شعر های باران خورده ....

از پیِ بهبودِ دردِ ما دوا سودی نداشت

هرکه شد بیمارِ دردِ عشق بهبودی نداشت

-

((وحشی بافقی))

مگر نمي‌گويند که هر آدمي

يک بار عاشق مي‌شود ؟

پس چرا هر صبح که چشم‌هات را باز مي‌کني

دل مي‌بازم باز ؟

چرا هربار که از کنارم مي‌گذري

نفست مي‌کشم باز ؟

چرا هربار که مي‌خندي

در آغوشت در به در مي‌شوم باز ؟

چرا هر بار که تنت را کشف مي‌کنم

تکه‌هاي لباسم بال درمي‌آورند باز ؟

گل قشنگم

براي ستايش تو

بهشت جاي حقيري ست

با همين دست‌هاي بي‌قرار

به خدا مي‌رسانمت

((عباس معروفي))

هيچ چيزي از تو نمي‌خواستم

عشق من

فقط مي‌خواستم

در امتداد نسيم

گذشته‌ را به انبوه گيسوانت ببافم

تار به تار

گره بزنم به اسطوره‌هاي نارنجي

که هنگام راه رفتن

ستاره‌هاي واژگانم

برايت راه شيري بسازند

مي‌خواستم سر هر پيچ

يک شعر بکارم

بزني به موهات

که وقتي برابر آينه مي‌ايستي

هيچ چيزي

جز دست‌هاي من

بر سينه‌ات دل دل نکند

مي‌خواستم تمام راه با تو باشم

نفس بزنم

برايت بجنگم

بخاطرت زخمي شوم

و مغرور پاي تو بايستم

بر ستون يادبود شهر

-
((عباس معروفي))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

اکنون که مال منی

رویاهایت را تنگاتنگ رویاهایم بخوابان

و به عشق و رنج و کار بگو

که اکنون

همه باید بخوابند

به عشق بگو که دیگر هیچ کسی جز تو

نمی تواند در رویاهایم بگنجد

((پابلو نرودا))

نه! نگفتم دوستت دارم ولی جانم تویی

خالق هر لحظه از این عشق پنهانم تویی

با نگاهت داغ یک رویای شیرین بر دلم

می‌نشانی تا بفهمم حکم ویرانم تویی

بی‌قراری می‌کند در شعر هم رویای تو

باعث بی‌تابی چشمان گریانم تویی

آمدی تا من فقط مومن به چشمانت شوم

«ربّنا و آتنا»ی بین دستانم تویی

عشق ِ دورم از کجای قلعه ام وارد شدی؟

که ندیدی در حریمم، ماه و سلطانم تویی

درد یعنی حرفی از نام تو در این شعر نیست

من غلط کردم نگفتم! دین و ایمانم تویی

نه زلیخا هم نمی‌فهمد همین حال مرا

تا جهنم می‌روم حالا که شیطانم تویی

در غزل‌هایم شکستم، ذره ذره... راضی‌ام

منزوی باشم، نباشم،حرف پایانم تویی

تا قیامت در میان سینه حبست می‌کنم

تا قیامت حسرت چشمان حیرانم تویی

-
((پویا جمشیدی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

برای تلقین‌ ام

تو بیا

با دستانت تکانم بده

و شعرهای عاشقانه بخوان

که من با خدا

جز عشق

حرف دیگری ندارم...

((نظام شهنی))

به صحرا و بیابان شد دل ما

غبار کوی جانان شد دل ما

چو مجنون در پی لیلی گرفتار

بدون سر وَ سامان شد دل ما

((داود فخری))

از رفتن تو این دل، افروخته میسوزد

ای عشق دلم هر شب، تا صبح میافروزد

صدها گل آتش در، این قلب شکوفا شد

دل چشم امید امشب، بر راه تو میدوزد

-
((داود فخری))

‍ عمریست

تا سر حد جنون و مرگ

در اسارت مغزهاي_شتك_زده

در اعماق شبهای سياه

مابين پرتگاه_پرستش

با حجم سیاهی از بوق_هاي_ريا

و در وسعت یک عمر سکوت

و لبریز از فریادهای خسته‌

در صفرهای مطلق

به انتظار روشنی نشسته ایم

و لبهایمان در حسرت رویای نوشیدن از

استکان_های_کمر_باریک شراب است

آه ...

ما چقدر

بدهکاریم به زندگی

((داود فخری))

-

هرگز ندیدم مثل تو، ای جان من جانان من

دنیا ندیده مثل تو، ای گوهر وُ مرجان من

ای مایه‌ی آرامشم، ای شور وُ شوق وُ مستی‌ام

ای نغمه‌ی هر روز من، ای عمر من ایمان من

ای شوخ کافر کیش من، ای خویش من ای خویش من

ای گلشن و بستان من، ای شاه من، سلطان من

در جسم و جان بال و پری، هم دُرّی و هم گوهری

در دلبری تاج سری، ای یوسف کنعان من

ای کعبه و بتخانه‌ام، ای خنده‌ی مستانه‌ام

ای مسجد و میخانه‌ام ، ای عهد و ای پیمان من

-
((داود فخری))

می‌روم منزل کنم در کوی دوست

جان فدای کوی او وُ روی دوست

خانه ویرانم، ندانم چون کنم...

مستی‌ام از عطر و بوی موی دوست

روز و شب می‌نالم از هجران او...

کی رسد دستم بر آن گیسوی دوست

-

((داود فخری))

-

به خوابم امدی دیوانه گشتم ...

ز خود بیگانه و بیگانه گشتم

به امید وصالت عمر بگذشت

دریغا از غمت ویرانه گشتم

-

((داود فخری))

دیوانه ی کوی توام ...

دلداده ی روی توام ...

مفتون گیسوی توام ...

دیگر چه میخواهی بگو ...؟

پای دلم در دام توست ...

پیمانه ام از جام توست ...

روزم سیه چون شام توست ...

دیگر چه میخواهی بگو ...؟

-
((داود فخری))

بیا کزدوریت ویرانم ای دوست

از این هجران تو نالانم ای دوست

اگر از من بدی دیدی ببخشا ...

قسم بر چشم توگریانم ای دوست

-
((داود فخری))

زبس با خیالت .. دلا زیستم ..

ندانم کجا هستم و کیستم ..

گهی در زمینم گهی در سماء

عیان ذره هستم .. نهان چیستم ؟

-

((داود فخری))

تویی بهانه‌ی من، تویی سر انجامم

تویی به کام دلم... بی تو نا کامم

به هر سوی و هر طرف، تو منظر مایی

تویی جام شرابم، ز تو بیاشامم

-

((داود فخری))

کاش می شد تکثیر می شدم

به دوست داشتنت

به چشمهایت

به لبهایت

به دکمه های پیراهنت

کاش می شد

برایت چند دل می شدم

-

((امید آذر))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

تبسمی ز لب دلفریب او دیدم

که هر چه با دل من کرد آن تبسم کرد

((وحشی بافقی))

-

👇👇👇

برای تو مینویسم 

که عزیزتر از جان شده ای و 

لازمتر از نفس 

ای عزیز دور...

ای  مهربان دست نیافتتنی

می نویسم برای تو که یک جهانی 

برای  تمام روزهایی که 

خواستمت  ولی نداشتمت

می نویسم از دستان کوتاهم

که نتوانست  تو را در آغوش  بگیرد 

من همچنان می نویسم  برایت

حتا اگر  نوشته  هایم  را نخوانی  ...

می

نو

یسم

دوستت

 دارم...

((زری محمد پور))

👇👇👇

به ماه می‌ گویم نرو

به شب

می‌گویم

بمان

‏به تو می‌ گویم

‏بگو!

بگو

‏تا دنیا تمام شود.

((هرمز علیپور))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

گر خوب و 

گر نه خوب...

نوازشگرم تویی...

چون نغمهٔ نهفته...

به تاری نشسته‌ام...

((سیمین بهبهانی))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

دل ‌آراما، نـگـارا، چـون تـو هـسـتـی

همه چـیزی کـه باید هست مـا را... 

((سنایی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

این هست نیست را به خدا ما نخواستیم

دنیا تمام مال شما، ما نخواستیم

تشویش تخت و تاج و تمنای آب و نان

باشد برای شاه و گدا، ما نخواستیم

دلخوش به اینکه فاتح قلبم شدی مباش

اینجا کسی نیامده تا ما نخواستیم

غم هم نشد نصیب دل تنگ‌دست من

قسمت نشد! وگرنه کجا ما نخواستیم؟

زیبا و زشت، ظاهر و باطن، دروغ و راست

بازی بس است آینه‌ها...ما نخواستیم

((مجید ترکابادی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

خدا کند مستی به اشیا سرایت کند

پنجره ها

دیوارها را بشکنند

و تو

همچنان که یارت را تنگ می بوسی

مرا نیز به یاد بیاوری 

((الیاس علوی))

ای غافل از بلای دل مبتلای ما

جز مبتلا کسی نرسد در بلای ما

دانم که درد عشق نباشد دوا پذیر

زحمت مکش طبیب ز بهر دوای ما

((ابن‌ حسام خوسفی))

تو می رفتی

تا آبی ترین رویای ت

من اما

ثابت روی همان صندلی نشسته اَم

با کمی تفاوت

که دیگر کتاب نمی خوانم

چای ندارم

سیگار دود نمی کنم

نفس

نمی کشم

((نیما معماریان))

ساكتم...

دست چپم

دهانم را كشته است

و دست ديگرم

روى ميز راه مى‌رود

راه مى‌رود توى كمد

راه مى‌رود روى سرم...

من

با چشم‌هاى نداشته‌ام

به آمدنت مشغولم

((نيما معماريان))

گفتی:

با این همه شعری که ازبری

به سرزمینی می مانی

که مردمانش همه شاعرند

گفتم:

به هر مردی که لبخند می زنی

چند تن از شاعرانم کشته می شوند

و شبیه می شوم به کشوری

در آستانه ی فروپاشی

تو اما

عاشق لبخندی

و این غم انگیز است که نمیدانی

با هر تبسمت

باید خون شعری را

گردن بگیری.

((محسن بیدوازی))