شعر های باران خورده ....

برداشت آسمان را

چون کاسه‌ای کبود

و صبحِ سرخ را

لاجرعه سرکشید

آنگاه

خورشید در تمامِ وجودش طلوع کرد

((هوشنگ ابتهاج))

👇👇👇

ما در نقطه شروع خود

به پایان رسیدیم

و هیچکس ندانست

دلگیری ما

از طلوع خورشید بود

در سپیده دم شنبه

نه از غروبش

در شامگاه جمعه ...

((محمد شیرین زاده))

👇👇👇

تاریک مثل یک چمدان که

قلبش پر از لباس سیاه است

غمگین شبیه کفش نویی که

آینده اش همیشه به راه است

هجده کلاغ پیر پریشان

درگیر رفتن و نرسیدن

از شاخه های خشک تولد

به ناکجای قصه پریدن

یک دختر است یک منِ بی شکل

آیینه ای که رو به جهان است

می‌ترسد از ندیدن خورشید

از انعکاس شب نگران است

هی مشت میزند به تن شب

تا ماه در اتاق بیفتد

آغوش بر کشیده که داغِ

آتش از این اجاق بیفتد

روییدم از بهار درونِ

متروکه ای کنار خیابان

یک تکه آفتاب و جنونِ

سرمای رعشه آور آبان

افتاده در بد آمدگی ها

بغض ورم گرفته ی مینم

بیدارم از سپیده ی باروت

شبگین ترین طلوع زمینم !

عکسم که توی حافظه ی قاب

جان میکنم که باز نمیرم

مانند یک کتیبه بمانم؟

یا روی قبر یاد بگیرم؟

من، بودن خلاصه ی دودم

کابوس های ابری سیگار

خطی سیاه مست و کبود از

سرگیجه های مزمن پرگار

یک جاده ی فلج شده ام که

بر روی دوش کوه،اضافیست

این افعی عقیم درونِ

کشتی قوم نوح اضافیست

من،مین کلاغ و افعی و جاده

سیگار و‌ دختر و چمدان است !

این پازل بدون سر انجام

هر تکه اش کجای جهان است؟

((فاطمه شمس))

  👇👇👇   

پله های شادی را که بالا می روم

چند شاخه گل ارکیده ،

یک چهره ی آشنا

و گرمیِ نگاهی است

که چون خورشید می بارد

زمین دارد گرم می شود

و روزی عشق طلوع خواهد کرد.

((بهناز فاضلی))

   👇👇👇   

https://t.me/mohammadshirinzadeh

شبی که نه تو هستی نه من

میان کدام دو پنجره

طلوع می کند

ماه ؟

((امید کوشکی))

تو در مٖسیر طلوعی و من اسیر غروب

چه اختلاف بــزرگی کجا به هم برسیم

((فرامرز عرب عامری))