شعر های باران خورده ....

و عمر شیشه عطر است، پس نمی ماند

پرنده تا به ابد در قفس نمی ماند

مگو که خاطرت از حرف من مکدر شد

که روی آینه جای نفس نمی ماند

طلای اصل و بدل آنچنان یکی شده اند

که عشق جز به هوای هوس نمی ماند

مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان

که این طبیب به فریادرس نمی ماند

من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم

قطار منتظر هیچ کس نمی ماند

((فاضل نظری))

تعریف تو از عقل همان بود که باید

عقلی که نمی‌خواست سر عقل بیاید

یک عمر کشیدی نفس اما نکشیدی

آهی که از آیینه غباری بزداید

از گریه‌ی بر خویشتن و خنده‌ی دشمن

جانکاه‌تر، آهی‌ست که از دوست برآید

کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم

در فکر چراغی‌ست که از من برباید

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید

ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

((فاضل نظری))

https://telegram.me/sherebarankhorde

تلخ است روزگار، مگر با بهانه‌ای

پیدا کنیم دلخوشیِ کودکانه‌ای

((فاضل نظری))

دیگر سراغ خاطره هایِ مرا مگیر

خاکستر گداخته را زیر و رو مَکن

((فاضل نظری))

https://telegram.me/sherebarankhorde

پس شاخه‌های یاس و مریم فرق دارند

آری! اگر بسیار اگر کم فرق دارند

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی

لبخندهای شادی و غم فرق دارند

برعکس می‌گردم طواف خانه‌ات را

دیوانه‌ها آدم به آدم فرق دارند

من با یقین کافر، جهان با شک مسلمان

با این حساب اهل جهنم فرق دارند

بر من به چشم کشتة عشقت نظر کن

پروانه‌های مرده با هم فرق دارند

((فاضل نظری))

https://telegram.me/sherebarankhorde

من و تو پنجره‌های قطارِ در سفریم

سفر مرا به تو نزدیکتر نخواهد کرد

((فاضل نظری))

چو قناری به قفس؟ یا چو پرستو به سفر؟

هیچ یک! من چو کبوتر؛ نه رهایم، نه اسیر

((فاضل نظری))

حتی نشد به حيله به دست آورم تو را 

بايد قبول كرد كه «روزی» مُقدَّر است

((فاضل نظری))

چو قناری به قفس...؟

يا چو پرستو به سفر...؟

هيچیک! من چو كبوتر، نه رهايم نه اسير...!

((فاضل نظری))