شعر های باران خورده ....

برگرد و دوباره برو

برگرد و دوباره برو

برگرد و دوباره...

من هفت جان دارم...

-

((آرش امینی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

زن بودن سخت ترین کار ِ دنیاست

باید زن باشی، تا بدانی دنیای زنان

دنیای ماوراء تصور توست

زنانی در قالب مرد

که نام زن را یدک می کشند

باید زن باشی

تا انزجار ِ نگاه های خریدارانه ات را

در چشمان من بفهمی

باید حکم ِ " تیر " داد

به نگاه هرزه ی مردی که بر عواطف

زنی می تازد

باید زن باشی

تا بفهمی حقارت ِ تفاوت جنسیت بین من و تو

تفاوت بین ِ شب و روز نیست

پیوستگی ِ باران و گیاه است

زن که باشی

باید زنانگی را تن پوش کنی به قداست

که مبادا هتک ِ حرمت از مَردَک ِ همسایه شود

زن که باشی

شب و روزت تافته جدا بافته از هم نیست

روز را به شب

شب را به روز

" رجَ " می زنی

تا مبادا قدری،کم بیاید از نخ کلاف زندگی

به عقیده ی من

زنی که با فرزندش فوتبال بازی می کند

  لزوما

مرد نیست

و زنی که با فرزندش لب جدول راه می رود و

شعر می خواند هم، دیوانه نیست

او شادی کودکش را به اراجیف مردمی که

نام انسان گرفته اند را به جان می خرد

زنی با تمام زیبایی هایی که مختص ِ اوست

فرشته ایی که راه به زمین گم کرده

((مهر بانو ملک پور))

👇👇👇 

برون آ از دلم جانا و یا نزدیک خویشم خوان

که نزدیکست از دوری که جان من برون آید ...

((امیر خسرو دهلوی))

   👇👇👇   

https://t.me/mohammadshirinzadeh

به جان آمد

دل

از

ناز 

نگاهت...

((هوشنگ ابتهاج))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

عزیزم

عمرم

شکنجه‌ی جانم

عشقم

لیلی

اشعارم را بپذیر

شاید دیگر

هیچ‌ گاه

هیچ‌ چیز

نسرودم

((ولادیمیر مایاکوفسکی))

ترجمه: مدیا کاشیکر

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

من

هر آنجایم که درد آن‌جاست

زیرا

من

بر هر دانه‌ی اشک

مصلوب شده‌ام

((ولادیمیر مایاکوفسکی))

این روزها شبیه به یک خط ممتدم

بیهوده سال‌هاست به دنبال مقصدم

بیهوده بود بعد تو دیگر ادامه‌ام

شک ریشه کرده در جملات مؤکدم

از روزهای باتو نبودن که رد شدم

در خود تمام خاطره‌ها را عقب زدم:

باران گرفت زیر دوچشمم سیاه شد

آیینه گفت نیمهء تو نیستم، بدم

باران گرفت در من و لرزید پیکرم

دیدم «ازاین به قبل» به نامت مقیدم

آرایش به هم زده‌ام چون گذشته شد

آهسته گل نشست به موی مجعدم

گلبرک‌های خشک شده دسته گل شد و

چون هدیه‌ای رسید به دست مرددم

باران به آسمان خودش بازگشت و من

برعکس سوی خانه اول قدم زدم

دیدم جهان بدون تو اصلا قشنگ نیست

دیدم تو نیستی و... به دنیا نیامدم

((ساجده جبارپور))

درمن هنوز دخترکی زنده است

با ابروان وحشی پیوسته

با گونه‌های قرمز شرم‌آگین 

با چشم و گوش رو به جهان بسته

در من هنوز دخترکی ساکت

سربرده لای دفتر اشعارش

حس می‌کند چقدر هنرمند است

با رنگ چارتایی خودکارش

نقاش آن غروب لب دریا

در دفتر محدثه من بودم

نامه نویسِ مریم و محبوبه

پشت حیاطِ‌ مدرسه من بودم

یک بار روی تخته نوشتم عشق

کاری که انضباط مرا کم کرد

در مدرسه معلم اخمویی

مارا به لطف خط‌کشش آدم کرد

دستم هنوز بر سر یک جمله

می‌ماند از نوشتن و می‌لرزد

فهمیده‌ام تحمل تنهایی

به عشق بی‌ملاحظه می‌ارزد

من آفتاب پنجره‌هایم را

در پشت پرده‌های حیا کشتم

آن روزهای صورتی خود را

پوشیده در لباس عزا کشتم

بااینکه چارچوب برایم ساخت 

عرف و گناه و مستحب و جایز

در من هنوز دخترکی زنده‌ست 

در آرزوی روسری قرمز

ما چون دو روی باهم یک سکه

هستیم چون دو بخت سوا از هم

یک زن درون آینه میبینم

با ابروان صاف جدا از هم

((ساجده جبارپور))

عمری که سوخت پای دلت، قابلی نداشت

هر چند من برای تو از جان گذاشتم...

((ساجده جبارپور))

قدمم در خیابان

مسافت را لگدمال می‌کند

جهنم درونم را اما

چاره چیست؟

((ولادیمیر مایاکوفسکی))

ترجمه: مدیا کاشیگر