شعر های باران خورده ....

تو کی خواهی آمد؟

تو ای گمشده

در سکوت گنگ زمان

از خودم می پرسم

آیا دوباره تو را خواهم دید!

آنجا که وعدگاه بوسه بود

آنجا که هر گل سرخ

عطرش تولدی دوباره بود

تو کی خواهی آمد؟

تو ای ترنم باران

در آفرینش سبز بهار

فصل شگفتن نزدیک است

بازآ، بازآ

که شاخ و برگ دلم

تشنه ی محبت توست ...

((محمد شیرین زاده))

هیچ‌ کس کاش نباشد نگهش بر راهی

چشم بر در بُوَد

و

دلبر او دیر کند ...

((صائب تبریزی))

با تو در سینه جان نمی گنجد

تو درونی ازان نمی گنجد

عشق در سر برفت و عقل برفت

کین دو در یک مکان نمی گنجد

((رشیدالدین وطواط))

جهانیان همه گر تشنگان خون منند

چه باک زان همه دشمن؟ چو دوستدار تویی

((سیمین بهبهانی))

عمری گذشت و ساخته‌ام با نداشتن

ای دل! چه خوب بود تو را هم نداشتم

((سعید بیابانکی))

قاصد ز برم رفت که ارد خبر از یار

باز امد و اکنون خبر از خویش ندارد

((ولی بیاضی))

حاضر تر از تو هیچ کسی را ندیده ام

ای غایب از دو دیده، مقابل نشسته ای

((عزت شیرازی))

فقط نه اینکه دل من گرفته، می‌بارم

گرفته بی تو دل ابرهای دنیا هم ...

((امیر اکبرزاده))

مقصود ِ نقطه چین ها را

نگاهی می فهمد

که دانش ِ دلخوانی دارد

دل اگر دل بود

که قفس ,

اینهمه بسیار نبود

که جهان ,

اینهمه غمبار نبود !

نه نبود

نیست

دل اگر دل بود

دل اگر دل باشد

دل اگر ...!!!

((زری مینویی))

دستی برآر و مثل اناری مرا بچین

ترسم که انتظار کند دانه دانه ام

((سعید بیابانکی))

دختر زیبای جنگل های آرام شمال!

از کجا آورده دست باد گیسوی تو را؟

((ناصر حامدى))

مرغ دل ما را به کسی رام نگردد

آرام توئی،دام توئی،دانه توئی تو

((حبیب خراسانی))

دولت همه ساله بی‌جلال تو مباد

همت همه ساله بی‌جمال تو مباد

هر بنده که هست بی‌کمال تو مباد

خورشید جهان تویی، زوال تو مباد

((منوچهری))

آیینه‌های روشن، گوش و زبان نخواهند

از راه چشم باشد، گفت و شنود ما را

((صائب تبریزی))

تا پرده را پس می زند انگشتِ بی خوابی

رد می شوند از آسمان شش هفت مرغابی

یاد تو می افتم که می گفتی چهل سال است

شب ها کنار یک درختِ کاج می خوابی

- «شب ها هوا زیر درخت کاج شنگین است

من رخت خوابم را همین جا توی مهتابی...»

یاد تو می افتم...(چقدر این خانه تاریک است!)

یاد تو می افتم...تو و آواز (سیما بینا) و صدای

قل قل قلیان و عطر چای...

شب های تابستان و آن...آن فرشِ عنّابی...

بعد از تو دنیا جای امنی نیست، می بینی؟

افتاده از سقف جهان یک کاشیِ آبی!

((پانته آ صفایی))

به من زنگ نزن

به دیدنم بیا

این تلفن لعنتی

دکمه‌ی آغوش ندارد...

((حسنا میرصنم))

تمام سال هایی که

از من دور بوده ای را

با گرفتن دستانت فراموش می کنم

چگونه از عشقت توبه کنم

آنگاه که تقدیر

این را در سرنوشتم نگاشته است

تمام شب های تنهایی ام را

با خیال آغوش تو بسر بردم

اکنون وقتش رسیده

مرا در آغوش گیری

چنان که تو را

در بند ، بند وجودم احساس کنم

چشم هایم را

تنها برای دیدن تو می خواهم

و دست هایم را

برای نوازش گیسوانت

روح و تن من

هستی خود را

مدیون عشق توست

اگر برای تو

و غم هایت

شانه ای نباشم

بدان معناست

هرگز عاشقی نکرده ام ...

((محمد شیرین زاده))

رفتی و

آسمان به‌حرف آمد

تو نبودی

چقدر برف آمد...

((سعید بیابانکی))

روزی آید که دلم هیچ تمنا نکند

دیده ام غنچه به دیدار کسی وا نکند..

((سیمین بهبهانی))

دوست داشتنت

مرگ باشد

یا زندگی

پایش ایستاده ام!

چه آن روزها

که بودی و زندگی می کردم؛

چه حالا

که نیستی و هر ثانیه می میرم!

((سمیرا آنالویی))

من دختری خجالتی ام در حوالی ات

دارم کلافه می شوم از بی خیالی ات

ترسیده ام از این همه محبوب بودنت

با دختران دور و برم خوب بودنت

((سمیه قبادی))

روزی از روی نیازش

تبرم خواهد زد

باغبانی که مرا

کاشته با دست خودش ...

((محمد شيخي))

بخشش

ما را قادر می سازد

تا بازگشت ناپذیری اعمال را

برای هم جبران کنیم.

((هانا آرنت))

آرزویم فقط این است زمان برگردد

تیرهایی که رهاشد به کمان برگردد

سالها منتظر سوت قطارم که کسی

باسلام و گل سرخ و چمدان برگردد

من نوشتم که تورا دوست ندارم ای کاش

نامه ام گم بشود، نامه رسان برگردد

روی تنهایی دنیا اگر افتاده به من

باید امروز ورقهای جهان برگردد

پیرمردی به غزلهای من ایمان آورد

به سفررفت و قسم خورد جوان برگردد

((مهسا تیموری))

شاعرها

اهل جنگ و دردسر نیستند؛

خیلی که از دستت دلخور باشند

روی یک کاغذ

می نویسند " تو "

و مچاله اش می کنند...

((یاسمین باقرصاد))

حال مرا از شعرهایم بو نخواهی برد

من پشت شعری که نخواهم گفت میمیرم

((راضیه فولادوند))

شاید عشق

همین تلفن های مشکوک

سر صبحی باشد،

همین نفس هایی که فرق دارند

با تمام نفس های دنیا

همین نفس های راه دوری ...

((پريسا فرزان))

به خاطر داری، مرا دیدی وُ

فرار نکردی،

اما رنگ رخسارت گریخت.

از آن موقع شفاف ماندی

مثل شیشه.

از آن موقع شیشه ای

در هواپیما، در قطار

در پنجره ام، در قاب عینکم

حتی در شرابی که نوشیدم

بطری اش از تو بود.

از درون تو

به دنیا نگاه می کنم.

چه خوب که رنگ و رویت رفته

وگرنه کور می شدم.

((فکرت قوجا))