شعر های باران خورده ....

آخرین قطار

چشم هایم را برد

شب

پیراهن حریرم را

بر آسمان کشید

پلک هایم

پشت رسوایی روز خوابید

ساعت

از دیوار حوصله افتاد

باران انتظار

زیر پای وعده های سیاه

جان داد

و

کوچه همچنان پاییزی ماند...!

((نفس موسوی))

قطار که می گذرد

می خواهم همه ی مسافران را بشمارم

آیا همه مسافران تویی؟

((پرویز بیگی حبیب آبادی))

👇👇👇  

گفته بودی با قطار این بار خواهی رفت و من

مانده بودم که چطور این چرخ را پنچر کنم

((احسان پرسا))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

حالا منم در آخرین ایستگاه قطار

با نگاهی مایوس از تمامی جهان

ایستاده ام به تماشای غروبی رخوت انگیز

که بار خستگیش را

روی شانه ی خورشید گذاشته است

حالا منم با دامنی سرخ

با چمدانی رنگ و رو رفته

که تکه های تورا به جهانی دیگر خواهد برد

اضطراب آخرین دیدار ما را

آخرین سوت قطار

ناله میکند

قطاری که مرا به پایان میبرد

و تو را به آغاز

وقتی که در سکوی مقابل به انتظار نشسته ای...

((مهتاب نوروزی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

و عمر شیشه عطر است، پس نمی ماند

پرنده تا به ابد در قفس نمی ماند

مگو که خاطرت از حرف من مکدر شد

که روی آینه جای نفس نمی ماند

طلای اصل و بدل آنچنان یکی شده اند

که عشق جز به هوای هوس نمی ماند

مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان

که این طبیب به فریادرس نمی ماند

من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم

قطار منتظر هیچ کس نمی ماند

((فاضل نظری))

نمبار سحرگاهی 

پلک هایش همچنان بسته

کاملیای سفید.

خواب بودم هنگامی که

روی قلبم نامت را می نوشتی.

((یوسف صدیق))

قطاری در سرم سوت می کشد

و خواب های شبانه ام را ویران می کند 

با این همه خشنودم ؛

زیرا در واگن هایش سربازانی نشسته اند

که از جبهه باز می گردند.

((یوسف صدیق))

https://telegram.me/sherebarankhorde

هر چقدر هم بروی

این ریل‌ها

نه از هم دور می‌شوند

نه به هم نزدیک

فقط آنقدر خسته‌ات می‌کنند

که هوس کنی روی‌شان دراز بکشی

و پلک‌هایت را طوری ببندی

که هیچ قطاری نتواند بیدارت کند

((سامان اجتهادی))

چمدانت را بردار و برو

از این ایستگاه قطاری نمی گذرد

این را سوزنبانی به من گفت

که مرگ هم باز نشسته اش نکرد

((پرویز بیگی))

پله ها به سرعت برق

تو را از من می دزدند

و تا پیدایت کنم

ایستگاه بعد سوتش را کشیده

لرزان لرزان باز می گردم

و آرزو می کنم

کاش اشتباه کند این قطار سخن گو

و ایستگاه آخر

خانه من باشد

((مهرداد جهانگیری))

هیچ کدام از مسافران به قطار نرسیدند

از پله ها بالا رفتم

کنار ریل زنی نشسته بود شبیه مادرم

اطلاعات ایستگاه اسم مرا صدا می زد

به نیمکت زن نزدیک شدم

خواستم صدایش کنم

بلند شد

همراه جمعیت حرکت کردیم

چمدان را زمین گذاشت

از پشت سر صدایم زدند

مادرم را دیدم

وقتی که برگشتم

چمدان تنها بود

چراغ های ایستگاه روشن شدند

دنبال زن گشتم

دیگر ندیدمش

مادرم از پله های ایستگاه پایین می رفت

در کوچه

صدای سوت قطار می آمد.

((رضا بهادر))

نه در چمدانی جا می شوند

که دهانشان را ببندم

نه از جلوی چشم هایم گم می شوند

دست و پا گرفتنشان برای چیست؟

اصل کاری دل بود که..

این خاطره ها را هم

باید می بُرد

قطاری

که او را با خودش بُرد...

((رویا فخاریان))

از همان کوپه ای که راه افتاد می دانستم

تهران

نقشه بزرگی ست

که برای من کشیده اند

و این سفر نمی توانست

به چند کتاب کوچک ختم شود

با اولین تکان قطار

پرنده ای در من به آزادی رفت

و خون جریان دیگری داشت

شبی که می توانست

کوتاه ترین خواب دنیا باشد

از من زنی بی پروا می ساخت

که ناباورانه

شکار بوسه ای می شد

از این لحظه ها نمی توانستم

کوتاه بگذرم

که بند بند آن شب جاری

شبیه پنجره لرزان قطار

تکانم می دهد

و هنوز تهران در من

مسافری ست

در قطاری که

پایان نمی گیرد.

((سمیرا چراغ پور))

ديدی چه طور قطار

هوهو کنان

از روی دو ریل موازی می گذرد؟

ديدی چه گونه سوزن بان

دکمه های پیرهن دشت را

پیشاپیش باز می کند

ولی باز گاهی قطار

با چشمانی پر از شهوت شبانه

خودش را به آغوش دشت می اندازد

و

سقوط می كند!

ديدی كه حتي خط راست هم

گاهی كج می شود؟

حال چه گونه

من که خیابان های شهر را

با تو خسته کرده ام

به آغوش پر از رازت سقوط نكنم؟

((شیرین ترابی))

راحت

همه چیز به آخر می‌ رسد ..

تو هنوز در قطاری

و می‌ روی

ریل اما

خیلی وقت است

تمام شده ..

((سید محمد مرکبیان))

آخرین قطار هم رسید

کسی نیامده است

باشاخه گلی در دست و

گنجشکی در سینه

ریلها را می شمارم.

شعر

تا خانه همراهی ام می کند!

((مرضیه احرامی))

تنها برای بدرقه ات آمده بودم

نگاه کنم

دست تکان بدهم

اشک بریزم

قطاری که بلیطش در کیف تو بود

مرا با خود برد !

((پوریا غنی طبع))

قطار رفت

من نشستم

از ازدحام می ترسم

نه از انتظار

منتظرم بگذار تا می توانی

نمی دانی

ایستگاه خالی چه محشریست !!!

((سارا غضنفری))

از پشت خانهِ من

هر صبح

قطاری می‌ گذرد

و مردی را با خود می‌‌ برد

که روزی عاشقِ موهایِ سیاهِ سیاهِ من بود

که روزی تمامِ دنیایِ من بود

که روزی تمامِ دنیایِ او بودم

نمی‌ دانم

نمیخواهم بدانم

این قطار او را به کجا می‌‌ برد

ولی میدانم

که از من

و دنیای من

دورتر

و دور تر

و دورتر میشود

((نیکی‌ فیروزکوهی))

شادی مسافران و

کسالت سوزن بان ،

افسوس ،

ریل ها

شهرها را به هم می رسانند، اما

تو را از من دور می کنند .

((بکتاش آبتین))

ما همه در یک قطارنشسته ایم

و ازمیان زمان می گذریم

به جلو نگاه می کنیم

به اندازه کافی دیده ایم.

همه در یک قطار سفر می کنیم.

و هیچ کس نمی داند تا کجا !

همسفری خوابیده !

دیگری شکایت دارد !

سومی پرحرفی می کند !.

اسم ایستگاه ها اعلام می شود.

قطاری که طول سال ها را دنبال می کند،

هرگز به مقصد نمی رسد.

ما بارمان را می بندیم و باز می کنیم.

و مفهومی نمی یابیم.

فردا کجا خواهیم بود؟

مامور کنترل بلیت از دم در نگاه می کند

و بی جهت لبخند می زند.

او هم نمی داند کجا می خواهد برود.

همین طور در سکوت جلو می رود.

سوت قطار ضجه می زند

قطار آهسته پیش می رود

و در سکوت می ایستد

مردگان پیاده می شوند.

بچه ای پیاده می شود

مادرش فریاد می کشد.

مردگان خاموش می ایستند

بر سکوی گذشته.

و قطار به راهش ادامه می دهد.

از میان زمان می گذرد،

و هیچکس نمی داند چرا.

کوپه های درجه یک تقریبا خالی اند.

مرد تنومندی با غرور نشسته است.

در لباس مخمل سرخ،

و به سختی نفس می کشد.

تنهاست

و این تنهایی را بسیار حس می کند.

بیشتر مسافران

بر صندلی چوبی نشسته اند.

ما همه مسافر یک قطاریم

به زمان حال در آینده.

به جلو نگاه می کنیم

به اندازه کافی دیده ایم.

همه در یک قطار نشسته ایم

و بسیاری در کوپه ی عوضی.

((اریش کستنر))

تو نیستی و هنوز مورچه‌ها

شیار گندم را دوست دارند

و چراغ هواپیما در شب دیده می‌شود

عزیزم

هیچ قطاری وقتی گنجشکی را زیر می‌گیرد

از ریل خارج نمی‌شود.

((غلامرضا بروسان))

در هر ایستگاهی که پیاده شوی

کنار توام

این قطار

مثل همیشه در کف دستم راه می رود

((شمس لنگرودی))