شعر های باران خورده ....

یاد تو سوسو می زنه هر شب

توی شبای شعر این خونه

لبهای تو که هیچ، اسمت هم

می تونه لبهامو بسوزونه

یک بار نه، صدبار توو رویا

دور تنم دستاتو پیچک کن

اسمت اگه از قلمم افتاد

به آیه های شعر من شک کن

غیر از تو از هرچی بخوام حتی

یک بیت بنویسم، نمی تونم

انقد چکیدی رو تن شعرام

بوی غزل پیچیده توو خونه م

اینکه یه گوشه اشک می ریزم

وحشی ترین شکلِ یه فریاده

یعنی خودم خسته شدم اما

احساس من از پا نیفتاده

تبعید کن من رو به آغوشت

خسته م از آزادی اجباریم

حال منو ببینی، می فهمی

آشفته تر از موت هم داریم

((پریسا صفاریان))

👇👇👇

اونی که رویاهاشو دزدیدی

چن وقته که رویا نمی بافه

جاتو گرفته توی این خونه

موسیقی آروم و نسکافه

باید بدونی از سرم افتاد

بوسیدن عکساتو و شبگردی

من از تو دل کندم درست عین

کاری که تو با قلب من کردی

دلتنگی من دیگه پیدا نیست

هر صبح از رو بالش خیسم

دیگه نمی رم توی اون کافه

تنها بشینم شعر بنویسم

دیگه نمی پیچه تو این خونه

هرشب صدای تلخ فریادم

ای کاش می دیدی که بعد از تو

من خم شدم اما نیفتادم

اینبار بازی رو نمی بازه

اونکه جوونیشو کنارت باخت

ای کاش می دیدی که نامردیت

از این زن تنها چه مردی ساخت

((پریسا صفاریان))

👇👇👇  

چیزی نبودم توو جهان تو

می رم تنم سهم خودم می شه

چیزی نبودی توو جهان من

می ری و هیچ از هیچ کم می شه!

زخمی شدی توو جنگِ بی دشمن

با ضربه های فرضیِ کاری

از اتفاقی که نیفتاده

قد یه دفتر خاطره داری

تلقینِ تب کردی به آغوشت

اما تنِ این رابطه سرده!

تا کِی مسیری که نرفتی رو

پاهای تو، می تونه برگرده؟

بغضامو هر ثانیه می بلعم

لبریزم از حرفای ناگفته

من اتفاقی ام که می دونی

هرگز توو آغوشت نمی افته

راه اومدم با تو، ولی کم کم

حس می کنم که وقت پروازه

یه عمره من توو خلوتم حبسم

با اینکه درهای قفس بازه

((پریسا صفاریان))

👇👇👇  

ته فنجون قهوه م هیچ نقشی نیست!

نه آینده م رو میشه دید نه حالم

منو می بلعه این دنیا و به کامش

مثِ طعمِ گسِ یه میوه ی کالم

دارم دق می کنم، چون با منِ تنها

خودم قهرم، زمین قهره، زمان قهره!

گمونم بعد از اون سیبی که حوا خورد

خدا با آدمای این جهان قهره!

((پریسا صفاریان))

👇👇👇  

عطر دستای تو رو موهامه

جای بوسه هاتو بوسه می زنم

شبا خواب با من غریبه میشه و

توو خیابون تو پرسه می زنم

فک می کردم که منو می فهمی

فک می کردم که برات تک بودم

تو برای من یه دنیا بودی

من برای تو عروسک بودم

تو چه ساده منو پیدا کردی

تو چه ساده منو از دس دادی

قلب دس نخورده ی پاکم رو

تو به راحتی به من پس دادی .

من برات همیشه تووی رابطه

مثل یه ستاره روشن بودم

خیلی زوده که بفهمی اینو

دوست واقعی تو من بودم

خودمو از تو دارم می گیرم

دارم از عشق تو فارغ میشم

کی میگه که عشق فقط یک باره

می دونم که بازم عاشق میشم

((دریا محمدی))

اگه حس بودن نداری برو

که بود و نبودت عذابه برام

شبا با خیالت قدم میزنم

کمک کن یکم با خودم را بیام

یه عمره که ابری و بارونی ام

یه عمره که می بارمت ،نیستی

زیادن شبایی که کم دارمت

شبایی که کم دارمت نیستی

حواست کجا پرته که نیستی

دروغه که میگی دلت با منه

چراغای تاریک این رابطه

یه عمره که تکلیفشون روشنه

دلم خیلی وقته سیاهه رفیق

دلی که عزادار آیندمه

هنوز خیلی مونده بفهمی چرا

لباس عزا تو تن خندمه

نیازم به گریه شدیده رفیق

یکم شونه واسم امانت بیار

یه خنجر تو مشت و یه مشتم نمک

برا احتمال خیانت بیار

یه رویای دوری یه روز محال

که هرگز حقیقیت نداری رفیق

واسم مثل کوهی واسم مثل کوه

ولی واقعیت نداری رفیق

یکم واقعی تر کنارم بمون

یکم واقعی تر بهم گوش کن

اگه حس بودن نداری برو

منو واقعی تر فراموش کن .

((هانی ملک زاده))

به قولای مردونه شک میکنم

به دستی که دستام و رد میکنه

صدا می زنم پشت هم اسمت و

سکوت تو حالم رو بد میکنه

چشات و گرفتی و خشکم زده

چشات و گرفتی و بی طاقتم

زمان بی نفسهای تو کوک نیست

تو رفتی و خشکش زده ساعتم

تو رفتی از اینجا ولی خاطره ت

توی ذهن خونه قدم میزنه

صدای تو هر ثانیه چند بار

سکوت اتاق و بهم میزنه

دلم زیر خاک تو دفنه ولی

دارم روی عکس تو دس میکشم

بدون تو این خونه قبره برام

یه مرده م که دارم نفس میکشم

همش گریه می افتم از یاد تو

پره بغضم اینجا و حالم بده

منه سخت و صخره،منه سنگ و سرد

بیا و ببین چی سرم اومده

یه آتیش و خون می کشم خونه رو

تو رفتی که دیونگیم گل کنه

تو رفتی و این خونه حتی من و

نمی تونه بی تو تحمل کنه

تو قول داده بودی بمونی به پام

مگه قول مردونه حالیت نیست؟

چقد عاشقی کرده بودم برات

نرو حق من جای خالیت نیست!

 
((هانی ملک زاده))

تو از من دوری و دستات

تو دستای یکی دیگه اس

دلت دلواپس من نیست

با دنیای یکی دیگه اس

تو از من دوری و چشمات

توی چشمای اون غرقه

من اینجا بی قرار تو

یه دنیا بینمون فرقه

تو مث آبی و بی تو

دلم می پوسه از ریشه

تو دریایی و من بی تو

وجودم غرقه آتیشه

تو درگیر یه جور وهمی

یه جور دلشوره و تردید

محاله بی تو سر کردن

تو این روزای بی امید

ببین دنیام چقد سرده

ببین دستاتو کم دارم

تو اینجا پیش من نیستی

من اینجا بی تو بیمارم

((لیلا حاجیبیگی))

گلبرگ مرا حادثه باد گرفته ست

باغ از تن پاییزی ام ایراد گرفته ست

دلواپس آهوی خودم بودم و گفتند

یک بار دگر حیله ی صیاد گرفته ست

دلتنگ ترم از قفسی کهنه که فهمید

با دست خودش چلچله ای شاد گرفته ست

ماهم به سراغ شب این چشمه نیامد

چون برکه ی غمگین تو را یاد گرفته ست

دیشب همه زندگی ام سوخت در آتش

انگار خدا هرچه به من داد، گرفته ست

((مهسا تیموری))

تو هنوز مرد زندگیمی ولی

از رو دستت یکی تقلب کرد

یه نفر غیر تو واسه یک شب

منو توو تختمون تصاحب کرد

فک میکردم محاله پیش بیاد

اتفاقی که توو اتاق افتاد

سخته باور کنم هنوز اما

همه‌چی ساده اتفاق افتاد

توو تب و اعتراض خواستنش

لبه‌ی دره ی جنون بودم

تو یه آغوش با یه عطر جدید

چشم تو چشم عکسمون بودم

عکسی که هر دفعه نگاش کردم

انگار از زندگیم جدا میشدم

باید از بغضی که ازت داشتم

با همین وسوسه رها میشدم

منو قدی که تو نخواستی میخواست

همه چی بر خلاف قاعده بود

من بهشت و توی تنم دیدم

حالا زن بودنم مهم شده بود

از یه حال عجیب سر رفتم

قد دیوونگیم بلندتر شد

تا به جایی که کل زندگیمون

با یه شب داشتنش برابر شد

زنی که از جلو چشمات گم شد

حالا پیدا شده ولی اون نیست

زنی که می‌دونه تو رو باخته

ولی از باختنت پشیمون نیست

تو هنوز مرد زندگیمی ولی

من به چشمت همیشه کم بودم

دردناکه ولی تصور کن

من برای یک شب خودم بودم

((رویا دیژن))

بروم

قايقى از رنج بسازم

و بهارى از عشق

بين ما دريايى ست

كه نخواهد خشكيد

بين ما صحرايى ست

كه نخواهد روياند

((ايرج جنتى عطايى))

دلبرک رفته ی من 

نگو فراموشت کنم

خورشیدک جان منی،

چگونه خاموشت کنم؟

لحظه به لحظه با منی 

بوی تو میدهد زمان

تا به تو فکر میکنم، 

پر از تو میشود جهان.

باور نمیکردم که تو ابر کویر میشوی

بر من عطش ميبارى و 

همراه باد میروی.

اسیر کابوس و جنون 

بی تو عذاب میکشم

ماهی ِموج اشکم و 

پروانه ى در آتشم

مهمان بغض بهتم و 

هم لحظه ی تلاطمم

پیدا نمیکنم تورا

از من و از دنیا گمم

رفته ای و هنوز هم 

گریه به گریه با منی

هنوز هم در آینه 

هستی و حرف میزنی

بگو کجای عاشقی 

برگردم از دیووانگی

کجای این شعله وری 

نسوزم از پروانگی

کجای بی بال و پری 

پروازِ در قفس کنم؟

کجای شب بمانم و 

کجای گریه بس کنم؟

رفته ای و، نرفته ای 

از آرزو-رویای من 

ای آخرین حادثه ی 

دل بستن و عاشق شدن

ای طپش ترانگی 

ای منتشر در نفسم 

دلبرکِ رفته ی من 

بی تو به مرگ میرسم!

((ايرج جنتى عطايى))

شبیه آسمون یه کویری

با تو شبام ستاره بارون میشه

پلکاتو می بندی و دنیای من

تو عمق چشمای تو پنهون میشه

تو مقصد کوچ پرنده هایی

یه سرزمین دور ماورایی

یه جایی که هیچکی اونو ندیده

اون ور جنگلای استوایی

سکوت تو مرغای دریایی رو

کشونده ساحل واسه ی تماشا

موجا صدف به پای تو می ریزن

قدم که می زنی کنار دریا

بی تو زمین جاذبه ای نداره

تویی که می کشی منو به هر سو

حس می کنم شیشه عطرت این بار

شکسته تو دشت گلای شب بو

((مهسا تیموری))

من اونقدر جا موندم از رفتنت

كه حس ميكنم مردنم سخت نيست

نفهميدي هيچ وقت توي جهان

كسي قدر من با تو خوشبخت نيست...

((سحر سلمانوندي))