شعر های باران خورده ....

در کنارم بودی

نزدیک تر به من

از همه‌ی حس‌هایم.

سخن عشق

از درونت بود

نورانی.

کلمات ناب عشق

به نَفَس نمی‌آیند.

سرت به جانب من بود

آرام

موهای بلندت

و کمر شادابت.

از قلب عشق

سخن میرانی

نورانی

در بعد از ظهر خاکستری یک روز.

جوانی و کلماتم

چیزی جز خاطره‌ی

صدایت و تنت

نیست،

و این تصویر

زنده‌ام می‌دارد.

-
((خوزه آنخل بالنته))

ترجمه از مهیار مظلومی

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

ما که عشق آشناییم

از یادت نبرده‌ایم

تو هم از یادمان مبر

جز تو در عرصه‌ی خاک کسی نداریم

مگذار سرد شویم

هر روز و از هرکجا که شد

نشانه‌ای از حیات به ما ده

دیرتر از کنج بیشه‌ای

در جنگل خاطره‌ها

ناگهان پیدا شو

دست به‌سوی ما دراز کن

و نجات‌مان بده
 

((ژاک پره‌ ور))

مترجم : احمد شاملو

👇👇👇

مهربان و دهشتناک

سيمای عشق

شبی ظاهر شد

بعد بلندای يک روز بلند

گويا كمانگيری بود

با كمانش

و يا نوازنده‌ای

با چنگش

ديگر نمی‌دانم

هيچ ديگر نمی‌دانم

تنها می‌دانم بر من زخم زده

بر قلبم

شايد با تيری

شايد به ترانه‌ای

و تا ابد می‌سوزد

اين زخم عشق

چه می‌سوزد! 

((ژاک پره‌‌ ور))

ترجمه: احمد شاملو 

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

اگر سفره ى دلم را

برايت باز كنم

مى آيى باهم جمع اش كنيم؟

((ايلهان برك))

خوشبختی درونی است 

نه بیرونی؛

 از این رو به آنچه هستیم بستگی دارد,

 نه آنچه داریم.

((هنری وان دایک))

موضوع مشترک بین ما این است 

که در این دنیا همه‌ی ما از یکدیگر استفاده می‌کنیم.

بعضی‌هامان برنده می‌شویم، 

بعضی دیگر بازنده. این را بپذیر

از کتاب ولاد

((کارلوس فوئنتس))

من نمی توانم

اما بگذار شعرهایم

تو را لمس کنند.

((ایلهان برک))

https://telegram.me/sherebarankhorde

بدون عشق موسیقی وجود ندارد،

 بدون موسیقی، رویایی در کار نخواهد بود 

و بدون رویا،

 افسانه‌ای در کار نیست 

و بدون افسانه‌ها،

 از شجاعت خبری نیست 

و بدون شجاعت، 

هیچ کس قادر نیست 

بار غم را به دوش بکشد

((فردریک بکمن))

‎زن هرگز نمی‌رود

‎تنها از آنچه که هست

‎دست می‌کشد

((‎ایلهان برک))

وحشتناک‌ترین بعد قضیه این است

که آنان درهای کارخانه‌‌ها، اداره‌‌ها و دانشکده‌‌ها

را به روی زنان باز می‌کنند،

ولی همچنان عقیده دارند:

برای یک زن محترم، ازدواج بهترین کسب و کار است

از کتاب جنس دوم

((سیمون دوبووار))

من آن آواره‌ام

که در دست خط درد

بزرگ شده‌ام.

((ایلهان برک))

سیامک تقی زاده

با من اشارتی داشت

آذرخشی که گریه کرد و غنود

در جنگل پندارها

نمی داند که ام من

نمی داند خدای ظلمت ام من

با من اشارتی داشت

آذرخشی که گریه کرد و غنود

بر دست های من

چشمانم را که دید

((آدونیس))

هيچ يك از ما نمى دانيم

كه كدامين خاطره ى كسان ديگر خواهيم شد

((تورگوت اويار))

با ویالونی سوزان مرا به سوی زیبایی ات برقصان.

مرا از میانه دلهره، به آرامش و اطمینان برقصان.

همچون شاخهٔ زیتونی مرا بلند کن،

و فاخته ای باش در مسیر خانه ام.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

آه بگذار زیبایی‌ات را ببینم،

آن‌ هنگام که همه ناظران رفته‌اند.

بگذار حرکاتت را لمس کنم،

آنگونه که در بابل انجام میدهند.

به آرامی نشانم بده،

آنچه را که فقط مرزهایش را میشناسم.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

اکنون برای پیوندی زناشویی مرا برقصان،

مدام و مدام.

مرا با لطافت و بسیار طولانی برقصان.

ما هر دو در عمیقترین جایگاه

و بالاترین جای عشقمان هستیم.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

مرا به سوی کودکانی برقصان،

که تمنای زاده‌شدن دارند.

مرا در میان پرده‌های برقصان،

که بوسه‌های ما آنها را فرسوده کرده اند.

اکنون خیمه‌ای برای سرپناهمان بر پا کن،

هر چند همه رشته‌ها گسسته شده است.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

با ویالونی سوزان مرا به سوی زیبایی ات برقصان.

مرا از میانه دلهره، به آرامش و اطمینان برقصان.

مرا با دستان برهنه ات،

یا با دستکش ات لمس کن.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

مرا تا انتهای عشق برقصان.

((لئونارد کوهن))

ترجمه مهیار مظلومی

تنت می‌تواند زندگی‌ام را پر کند

عین خنده‌ات

که دیوار تاریک حزنم را به پرواز در می‌آورد.

تنها یک واژه‌ات حتی

به هزار تکه می‌شکند تنهایی کورم را.

اگر نزدیک بیاوری دهان بی‌‌کران‌ات را

تا دهان من

بی‌وقفه می‌نوشم

ریشه‌ی هستی خود را.

تو اما نمی‌بینی

که چقدر قرابت تنت

به من زندگی می‌بخشد و

چقدر فاصله‌اش

از خودم دورم می‌کند و

به سایه فرو می‌کاهدم.

تو هستی: سبک‌بار و مشتعل

مثل مشعلی سوزان

در میانه‌ی جهان.

هرگز دور نشو:

حرکات ژرف طبیعت‌ات

تنها قوانین من‌اند.

زندانی‌ام کن

حدود من باش.

و من آن تصویرِ شاد خویش خواهم بود

که تو-اش به من بخشیدی. -

((خوزه آنخل بالنته))

ترجمه ي: محسن عمادی

همیشه در سفر بودیم

و مکان بر سه قسم بود:

آن‌چه خاطره می‌شد

آن‌چه از نظاره می‌گریخت

و آن‌چه در چمدان جا می‌گرفت.

زمان در خاطره دخل و تصرف می‌کند.

نبض رویا در مکانِ گریخته می‌تپد.

چمدان بسته می‌شود

باز می‌شود

و مکانی در مکانی دیگر می‌آمیزد.

مقصد

نه رویا بود و

نه خاطره،

چمدانی‌ بود

به گورستان می‌رفت.

غروب بر مقابر و

بوی تابستان در چمن

پوسیده‌ای

در تصویر کل

در خاک

و دیگر هماره پیش نظر

از نظاره می‌گریزی.

((مارتینز))

برگردان: محسن عمادی

این جا در چه کاری دخترک

با این گل‌های تازه‌چین؟

این جا در چه کاری دوشیزه

با این گل‌ها، گل‌های رو در پژمردگی؟

این جا در چه کاری بانوی زیبا

با این گل های خشکیده؟

این جا در چه کاری بانوی سالمند

با این گل‌های رو به مرگ؟

چشم در راه سردارِ فاتح‌ام.

((ژاک پره ور))

ترجمه: احمد شاملو

عشق چه ارزشی دارد

وقتی کسی را

درست زمانی که

بیشتر ازهمیشه به تو نیاز دارد

رهاکنی ؟

((فردریک بکمن))

مترجم : سمانه پرهیزکاری

زمان براي آنها كه انتظارمي‌ كشند بيش از حد كند است،

براي آنها كه مي‌ ترسند بيش از حد تند است،

براي آنها كه اندوهگين اند بيش از حد طولاني است،

براي آنها كه شادمان‌ اند بيش از حد كوتاه است،

اما براي آنها كه عشق مي‌ ورزند جاودانه است.

((هنری وان دايك))

ترجمه: عباس مخبر