شعر های باران خورده ....

من

شب را از گیسوان تو کنار مي زنم

و صبح را

در عمق نیلی چشمانِ تو

به تماشا مي نشينم!

با من

واژه

واژه

عشق را زمزمه کن

تا ابر احساس

باردیگر

عطش لب های ما را

بوسه باران كند ...

((محمد شیرین زاده))

ازحال دلم نپرس ازحال دلم

بدجور شکسته شد پروبال دلم

باران که به شیشه می زند با انگشت

دلتنگی توآمده دنبال دلم

((جلیل صفربیگی))

غروب، پنجره، باران، دوباره دلتنگم

شب، ازدحام درختان، دوباره دلتنگم

و باز عابر تنھا رفیق تاریکی

پیاده توی خیابان، دوباره دلتنگم

دوباره حس قریب حضور تنھایی

نگاه خالی فنجان، دوباره دلتنگم

ترانه ھای غریبه، شبانه ھای مدام

ھمیشه گریه ی پنھان، دوباره دلتنگم

سفر، سکوت و سرود و بی تو بودن ھا

ھجوم خاطره ھامان، دوباره دلتنگم

((سیما تیموری))

یاد داری چه شبی بود ؟

باد گرم نفس من

ساقه ی بازوی شفاف ترا می آزرد ؟

و اندکی آنسوتر

جوی اندام تو در کوچه ی تاریک

ماهی چشم مرا می برد ؟

یاد داری چه شبی بود ؟

غرق آن بستر شبنم زده پشت بام

هوش بسپرده به رویای کبوتر های بقعه ی دور

خیره در آبی ژرف بی درد ؟

و آن طرف دور از ما در حاشیه ی جنگل شب

یاد داری چه هراس انگیز

گرگ خاکستری ابری

کشته ی میش سفید ماه را می خورد ؟

یاد داری چه شبی بود ؟

((منوچهر آتشی))

صبح بخیر عزیزم

چرا من هر صبح خودم را

در آینه تو سبز می‌بینم

و تو خودت را در آینه من آبی

بیا برویم باورمان را قدم بزنیم

تا شانه‌های خیابان خیال كنند

جنگل و دریا به هم رسیده‌اند

((نسرین بهجتی))

امید زیستنم ، دیدن دوباره ی توست

قراربخش دلم ، تاب گاهواره ی توست

تو ، ای شکوفه ی ایام آرزومندی

بمان که دیده ی من روشن از نظاره ی توست

نگاه پاک توام صبح آفتابی بود

کنون چراغ شبم پر ستاره ی توست

به یک اشاره ، مرا رخصت پریدن بخش

مه مرغ وحشی دل ، رام یک اشاره ی توست

به پاره کردن اوراق هر کتاب مکوش

دلم کتاب پریشان پاره پاره ی توست

شبی نماند که بی گریه ام به سر نرسید

زلال اشک پدر ، برق گوشواره ی توست

دلم چو موج ، بسر میدود ز بیم زوال

کرانه ای که پناهش دهد ، کناره ی توست

خجسته پوپک من ای یگانه کودک من

امید زیستنم ، دیدن دوباره ی توست

((نادر نادرپور))

اگر خود را

از قله جهان

پرت کنم

تا از افیون عشق تو رهایی یابم

باز هم مردم مرا

افتاده بر دست های تو

خواهند دید

((سعاده الصباح))

من خدا را جست و جو کردم ...

لا به لای تن عریانی شب ...

پشت دیوار غم انگیز سکوت ...

در صدای قطرات باران ...

در پس رنگ های رنگین کمان ...

در صدای آواز پرنده ...

بر نقش های بال پروانه ...

در طبیعت ... در رود ... در آبشار ...

همه جا را گشتم و به این نکته رسیدم آخر ...

که خدا زیباست ...

و بقول از سهراب ...

چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید ...

((محمد شیرین زاده))