شعر های باران خورده ....

بر باغ ما ببار

بر باغ ما که خنده ی خاکستر است و خون

باغ درخت مردان

این باغ باژگون

ما در میان زخم و شب و شعله زیستیم

در تور تشنگی و تباهی

با نظم واژه های پریشان گریستیم

در عصر زمهریری ظلمت

عصری که شاخ نسترن ، آنجا

گر بی اجازه برشکفد ، طرح توطئه ست

عصر دروغ های مقدس

عصری که مرغ صاعقه را نیز

داروغه و دروغ درایان

می خواهند

در قاب و در قفس

بر باغ ما ببار

بر داغ ما ببار

((شفیعی کدکنی))

می خواستم

که شعله شوم سرکشی کنم

مرغی شدم

به کنج قفس بسته و اسیر

-
((فروغ‌ فرخزاد))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

چیزی نبودم توو جهان تو

می رم تنم سهم خودم می شه

چیزی نبودی توو جهان من

می ری و هیچ از هیچ کم می شه!

زخمی شدی توو جنگِ بی دشمن

با ضربه های فرضیِ کاری

از اتفاقی که نیفتاده

قد یه دفتر خاطره داری

تلقینِ تب کردی به آغوشت

اما تنِ این رابطه سرده!

تا کِی مسیری که نرفتی رو

پاهای تو، می تونه برگرده؟

بغضامو هر ثانیه می بلعم

لبریزم از حرفای ناگفته

من اتفاقی ام که می دونی

هرگز توو آغوشت نمی افته

راه اومدم با تو، ولی کم کم

حس می کنم که وقت پروازه

یه عمره من توو خلوتم حبسم

با اینکه درهای قفس بازه

((پریسا صفاریان))

👇👇👇  

تا زمانی که جهان را قفسم می دانم

هر کجا پر بزنم طوطی بازرگانم

((سجاد سامانی))

👇👇👇  

ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو

تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو

گرچه به شعله می کشی قلب مرا به عشوه ات

بر دو جهان نمی دهم یک سر تار موی تو

مستی هر نگاه تو به ز شراب و جام و می

کی ز سرم برون شود یک نفس آرزوی تو

در قفس خیال تو تکیه زنم به انتظار

تا که تو بشکنی قفس پر بکشم به سوی تو

((کمال جعفری امام‌ زاده))

خیال دلکش پرواز در طراوت ابر 

به خواب می‌ماند

پرنده در قفس خویش 

خواب می‌بیند.

((هوشنگ ابتهاج))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

پرنده‌ات هستم

تا آن‌هنگام

که قفسم نباشی ..

((ریتا عوده))

ترجمه: آرش افشار

ما قوّت پرواز نداریم ! وگرنه

عمریست که صیاد شکسته ست قفس را

((رفیع مشهدی))

حالا که قفس باز شده فکر خودت باش

من بال و پره تازه ندارم تو که داری

((حامد عسکری))

درس امروز جدید است

نفـس ، نقــطـه ، نفـس ...

بنویسید پـرسـتو و

بخــوانیــد قـفـس ...!

((عليرضا آذر))

اسیرت کرده بودم فکر می کردم که عشق است این!

قفس را باز کردم دانه بگذارم که در رفتی

((علیرضا بدیع))

خسته از پريدن

زيرلب زمزمه مي كرد:

قفس، قفس!

((مينا ميرزاآقا))

کف قفس‌ اش را

با عکسی از آسمان پوشانده‌ اند

تا خيال کند در پرواز است

... پرنده‌ ساده!

((مهرانگيز رساپور))

سر کوبیده بود به میله های قفس

پرنده ای که از خواب سپید پرواز

سراسیمه پریده بود.

وقتی به حکم این روزها

مرگ

تاوان آزادی ست

و با استناد به مرام زمانه اگر دستی

در قفس را برایت باز کند

قانونی ست که دستی دیگر

سینه ی سرخ ات را

در آبی آسمان آزادی نشانه رفته باشد

ای کاش

ای کاش

بغض حنجره اش

التماس رهایی نداشت.

((سارا علیمردانی))