شعر های باران خورده ....

چرا به من و باران ايست مي دهي ؟

وقتي مي داني

همه زندگيم با تو

در ريزش باران خلاصه شده

وقتي مي داني

تنها كتابي كه پس از تو مي خوانم 

كتاب باران است

ممنونم

كه به مدرسه راهم دادي

ممنونم

كه الفباي عشق را آموختي

ممنونم

كه پذيرفتي عشقم باشي

زمان در چمدان توست وقتي به سفر مي روي

((نزار قباني))

ای هوس‌ های دلم بیا بیا بیا بیا 

ای مراد و حاصلم بیا بیا بیا بیا

مشکل و شوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو

ای گشاد مشکلم بیا بیا بیا بیا

از ره منزل مگو دیگر مگو دیگر مگو

ای تو راه و منزلم بیا بیا بیا بیا

درربودی از زمین یک مشت گل یک مشت گل

در میان آن گلم بیا بیا بیا بیا

تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم

از جمالت غافلم بیا بیا بیا بیا

تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو

غافلم نی عاقلم باری بیا رویی نما

شه صلاح الدین که تو هم حاضری هم غایبی

ای عجوبه و اصلم بیا بیا بیا بیا

((مولانا))

تمام آن چه دانستم همین است 

تو عشق منی 

و آن که عاشق است 

به هیچ چیز نمی اندیشد

((نزار قبانی))

همه ی آنهایی که مرا می شناسند

میدانند چه آدم حسودی هستم 

و همه ی آنهایی که تو را می شناسند

لعنت به همه آنهایی که تو را می شناسند 

((نزار قبانی))

باران که می بارد

تمام کوچه های شهر

پر از فریاد من است

که می گویم

من تنها نیستم

تنها ، منتظرم

تنها .

((کیکاووس یاکیده))

دوست داشتن

گاهی وقت ها تحمل است

اینکه بتوانی با زخم های زندگی

هنوز سرپا ایستاده باشی

دوست داشتن

گاهی وقت ها ، زندگی ست

همانند سینه ای بدون نفس 

از مرگِ

قلب بدون عشق

آگاه باشی

دوست داشتن

گاهی وقت ها

سنگین است

به سان

سنگینیِ لیاقت دوست داشته شدن

و بعضی وقت ها

دوست داشتن

حیاتی دیگر است

زنده نگه داشتن

کسی درون ات

حتی

با وجود این فاصله های دور

((اُزدمیر آصاف))

اين روزها ديده اي ؟

آدم ها از پايان جهان مي ترسند

عشق من

مي داني ؟

فقط وقتي تو نباشي

دنيا تمام مي شود

((عباس معروفی))

روزی که برای اولین بار

تو را خواهم بوسید

یادت باشد

کارِ ناتمامی نداشته باشی

یادت باشد

حرفهای آخرت را

به خودت

و همه

گفته باشی

فکرِ برگشتن

به روزهای قبل از بوسیدنم را

از سَرَت بیرون کن

تو

در جاده ای بی بازگشت قدم می گذاری

که شباهتی به خیابان های شهر ندارد

با تردید

بی تردید

کم می آوری
  

  ((افشين يداللهي))

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود

مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات

در یکی نامه محال است که تحریر کنم

با سر زلف تو مجموع پریشانی خود

کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

آن زمان کارزوی دیدن جانم باشد

در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد

دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم

دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

نیست امید صلاحی ز فساد حافظ

چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم 

((حافظ))

چون جوانی که ديده به عشق می‌گشايد

از جوانی خود سرمست بودم

و سراپای ترا غرق بوسه می‌ساختم

اين داستان گذشته‌ای‌ست

که هرگز فراموش نمی‌کنم

((بیژن جلالی))

روزي نو

آغازي نو

جغرافياي بوسه ي من ، کجايي ؟

تا در سپيده هاي تو پهلو گيرم 

عطر گل شب بو کجايي ؟

شب تابستاني بي حس کنار جاده افتاده است

دلم مي خواهد

چنان بنوشمت که در استخوانم حل شوي

آسمان آب شده در تنگ بلورين من

موجي کف بر لبم که به اشتياق تو تا ساحل مي دوم

و لب پر زنان به بستر خود مي روم

بي آنکه تو را ببينم

روزي تو

آغازي نو

جغرافياي خانه ي من , کجايي ؟

((شمس لنگرودي))

مي‌ ترسم

باران برتمام دنيا ببارد و تو نباشي

از آن روزي که رفته‌اي من عقده‌ي باران دارم

آه زمستان بود

زمستاني که پوستينش را بر من مي‌افکند

و من از سرما و دلتنگي هيچ هراس نداشتم

و تو نجوا مي‌کردي

دست‌هايت را بياور گيسوانم اينجاست

حالا مي‌نشينم

و باران‌ها تازيانه مي‌زنند

بر بازوانم ، بر رخساره‌ام ، بر اندامم

پس چه کس پناهم دهد ؟

اي همچون کبوترِ مسافر در ميان چشم و نگاه

چگونه تو را از خاطراتم بزدايم ؟

تو همچون نقش روي سنگ در قلبم جاودانه‌اي

اي که در قطره قطره‌ي خونم خانه داري

هر کجا که باشي دوستت دارم

ناشناخته‌هايي در توست

گوشه‌اي از تاريخ و سرنوشت

که پا به عرصه‌اش مي‌گذارم

((نزار قباني))

وقتي قلبم در دل تو مي تپد

چه جوري از خودم بگويم ؟

وقتي تو را صدا مي کنند

من بر مي گردم

چه جوري اسمم يادم بماند ؟

من که ديگر من نيستم

من سبز آبي کبودم

تو

دست هات را بگذار توي جيبم

راه برو

مي بيني ؟

من توام

آنقدر توام

که از خواب خودم

پر مي کشم به خواب تو

آنجا

باز خودم مي شوم

باز عاشقت مي شوم

بخواب نارنجي من

بيدار نشو

هيس

بگذار هنوز نگاهت کنم

((عباس معروفي))

ساده بگويم

نگاه زاده‌ي علاقه است

وقتي دو چشم روشن عشق

به تو نگاه مي‌كند

تو ديگر از آن خود نيستي

كودك مي‌شوي ، جوان هستي و جواني نمي‌كني

رد مي‌شوي ، پير هستي ، مي‌ماني

هميشه در پي آن گمشده‌اي هستي كه با تو هست و نيست

باز در پي آن علاقه‌ي پنهان

آن نگاه هميشه تازه هستي

از آن دو چشم روشن عشق را

در غبار بي‌امان زمان ، جستجو مي‌كني

غافل از اينكه

او ديگر تكه‌اي از تو شده است

سايه‌اي خوش بر دل تو

گوشه گوشه اين خراب

سرشار از عطر نگاه توست ، عزيز

((محمد علي بهمني))

کاش قالی بودم بر دار ...

که تو با سر انگشتانت مرا می بافتی ...

آن هنگام تار و پودم ...

رنگ عشق می گرفت ...

((محمد شیرین زاده))

نوشتن شعر کار سختی نیست ...

همین که بروی ...

همین که بگویی خداحافظ ...

شعر خودش ...

به سراغم می آید ...

((محمد شیرین زاده))

در انتظار توام

در چنان هوايي بيا

که گريز از تو ممکن نباشد

تو

تمام تنهايي‌هايم را

از من گرفته‌اي

خيابان‌ها

بي حضور تو

راه‌هاي آشکار جهنم‌اند

((شمس لنگرودي))

از نگاهت

از بودنت

از جاي دست هام روي تنت

از دمپايي هات که زير تختم پيدا مي شود

از صدات که لاي نفس هام ناپيدا مي شود

از خوابي که تو را به من رسانده

از بوي تنت که لاي ملافه هام مانده

از خطوط کف دستم

از سايه ات پشت پنجره

از هيجانم پشت در

از تپش هاي نابه هنگام قلب من

از جست و خيزهاي دل تو

از حرفهات

مي فهمم که دوستت دارم

از راه رفتن با تو کنار رود

از گذشتن از چهارراه

از نگاهت کردن

از باهات حرف زدن

از با هم غذا خوردن

از خواب تو را ديدن

از صداي پاهات

از خنده هات

از تو را بوسيدن

از گوشه هاي لب هات

مي فهمم که دوستم داري

((عباس معروفي))

جان من ، از جان گذشتن کار مشتاقان بود

ليک چون جانم تويي بر من نه اين آسان بود

جان من ، جانا تويي من نگذرم از جان خويش

گرچه اول شرط ، اندر عشق ترک جان بود

ز اشتياق تو جانم به لب رسيد ، کجايي ؟

چه باشد ار رخ خوبت بدين شکسته نمايي ؟

نگفتي ام که بيايم ، چو جان تو به لب آيد ؟

ز هجر جان من اينک به لب رسيد کجايي ؟

منم کنون و يکي جان ، بيا که بر تو فشانم

جدا مشو ز من اين دم ، که نيست وقت جدايي

گذشت عمر و نديدم جمال روي تو روزي

مرا چه‌اي ؟ و ندانم که با کس دگر آيي ؟

کجا نشان تو جويم ؟ که در جهانت نيابم

چگونه روي تو بينم ؟ که در زمانه نپايي

چه خوش بود که زماني نظر کني به دل من

دلم ز غم برهاني ، مرا ز غم برهايي

مرا ز لطف خود ، اي دوست ، نااميد مگردان

کاميدوار به کوي تو آمدم به گدايي

فتاده‌ام چو «عراقي» هميشه بر در وصلت

بود که اين در بسته به لطف خود بگشايي ؟ 

((فخرالدين عراقي))

جايي که يخ پاره ها آويزانند و شکوفه ها مي رقصند

ولي در قلب من بهاري نيست

تو بهار من بودي ، تابستان من هم

بي تو ، هميشه زمستان است

گله ها به سوي شمال مي روند و ياس ها مي شکفند

شب ها ،ياس ها اتاق روشن از مهتاب مرا عطر آگين مي کنند

تو بهار من بودي ، تابستان من هم

من به شمال مي روم و تا تو را جستجو کنم

مانند پرنده اي بر بال باد ، قلب من پيش مي رود

بهار، قلبم را به شمال درخشان فرستاد

تو بهار من هستي ، تابستان من هم

و من آرام نمي گيرم تا تو را بيابم 

((جوآن چاندوز بائز))

حالا که آمده اي

من هم همين را مي گويم

ميان من و تو فاصله اي نيست

ميان من و تو تنها پرنده اي ست

که دو آشيانه دارد

حالا که آمده اي

کنارم بنشين

بخند

ديگر براي پير شدن فرصتي نيست

((محمد رضا عبدالملکيان))

مي داني ؟

وقتي قبل از برگشتن

فعل رفتني در کار باشد

محبت خراب مي شود

محبت ويران مي شود

محبت هيچ مي شود

باور کن
 
يا برو يا بمان 

اما اگر رفتي 

هيچ وقت برنگرد 

هيچ وقت
  

((نادر ابراهيمي))

مرا به ياد آور

آن‌ گاه که خواهم رفت

آن‌گاه که به سرزمين سکوت خواهم رفت

آن‌گاه که دستان تو ديگر

جايي براي آرميدن من نخواهد بود

نه

ديگر هيچ‌گاه بر نخواهم گشت

براي بودن ، در کنار تو

مرا به ياد آور

آن‌گاه که روزها از پس روزها نمي‌آيند

مرا به ياد آور

آن‌گاه که در باره‌ي نقشه‌هايي مي‌گويي

که براي آينده‌مان کشيده‌اي

مي‌داني که اکنون دير است

براي گفت‌وگو کردن

براي دعا خواندن

غمگين نباش

اگر بايد اندک زماني فراموشم کني

که باز به يادم خواهي آورد

براي رهايي از تاريکي و فساد

اين‌که به خاطرم آوري و غمگين باشي

اين‌که رد پاي من بر گذرگاه افکارت حک شود

بهتر است

از همه چيز را فراموش کردن

و لبخند زدن

((کريستينا روزتي))

کدام تکه‌ ي جهان

ما را جدا کرد

کدام تکه‌ي جهان

ما را تنها براي چند روز

دوباره به هم مي‌رساند

تا خطوط تازه‌ي شعر را آواز بخوانيم

تا دوباره پرواز را بياموزيم

تا گذشته‌ي فراموش‌کار را

به ياد آوريم

تا دوباره همديگر را

بدرود بگوييم .

((روز(رزه) آوسلندر))

به کعبه رفتم و ز آنجا ، هواي کوي تو کردم

جمال کعبه تماشا به ياد روي تو کردم

شعار کعبه چو ديدم سياه ، دست تمنا

دراز جانب شعر سياه موي تو کردم
 

چو حلقه در کعبه به صد نياز گرفتم

دعاي حلقه گيسوي مشکبوي تو کردم

نهاده خلق حرم سوي کعبه روي عبادت

من از ميان همه روي دل به سوي تو کردم

مرا به هيچ مقامي نبود ، غير تو نامي

طواف و سعي که کردم به جستجوي تو کردم

به موقف عرفات ايستاده خلق دعا خوان

من از دعا لب خود بسته ، گفتگوي تو کردم

فتاده اهل منا در پي منا و مقاصد

چو جامي از همه فارغ ، من آرزوي تو کردم

((جامي)) 

ما در خلوت به روي خلق ببستيم

از همه بازآمديم و با تو نشستيم

هر چه نه پيوند يار بود بريديم

وان چه نه پيمان دوست بود شکستيم

مردم هشيار از اين معامله دورند

شايد اگر عيب ما کنند که مستيم

مالک خود را هميشه غصه گدازد

ملک پري پيکري شديم و برستيم

شاکر نعمت به هر طريق که بوديم

داعي دولت به هر مقام که هستيم

در همه چشمي عزيز و نزد تو خواريم

در همه عالم بلند و پيش تو پستيم

اي بت صاحب دلان مشاهده بنماي

تا تو ببينيم و خويشتن نپرستيم

ديده نگه داشتيم تا نرود دل

با همه عياري از کمند نجستيم

تا تو اجازت دهي که در قدمم ريز

جان گرامي نهاده بر کف دستيم

دوستي آنست سعديا که بماند

عهد وفا هم بر اين قرار که بستيم 

((سعدي))

بی آن که بوی تو مستم کند

تا ده می شمارم

انگشتانم گرد کمرگاه مدادم تاب می خورند

و ترانه ای متولد می شود

که زاده ی دست های توست

شاعرم

به از تو سرودن معتادم

((شمس لنگرودی))

ساقیا ساغر شراب کجاست

وقت صبحست آفتاب کجاست

خستگی غالبست مرهم کو

تشنگی بیحدست آب کجاست

درد نوشان درد را به صبوح

جز دل خونچکان کباب کجاست

همه عالم غمام غم بگرفت

خور رخشان مه نقاب کجاست

لعل نابست آب دیده ما

آن عقیقین مذاب ناب کجاست

تا بکی اشک بر رخ افشانیم

آخر آن شیشه گلاب کجاست

بسکه آتش زبانه زد در دل

جگرم گرم شد لعاب کجاست

از تف سینه و بخار خمار

جانم آمد بلب شراب کجاست

دلم از چنگ می‌رود بیرون

نغمه‌ی زخمه‌ی رباب کجاست

بجز از آستان باده فروش

هر شبم جایگاه خواب کجاست

دل خواجو ز غصه گشت خراب

مونس این دل خراب کجاست

((خواجوی کرمانی))