شعر های باران خورده ....

انقلاب با حرفهاي بزرگ شروع نمي شود

بلکه با کارهاي کوچک

مانند خش‌ خش آرام نسيم در باغچه

يا گربه‌ اي که پاورچين پاورچين قدم برمي دارد

مانند رودهاي بزرگ

با سرچشمه‌ هاي کوچک در دل جنگلي

مانند حريقي بزرگ

با همان کبريتي که

سيگاري را روشن مي کند

مانند عشق در يک نگاه

و به دل نشستن صدايي که تو را جذب مي کند

انقلاب با پرسشي از خود

آغاز مي شود

و سپس همان سوال را از ديگري پرسيدن

((رمکو کامپرت))

جانا به یک کرشمه دل و جان همی بری

دردم همی فزایی و درمان همی‌بری

روی چو ماه خویش و دل و جان عاشقان

دشوار می‌نمایی و آسان همی بری

اندر حریم سینهٔ مردم به قصد دل

دزدیده می‌درآیی و پنهان همی بری

گه قصد جان به نرگس جادو همی کنی

گه گوی دل به زلف چو چوگان همی بری

چون آب و آتشند در و لعل در سخن

تو آب هر دو ز آن لب و دندان همی‌بری

خوبان پیاده‌اند و ازیشان برین بساط

شاهی برخ تو هر ندبی ز آن همی بری

با چشم و غمزهٔ تو دلم دوش میل داشت

گفتا مرا به دیدن ایشان همی بری ؟

عقلم به طعنه گفت که هرگز کس این کند ؟

دیوانه را بدیدن مستان همی بری

دل جان به تحفه پیش تو می‌برد سیف گفت

خرما به بصره زیره به کرمان همی بری

(سیف فرغانی))

این چه داغی است که از عشق تو بر جان من است

وین چه دردی است که سرمایه درمان من است

زلف و رخسار تو کفر آمد و ایمان ، با هم

آن چه کفری است که سرمایه ایمان من است ؟

می‌دهم جان و به صد جان ، ندهم یک ذره

خاک پای تو که سر چشمه حیوان من است

رسم عشاق وفا خوی بتان ، بد عهدی است

این حکایت نه به عهد تو و دوران من است

بر دل پاک تو حاشا نبود ، خاشاکی

خارو خاشاک جفایت ، گل و ریحان من است

دل محزونم از و ، یوسف جان را می‌جست

زیر لب گفت ، که در چاه ز نخدان من است

گره موی تو بندی است که بر پای دل است

برقع روی تو ، باری است که بر جان من است

شیخ می‌گویدم از دست مده سلمان دل

دل من شیخ برانی که به فرمان من است

دل من پیرو عشق است و من اندر پی دل

عشق ، سلطان دل و دل شده سلطان من است

((سلمان ساوجی))

اين بار زنده مي خواهمت

نه در رويا نه در مجاز

اين که خسته بيايي 

بنشيني در برابرم در اين کافه پير

نه لبخند بزني آن گونه که در روياست 

ونه نگاه عاشقانه بدوزي در نگاهم

صندلي ات را عوض کني

در کنارم بنشيني

سر خسته ات را روي شانه ام بگذاري 

وبه جاي دوستت دارم بگويي

گم کرده ام تو را ، کجايي ؟

((ا . کلوناريس " شاعر يوناني))

ترجمه : احمد پوری

بعضي انسان ها

به عده ي ديگر از انسان ها

انسان هاي ديگري را يادآور مي شوند

آنها که به ياد آورده اند ، غمگين اند

آنها که يادآور شده اند ، بي خبر

آنهايي هم که در ياد آمده اند

به احتمال زياد در شهري دور

هيچ چيز را به ياد نمي آورند

((ياشار کمال))

ترجمه‌ : سيامک تقي زاده

تا آخر عمر

درگير من خواهي بود

و تظاهر مي کني که نيستي

مقايسه تو را

از پا در خواهد آورد

من

مي دانم به کجاي قلبت

شليک کرده ام

تو

ديگر

خوب نخواهي شد

((افشين يداللهي))

دنبالِ من اگر مي‌ گردي

در چشم‌هاي خودت

بايد بگردي

خودت را

اين‌جا را 

همين چشم‌ها را

دنبالِ من اگر مي‌گردي

در شعرهاي ديگر

اشتباه مي‌گردي

شعرهاي ديگر چرا

اين‌جا را بگرد

همين شعر را

دنبالِ من اگر مي‌گردي

در دنياي ديگر

اشتباه مي‌گردي

دنياي ديگر چرا

اين‌جا را بگرد

همين دنيا را

چشم‌هايت را

نمي‌بيني ؟

غيبم زد روزي

کِي بود ؟

پنهان شدم جايي

شبيه جمجمه‌ام بود

ده‌سال گذشت و

کسي خبردار نشد

بيست‌سال گذشت و

کسي خبردار نشد

حالا که برگشته‌ام

زندگي‌ام

در کوله‌اي‌ست

روي پشت‌ام

حالا که برگشته‌ام

آزادم

دنبالِ من اگر مي‌گردي

لبخندت را ببين

من لبخندِ تواَم

نمي‌بيني ؟

دنبالِ من اگر مي‌گردي

تنت را نوازش کن

من نوازشِ تنِ تواَم

نمي‌بيني ؟

دنبالِ من اگر مي‌گردي

در چشم‌هاي خودت

بايد بگردي

اين‌جا را

خودت را

چشم‌هايت را

نمي‌بيني ؟

((سونيا سانچز))

بس قدرتمندم

هيچ ندارم كسي از من بستاند

هيچ ندارم پنهان كنم در سكوت

يا سراپا چشم باشم از بيم ربوده شدن

مي توانم بي پروا بايستم

رو در روي همه بادهاي جهان

رو در روي تندبادها 

تازيانه هاي خود را بر من فرود آريد

چه دارم به يغما بريد ؟

هيچ براي خود نمي برم

كه در هم شكنيدم

هيچ براي خود نمي خواهم

كه به زانويم درآوريد

هيچ نيندوخته ام در كاسه تهي دستانم

كه به زنجيرم كشيد

آزادم اكنون

با بال ها و روياهايي رها

بس توانا براي درآغوش گرفتن همه چيز

و تو اي دنيا

هر چه بيشتر از من مي ستاني

بيشتر در چنگ مني

و چون از خود دست شويم

بيشتر از هر زمان ديگر

متعلق به مني

((بلاگا ديميتروا))

بخوابيم با مهر 

به خواب هم پا بگذاريم 

روياها و کابوس هاي يکديگر را 

ببينيم با هم 

از آن پس 

ديگر 

هرگز بيدار نخواهم شد 

((شهاب مقربين))

نمی توان سینه ای را شکافت

و دید

تا چه اندازه درد

در انسان ته نشین شده است

باید ضربه را خورد

باید دور شد و رفت

زخم های امسال

اصابت دردهایی ست 

که دو سال پیش خورده ایم 

((سید محمد مرکبیان))

به تو انديشيدن سکوت من است

عزيزترين ، طولاني ترين و طوفاني ترين سکوت

تو درونم هستي ، هميــــــــــــشه

همچون قلبي که نديده ام

همچون قلبي که به درد مي آورد

همچون زخمي که زندگي مي بخشد

((روبرو دسنوس))

من اگرچه ديو سنگ فرسوده ام 

در گذر گردبادهاي ماسه 

تو اما 

آن شعبده باز بي رنگ و حجمي

که از هفت لايه ي ديوار چين عبور مي کني

تا پرتو گرمي از حس 

بر تاريکي هاي من بتاباني

و برزبان سوخته ام شعرهاي شبنمي فراخواني

من اگرچه ديو سنگي فرسوده ام

در سينه چيزي دارم که از حرارت حضور تو ياقوت شده است 

اين است که 

از پشت هفت کوه سياه 

مي بينمت که به سمت من مي ايي

و همچنان عقيق مي سايي در کوره ي نگاه 

ازجان من و آن تکه ي پنهانم 

((منوچهر آتشي))

من چشم دارم

چرا که تو را مي‌بينم

گوش دارم

چرا که تو را مي‌شنوم

و دهان

چرا که تو را مي‌بوسم

آيا چشم‌ها و گوش‌هاي من است

آن‌گاه که تو را

نمي‌بينم 

نمي‌شنوم

و آن

دهان من است

آن‌گاه که تو را

نمي‌بوسم ؟ 

((اريش فريد))

مترجم : آزاد عندليبي

اشتباه نکن 

نه زيبايي تو

نه محبوبيت تو 

مرا مجذوب خود نکرد

تنها آن هنگام که روح زخمي مرا بوسيدي

من عاشقت شدم

((شمس لنگرودي))

ياد داري چه شبي بود ؟

باد گرم نفس من

ساقه ي بازوي شفاف ترا مي آزرد ؟

و اندکي آنسوتر

جوي اندام تو در کوچه ي تاريک

ماهي چشم مرا مي برد ؟

ياد داري چه شبي بود ؟

غرق آن بستر شبنم زده پشت بام

هوش بسپرده به روياي کبوتر هاي بقعه ي دور

خيره در آبي ژرف بي درد ؟

و آن طرف دور از ما در حاشيه ي جنگل شب

ياد داري چه هراس انگيز

گرگ خاکستري ابري

کشته ي ميش سفيد ماه را مي خورد ؟

ياد داري چه شبي بود ؟ 

((منوچهر آتشي))

قطره قطره

باران مي‌نويسد : گل

نم به نم

دو ديده من مي‌نويسد : تو 

چه سال پر باران غريبي

چه اندوه دست و دل بازي

که اين گونه

سنگ به سنگ

سرم را مي‌شکند ، شکوفه مي‌کند

و برگ به برگ

سرانگشتان مرده‌ام را مي‌تاسد ، سياه مي‌کند

و خود همچون گياهکي بي پناه

به باد سپرده مي‌شوم

تا در زمهرير ذهن تو زندگي کنم ، زاده شوم

((شيرکو بي‌کس))