شعر های باران خورده ....

از توس تا ترنج دویدیم، بى قرار

از بلخ تا بهار چه مانده است؟ ... انتظار

دنبال سربدارترین مرد مى روم

در كوچه باغهای غم انگیز سبزوار

در این میان اگرچه مرا سرو خوانده اند

من پیش قامت تو سرافكنده ام؛ هزار-

بار از غروب غرب به مشرق دویده ام

تا صبح دولتم بدمد در كنار یار

او هفت قر ِن پیش، گلستان و بوستان

من هفت قر ِن بعد، نمكزار و شوره زار

سعدی بیا كه باز شب ما دراز شد

«بگذار تا بگریم چون ابر در بهار»

اینجا كه شب، سكوت، كویرست و تشنگى

باران شو ای دوتار خراسانى ام؛ ببار!

این فصل، فصل عشق و تمّنای عشق نیست

من مى روم به راحتى از یاد روزگار

از سیب تا سمرقند، از ماه تا مزار

از ترمه تا تغزل، از عشوه تا انار

پیوسته باختیم و ورق خورد روزگار

چیزی نمانده است بجز حرص این قمار

چیزی نمانده است بجز آ ِه پر امید

چیزی نمانده است بجز چشم پر خمار

من بى قرارم ای غز ِل مانده در گلو

حرف از هزار بغض فروخورده ام نیار! .

((حافظ ايمانى))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

چشم در چشمِ شکوفه‌های گیلاس

با تو قدم زدن ...

تنفّس ِکوهسارِ صبح

با تو قدم زدن ...

طراوت چشمه‌ی پر قلوه سنگ

با تو قدم زدن ...

در جنگل تمشک و بلوط

سبزِ کم‌رنگ

با تو قدم زدن ...

چشمان تو اصلی ترین ترانه ی دیدارند

((حافظ ایمانی))

مهم نیست

چقدر دوستم داری

همین که با من از عرض خیابان رد می شوی

و من می توانم سایه ام را ببینم

که بر سنگفرش عصر پیاده رو

روی سایه ات افتاده است

برایم کافی ست

((حافظ ایمانی))

با زیباییِ تو

دست هایم دستِ خودم نیست؛

درست مثلِ باد

وقتی می خواهد در پاییز

پیراهنِ درخت را از تنش دربیاورد ...

((حافظ ایمانی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

از چشم هایت بپرس

از این به بعد

تو مسئول تمام اتفاق هایی هستی

که برایم می افتد

((حافظ ایمانی))

هزار راه رها بخش ، گشوده خواهد شد

و شعرهای شفابخش ، سروده خواهد شد

((حافظ ايمانى))

از خود تهى شدم كز عشق پر شوم

از عشق تو پرم از خويش خالى ام

((حافظ ايمانى))

https://telegram.me/sherebarankhorde

ما همنشینِ سال‌ها عشقیم، عیبی نیست

بینِ دو عاشق اندکی هجران پدید آید

((حافظ ایمانی))

اصلا نگران نباش

من با همین پیراهنی که رفته ‌ام برخواهم گشت

و بوی بابونه خواهم داد

و بوی نان گرم

تا تو برایم چایم را شیرین کنی

تعریف می‌ کنم برایت

چگونه مرگ را دست به سر کردم

تا چند دقیقه بیشتر ببینمت

((حافظ ایمانی))

چقدر ما تنهاییم

و من از اولین دقایق چشمانت

می دانستم

علاقه مبدّل به عشق خواهد شد

و پیراهنمان برای رقص بوسه تنگ است ...

لبانت را خیس کن !

با آب روی زبانت

لبانت را خیس کن

که باران

در بهار و پائیز

از روی برگ ها سُر می خورد

و شبنمی شیرین را

از برق بوسیدن اش به جای می گذارد

هرچه آهسته تر ببوسمت

روحم بیشتر در تو نفوذ خواهد کرد

آرام در آغوشت می گیرم

آنقدر که احساس کنی

حتی لباس هایت نامحرم اند

و عشق ما را لحظه به لحظه گرم تر خواهد کرد

دستم را چون پری سپید

روی دست ات می کشم

روی بازوهایت

روی لب هایت

روی گردنت

و آنقدر لطافت به خرج می دهم

که دکمه هایت خودشان را باز کنند

تا همچنان که صدای نفس هایم را می شنوی

دیوانگی از آغوشت بگذرد

و من

از این درِ نیمه باز

وارد باغ تنت شوم

و از چشمه ی تنهایی ات بنوشم...

((حافظ ایمانی))

ﺗـــﻮ

ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﯼ..

ﭼﺮﺍ نمی آیی ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ

ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯽ

ﻧﮕﺎﻩ،

ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﮐﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ..!

((حافظ ایمانی))