی

بی شکایت ، با سکوت

بی دارو ، با درد

بی قرص های خواب ، با بی خوابی

بی معشوق ، با عشق

و تنها از عهده یک کار بر نیامدم :

" بی هوا زیستن "

مرگ آن را به من خواهد آموخت .

((بلاگا دیمیتروا))

پاره ای از من

همواره در حسرت گرما

و محروم از آن

پاره ای از من

همساز با سپیده ی بر دمیده

و همواره اسیرِ سایه های رؤیاها

پاره ای از من

سرشار از پرِ پرواز

و گم کرده سهم خود از آبی آسمان

پاره ای از من

منِ واقعی ام،

باچشمان یک کودک

همراه پرندگان مهاجر

گریزان در دور دست ها ...

((بلاگا دیمیتروا))