شعر های باران خورده ....

عدل تو اگر چهره بما بنمودی

ور چشم عنایتت نظر فرمودی

این جور ، که رفت بر تنم ، کی رفتی ؟

وین رنج ، که هست بر دلم ، کی بودی؟

((رشیدالدین وطواط))

ای دست زمانه بسته از بیداری

وز دست گشاده داد بخشش دادی

تا بندهٔ تو شدم ز غم آزادم

از بندگی توام مباد آزادی

((رشیدالدین وطواط))

ای من ز غمت وطن در آتش کرده

چون زلف تو احوال مشوش کرده

تن زیر پی حادثه مفرش کرده

با ناخوشی زمانه دل خوش کرده

((رشیدالدین وطواط))

ای روی تو فردوس برین دل من

روزان و شبان غمت قرین دل من

گفتم : مگر از دست غمت بگریزم

عشق تو گرفت آستین دل من

((رشیدالدین وطواط))

بر یاد تو ، بی تو ، این جهان گذران

بگذاشتم ، ای ماه و تو از بی خبران

دست از همه شستم و نشستم بکران

چون بی تو گذشت ، بگذرد بی دگران

((رشیدالدین وطواط))

در منزل غم فگنده مفرش ماییم

وز آب دو دیده دل پر آتش ماییم

عالم چو ستم کند ، ستمکش ماییم

دست خوش روزگار ناخوش ماییم

((رشیدالدین وطواط))

بویت شنوم ز باد ، بیهوش شوم

نامت شنوم ز خلق ، مدهوش شوم

اول سخنم تویی ، چو در حرف آیم

و اندیشهٔ من تویی چون خاموش شوم

((رشیدالدین وطواط))

گفتم که : بمدحت تو خورشید شوم

نی آنکه چو گل آیم و چون بید شوم

نومید دلیر باشد و چیره زبان

زنهار ! چنان مکن ، که نومید شوم

((رشیدالدین وطواط))

بگسست ز صحبت من آن دل گسلم

مالید بزیر چای محنت چو گلم

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم !

((رشیدالدین وطواط))

در دل ز غم عشق تو نازی دارم

وز آب دو دیده پر کناری دارم

با این همه همچو بادگاه و بی گاه

با خاک سر کوی تو کاری دارم

((رشیدالدین وطواط))

بس شب بدعا دو دست برداشتم

بس روز براه تو نظر داشته ام

از خویشتنم خیر مبادا ! همه عمر

گر بی تو ز خویشتن خبر داشته ام

((رشیدالدین وطواط))

امروز بی رخت ای سیمین بر

از رنج تن و درد دل و خون جگر

عمریست ، که گر عوض کنم با مرگش

چیز دگرم نهاد باید بر سر

((رشیدالدین وطواط))

می رفت و گلاب از سمنش می بارید

مشک از خط عنبر شکستن می بارید

از گفتهٔ من دوبیتیی در حق خویش

می خواند و شکر از دهنش می بارید

((رشیدالدین وطواط))

دل جام وفا بدست اخلاص گرفت

جان در طلبش گردش رقاص گرفت

مسکین چه خبر داشت ؟ که سلطان فراق

اقطاع وصال با زر خاص گرفت

((رشیدالدین وطواط))

چون چرخ همیشه رسم تو طنازیست

کار تو همه فریب و صنعت بازیست

بس عهد ، که همچو زلف خود بشکستی

در مذهب تو عهد شکستن بازیست

((رشیدالدین وطواط))

دشمن چو بدانست که : احوالم چیست

بر تلخی زندگانی من بگریست

بدحال تر از من اندرین عالم کیست ؟

در آرزوی مرگ همی باید زیست

((رشیدالدین وطواط))

 معشوقه دلم بتیر اندوه بخست

حیران شدم و کسم نمی گیرد دست

مسکین تن من بپای محنت شد پست

دست غم دوست پشت من خرد شکست

((رشیدالدین وطواط))

آن دست زنان و پای کوبان پیوست

زین پیش گذشتن من از کوی تو هست

آن دست مرا کنون بر آورد از پای

و آن پای مرا کنون در افگند ز دست

((رشیدالدین وطواط))

با تو در سینه جان نمی گنجد

تو درونی ازان نمی گنجد

عشق در سر برفت و عقل برفت

کین دو در یک مکان نمی گنجد

((رشیدالدین وطواط))