شعر های باران خورده ....

بر اگر نیایید ماه

اندوهت حکایتی ست

اما

از حوصله نیفتی

که روزگار

دهانی فاحشه دارد .

((آریا آریا پور))

گاهی بلد باش

بودن را

کنارِ آن نفسی

که بی تو میگیرد

((لیلا مقربی))

ممکن است یک روز متوجه شوی

یک کار خیلی عادی و معمولی را

سال‌های سال است انجام نداده‌ای.

مثلِ بی‌هدف راه رفتن در خیابان

((ساناز زمانی))

دوباره می‌سازمت وطن

اگرچه با خشت جان خویش

ستون به ‌سقف تو می‌زنم

اگرچه با استخوان خویش

((سیمین بهبهانی))

‎زن هرگز نمی‌رود

‎تنها از آنچه که هست

‎دست می‌کشد

((‎ایلهان برک))

لذت عشق فراموش نگردد صائب

این نه درسی است که محتاج به تکرار بود

((صائب تبریزی))

من آن آواره‌ام

که در دست خط درد

بزرگ شده‌ام.

((ایلهان برک))

سیامک تقی زاده

ای –

ذوبِ پنجه‌ ى آبی‌ م

بر شکوفه‌ ى آبی‌ى مژه‌هات

ای – آهو

به گردنم بیاویز و

آرامم کن

به شکل همین زخم شکفته‌ى بوسه‌هات

که می_نگذارَدَم و

باز

دوستش می‌دارم‌
‌
‌
((هوشنگ آزادی ور))

درختی در دستانم ریشه دوانده است

شیره اش از بازوانم بالا می رود

در اعماق سینه ام رشد می کند

شاخه هایش همانند دستی از من بیرون می زنند

تو آن درخت هستی

مشک هستی

بنفشه ی کوچکی هستی که باد مخلوقش

بی نهایت تکانش می دهد

و تمام اینهو جنونی

در جهان بیش نیست

((ازرا پاوند))

ترجمه: اعظم کمالی

پشت به دوربین اگر می خندیدم

لبخند کوچکم

میان شعله ها دست به دست نمی شد،

لازم نبود پاره عکسی را ببوسم

که جا گذاشته دستی را دور گردنم

پشت به دوربین اگر خندیده بودم

یادم نمی آمد منم

جا مانده میان نفس های کسی

که جا افتاده از نفسم،

زبانه می کشیدم و به یاد نمی آوردم

آتش

پیش از آنکه بسوزاند

سوخته است.

((مهسا رهنما))

همه چيز آرام بود

آرزوهايم آرام

آسمانم آرام

دلتنگي هايم آرام

عاشقي هايم آرام

تنها دغدغه ام باران بود

تا اينكه كسي پرنده اي زد

بالهايش را خونين كرد

وبر زمين افتاد

آن پرنده به آسمان چرخيد

نفرين كرد

همه چيز برآشفت

آرزوهايم سوخت

آسمان خون باريد

دلتنگي هايم به خيابانها رسيد

عاشقي از سرم پريد

تنها دغدغه ام مردن شد

اين سزاي صيدپرنده اي بود كه خدا داشت/

((شاعر: قمر صبري الجاسم))

برگردان : بابك شاكر

به هیچ نامه نگنجی

تو را کجا بنویسم ؟

((فیض کاشانی))

از ما دمی بیاد نیاری بسال و ماه

بی یاد تو نمی گذرد صبح و شام ما

((فیض کاشانی))

گفتم مرا غم تو خوشتر ز شادمانی

گفتا که در ره ما غم نیز شادمان است

((فیض کاشانی))

در پس آن خداحافظی معمولی

جدایی ابدی نهفته بود

((خورخه لوییس بورخس))

اگر می خواهی نگهم داری دست دراز کن

ببین دارم می روم

گرمای دستت هنوز می تواند نگهم دارد

لبخند هم جذبم می کند ، شک نکن

اگر می خواهی نگهم داری اسمم را صدا بزن

مرزهای شنوایی خط هایی تیز هستند

تیز و از پرتو آفتاب باریکتر

اگر می خواهی نگهم داری شتاب کن

داد بزن وگرنه صدایت به من نمی رسد

شتاب کن ، خواهش می کنم

اگر رفته باشم چه سود از واژه های تلخت

چه سود از آنکه زمین را برنجانی

با نوشتن اسم پریده رنگم بر روی شن

اگر می خواهی نگهم داری دست دراز کن

نگاه کن که دارم می روم

نفس به نفس من بده

آنگونه که غریق را نجات می دهند

امید زیادی نیست ، دیرزمانی تنهایی با من بوده ست

اما نگهم دار ، خواهش می کنم

نه برای من ، برای خودت

((هالینا پوشویاتوسکا))

ترجمه : ضیاء قاسمی

چنان نشستم و از آسمان جدا ماندم

که بند بند تنم ;

بوی آشیانه گرفت

((ایرج کیانی))

می‌دانست آن‌ها که واقعاً عشق می‌ورزند،

در سکوت عشق می‌ورزند،

با کردارشان و نه با گفتار

از کتاب سایه‌ی باد

((كارلوس روئيس سافون | ترجمه: سهیل سُمّی))

گر آدمیی دور شو از دمدمها

ور گرگ نه‌ای مگر و گرد رمها

تا کی ز برای جستن آب رخی؟

از گردن خود فرو نه این مظلمها

((اوحدی مراغه ای))

‎عيب ندارد،

حوصله داشته باش!

قیمتِ عشق همیشه

بیش از تحمل آدمیزاد بوده است

((‎نادر ابراهيمى))

تصمیم گرفتم تا ظهر توی رختخواب بمانم.

شاید نصفی از آدم‌ها تا آن موقع مردند

و مجبور باشم فقط نصف بقیه را تحمل کنم

((چارلز بوکفسکی))

آزادى پرنده ای‌ست

كه ترانه اش را خواهى نخواهى می‌خواند

چه در باغى در بهشت

چه در قفسى در جهنم

((حسين منصورى))

بوی خوش سنبل مثل مه‌ای پریده رنگ و تنک

بین من و کتابهایم نشسته؛

باد جنوب از اتاق می‌گذرد

و تن شعله‌ی شمع را می‌لرزاند.

عصب هایم تیر می‌کشند

از صدای چک چک باران پشت پنجره

و خیالم پریشان است‌

از جوانه‌های سبزی که آن بیرون، در شب

سر بر می‌آورند.

چرا اینجا نیستی که فتحم کنی

با فراوانی عشق ناگزیرت.

((آمی لاول))

ترجمه : آزاده کامیار

هیچ از او نماند

مگر

عطری در مسیری بی عبور

((سیروس نوذری))

گیاه

از اوّل

گیاه شد

حیوان

از اوّل

حیوان شد

آدم

آخر هم

آدم نشد ...

((افشین یداللهی))

هر چند که در کوی تو مسکین و فقیریم

رخشنده و بخشنده چو خورشید منیریم

خاریم و طربناک تر از باد بهاریم

خاکیم و دلاویز تر از بوی عبیریم

از نعره مستانه ما چرخ پر آواست

جوشنده چو بحریم و خروشنده چو شیریم

از ساغر خونین شفق باده ننوشیم

وز سفره رنگین فلک لقمه نگیریم

بر خاطر ما گرد ملالی ننشیند

آیینه صبحیم و غباری نپذیریم

ما چشمه نوریم بتابیم و بخندیم

ما زنده عشقیم نمردیم و نمیریم

هم صحبت ما باش که چون اشک سحرگاه

روشندل و صاحب اثر و پاک ضمیریم

از شوق تو بی تاب تر از باد صباییم

بی روی تو خاموش تر از مرغ اسیریم

آن کیست که مدهوش غزلهای رهی نیست ؟

جز حاسد مسکین که بر او خرده نگیریم

((رهی معیری))

بابا منو تنها نذار 

با این وجود بی قرار 

ماند ز تو گر بروی 

طفل یتیمی یادگار 

تا من نگریم زار زار 

بابا بیا بابا بیا 

بازنده گشتم در قمار 

بودم گر از بازی کنار 

در حیرت و اندیشه ام 

از دست کار روزگار 

خواهم تو را دیوانه وار 

بابا بیا بابا بیا 

بابا چه سخته زندگی 

دور از تو وآغوش تو 

بوی تو را دارد هنوز 

این آخرین تنپوش تو 

بهشتم بود رو دوش تو 

بابا بیا بابا بیا 

از یاد خود بردی مگر 

سیما ی معصوم مرا 

رفتی ولی جایت هنوز 

خالی بود در این سرا 

یاد آور این دردانه را 

بابا بیا بابا بیا 

بابا نمی دانی چه ها 

از دوری تو می کشم 

دستی دگر نمی کند 

با گرمیش نوازشم

این گشته تنها خواهشم

بابا بیا بابا بیا 

بابا چه ها کردی که من 

تنها تو را خواهم ز جان 

برگرد و شادم کن دگر 

تا زنده ام پیشم بمان 

قدر وفا ی من بدان 

بابا بیا بابا بیا 

ایکاش در خانه ئ ما 

روح تو بود و جسم تو 

پیچیده افسوس این زمان 

تنها طنین اسم تو 

این بود راه و رسم تو? بابا بیا بابا بیا

((مسعود فردمنش))

من ،

بدون عشق

می میرم

و تا به حال

چندین گور مردم و

چندین کودک

گهواره شدم

بیهوده نیست

که از مرگ ،

هراسم نیست ......

((زری مینویی))