شعر های باران خورده ....

نفس میکشم کنج دیوار تو

با دردای این عشق بدخیم پیر

کدوم روز رفتی که میبینمت

توی چشمای خیس تقویم پیر؟

تو رفتی یه شهرو به دریا زدی

مث شرجی داغ بندر شدم

واسه کشتی و ناخدایی که نیست

یه ساحل پر از خواب لنگر شدم

پی ات اومدم با تموم خودم

نمیدونم اما خودم....کافیه؟

همون شب که پارو زدی روی آب

دیدم قصه مون هرچی میبافیه...

بباف و کلافت رو قلاب کن

بباف و منو تو خودم خواب کن

یه دریارو با روشنی چشات

یه شب غرق رویای مهتاب کن

برام از مسیر رسیدن بگو

همون جاده ای که قدم هاتو دید

قطاری که قلبت رو با ریل برد

خزونی که گل هاتو از شاخه چید

بگو از یه خورشید رو به افق

که هر لحظه تو قله ها کور شد

ندیدیم و رفت و چشاشو گرفت

از این شهر و این خونه ها دور شد...

بباف و کلافت رو قلاب کن

بباف و منو تو خودم خواب کن

یه دریارو با روشنی چشات

یه شب غرق رویای مهتاب کن...

((فاطمه شمس))

  👇👇👇   

تاریک مثل یک چمدان که

قلبش پر از لباس سیاه است

غمگین شبیه کفش نویی که

آینده اش همیشه به راه است

هجده کلاغ پیر پریشان

درگیر رفتن و نرسیدن

از شاخه های خشک تولد

به ناکجای قصه پریدن

یک دختر است یک منِ بی شکل

آیینه ای که رو به جهان است

می‌ترسد از ندیدن خورشید

از انعکاس شب نگران است

هی مشت میزند به تن شب

تا ماه در اتاق بیفتد

آغوش بر کشیده که داغِ

آتش از این اجاق بیفتد

روییدم از بهار درونِ

متروکه ای کنار خیابان

یک تکه آفتاب و جنونِ

سرمای رعشه آور آبان

افتاده در بد آمدگی ها

بغض ورم گرفته ی مینم

بیدارم از سپیده ی باروت

شبگین ترین طلوع زمینم !

عکسم که توی حافظه ی قاب

جان میکنم که باز نمیرم

مانند یک کتیبه بمانم؟

یا روی قبر یاد بگیرم؟

من، بودن خلاصه ی دودم

کابوس های ابری سیگار

خطی سیاه مست و کبود از

سرگیجه های مزمن پرگار

یک جاده ی فلج شده ام که

بر روی دوش کوه،اضافیست

این افعی عقیم درونِ

کشتی قوم نوح اضافیست

من،مین کلاغ و افعی و جاده

سیگار و‌ دختر و چمدان است !

این پازل بدون سر انجام

هر تکه اش کجای جهان است؟

((فاطمه شمس))

  👇👇👇   

من فقط یک عدد می‌ نویسم

نمی‌ دانم چرا انگار، ناگهان

مغز پرندگان می‌ پاشد

روی سفیدی صفحه

یک هشت می‌ افتد این طرف

یک هشت آن طرف دیگر.

((فاطمه شمس))