شعر های باران خورده ....

آزادی به بال‌ها می‌ماند

به نسیمی که در میان برگ‌ها می‌وزد

و بر گلی ساده آرام می‌گیرد

به خوابی می‌ماند که در آن

ما خود رویای خویشتنیم...

((اکتاویو پاز))

ترجمه:  احمد شاملو

👇👇👇  

از سن دَه سالگی تا به کنون به دنبال آزادی بودەام.

بدین خاطر می‌گویم،

یا اینکه آزادانه خواهم زیست،

یا اینکه این زندگی را نخواهم زیست.

زندگیِ بدون آزادی را محال است بپذیرم.

((عبدالله اوجالان))

در روزهای بارانی

گوش دادن به اخبار جنگ

دیوانگی است

دیگر نیازی به آمدنت نیست، آزادی!

ما در نبود تو

شادی های مان را پیدا کرده ایم

((الهام اسلامی))

چرا انسان

آزاد

به دنیا نمی آید

که آزاد

زندگی کند

که آزاد بمیرد

انسان دایره ى غم انگیزی است

که تکرار می شود

((کیومرث منشی زاده))

حالا که قفس باز شده فکر خودت باش

من بال و پره تازه ندارم تو که داری

((حامد عسکری))

نمی خوام هواییم کنه آسمون

به دنیای خاکیم وابسته ام

تو آزادی پرواز کنی بی هوا

من حتی از آزادی ام خسته ام . . .

((هستی خدآدآد))

ﻋﺰﯾﺰﻡ

ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺷﮑﺖ ﺭﺍ،

ﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﯿﺰ

ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩﺍﯼ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻮ

ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﻣﯿﺮﯾﻢ

ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥِ ﺩﮔﺮ

ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ

ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ

ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﻓﺮﺩﺍ

ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺑﻬﺮﻭﺯﯼ

ﻋﺰﯾﺰﻡ

ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺑﺎﺩﯼﺳﺖ

ﻭ ﻫﺮ ﻻﻟﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﻣﯽﺩﻣﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ

ﻧﻮﯾﺪ ﺭﻭﺯ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺳﺖ ...

((‫ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ‬))

با هر قدم دیونه تر میشم

این شهر دردام و نمیدونه

از انقلاب تا قلب آزادی

تهران بدون تو یه زندونه

((شبناز اسماعیلی))

در این راه

تنها اگر شدی

داد بزن آزادی

آزادی

آن چه بسیار است

هم‌ سفر

((شهریار بهروز))

چنان در سکوت راه می‌ روی

که هرگز نشانی از صدایی نداشته‌ ای

نه اقامت گاهی برای حقایق که تصویر شود

نه جست و جویی برای آزادی

نه دری به تبعید

وضعیت وجودی‌ رنگ

یا شعری از درد

از زمین‌ های دور

با احساسی غریب

از دشت های سرد سوئد می‌ گذری

شعرها، چون گلوله از گلویت پرتاب می‌ شود

و خلوت؛ این جا بهانه‌ ای‌ ست

برای نوشتن واژگان بی انعطافی

که سیاه اند در آزمایشگاه

در سایه‌ آینه‌ ای

که پژواک شعر می‌ شود

تا سایه حضورت

شکل چشمی شود

در فصل‌ های اجباری...

((سهراب رحیمی))

در زدی

باز کردم،

سلام کردی

اما صدا نداشتی،

به آغوشم کشیدی

اما

سایه ات را دیدم

که دست هایش توی جیبش بود...

((گروس عبدالملکیان))

يک لحظه مکث‌ کرد خيال

وگرنه از پل‌ گذشته بوديم و حالا داشتيم

برای همه‌ چيز دست تکان می‌ داديم

من اما روبه‌ روی شهری ايستاده‌ ام

که نای ايستادن ندارد

و نیمرخِ ماه بر شَبَش سوراخ است

و رد پاهای تو

در هزار کوچه‌ اش سوراخ است

و جای لب‌ هایت بر پیشانی‌ ام سوراخ است

کليد را در جمجمه‌ ام بچرخان و

داخل شو

به آغوشِ اعصابم بيا

در تاريکیِ سرم بنشين

اتاق را بگرد

و هرچه را که سال‌ هاست پنهان کرده‌ ام

از دهانم بيرون بريز.

پرد‌ه‌ها را کنار بزن

چشم‌ها را بشکن

و متن را از نقطه‌ ای که در آن اسير شده

آزاد کن

((گروس عبدالملکیان))

نقشه‌ ی قتل درخت را

همین مدادی که در دست گرفته‌ ایم

کشیده بود

نقشه‌ ی به حصار کشیدن طبیعت را

و تکه‌ های درخت

کبریت‌ هایی شدند

که جنگل را

به آتش کشیدند

می‌ ترسم

از تکه‌ های تنم

از پاهایم

که راهی تازه وسوسه‌ اش کند

از دست‌ هایم

که سرزمینی دیگر را

در آغوش بگیرد

از چشم‌ هایم

که عاشق منظره‌ ای تازه شوند

عشق من

به تکه‌ های تنم بیاموز

آزادی در بند تو بودن است

((صدیقه مراد زاده))

می آید و می زند به دل تیری هم

در خنده ی اوست لحن دلگیری هم

گویند که این قافله آزادی ست

من می شنوم صدای زنجیری هم

((هوشنگ ابتهاج))

در گوشه زندان به تو فکر می کنم

می دانی؟

می توانی این را درک کنی؟

باورت می شود

چقدر دوستت دارم؟!

هیچ می دانی

غیر از من

هیچکس در گوشه زندان

پشت میله ها

نمی تواند

کسی را

بیشتر از آزادی دوست داشته باشد!

((رستم بهرودی))

چشم مرا بستند

در گیر و دار کشف رمز صبح

آزادی و من ، من و انسان

هر سه را بردند پوتین ها

یک ماه حتی نور را ...

تاریخ هم

در آن فضا فرسود .

میدان آزادی زنی زیبا

میان دود و ماشین ها

سربازها هم عکس می گیرند

با این زن و می خوابند

اما اگر یک قدم بردارد او

له میشود زیر ...

چشم مرا بستند

اما هی کبوترهای آزادی ...

((هادی خوانساری))

آن سبزه‌

كز ضخامت سيمان گذشت‌

و قشر سنگي را

در كوچه‌ي شبانه‌ي بابُل‌

تا منتهاي پرده‌ي بودن‌

شكافت‌

آن سبزه زندگاني بود

آن سبزه زندگاني بود

و پاي باطل تو

آن پاي بويناك‌

با چكمه‌هاي كور

آن سبزه را شكست‌

آن سبزه‌

رويش آزادي‌

آن سبزه‌

آزادي بود

((طاهره صفار زاده))

من عهد بسته بودم که انقلاب کنم

تفنگ دردست بگيرم و

خنجر به کمر ببندم و

کوله اي برپشت بگيرم

من عهد بسته بودم تمام ديکتاتورهاي جهان را خاکستر سيگارم کنم

پاي پياده کوه ها را به لرزه دربياورم

بيابانها را دريا کنم

درياها را خروشان

من عهد بسته بودم کودکان را سيرکنم

زنان را آزاد

مردان را زندان بشکنم

اما

حضور تو عهد من را شکست

مرا به زندان چشمانت انداختي

خانه نشينم کردي

به نفرين عشق دچارم کردي

حالا عهد بسته ام کنار تنت بمانم

گيسوانت را به دست بگيرم

لبانت را به لبهايم بگيرم

وتا زنده ام

اسير عشق تو باشم

به تمام ديکتاتورهاي عالم بگو

آسوده بخوابند

من عاشق شدم

((حامد بدر خان))

مترجم : بابک شاکر