شعر های باران خورده ....

تقدیر من همین چمدان بیشتر نبود

قلبی شکسته و نگران بیشتر نبود

شور بهار را به رقیبم سپردی و

آنچه به من رسید، خزان بیشتر نبود

دیر آمدم، ندیدمت و جای خالی‌ات

سهم من از گذشتِ زمان بیشتر نبود

از دیگران که زخم جگر قسمتم شد و

سهم من از تو زخم زبان بیشتر نبود

دنیا چه ساخت از منِ دیوانه، جز زنی

عادی، که درد او غم نان بیشتر نبود

بر شانه های خسته‌ی من هر کسی گذشت

آنچه گذاشت، بار گران بیشتر نبود

از آنچه ریختی همه‌ی عمر پای من

تنها نیازم این چمدان بیشتر نبود

-

((زینب اکبری))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

یک نفر را می‌ شناختم

که در وداع با یک شهر

فقط چمدان اش را می‌ بوسید

زیرا که تنها بود.

((احمد یاووز))

ترجمه: سیامک تقی زاده

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

پرواز همیشه از پشت پنجره اتاق

در انتهای هوای بارانی

زیباتر است

نم بزند

به دیوار

و صدای دو رگه

به گلو انداخته

به دنبال من بیایی

با چمدانی از غروب

پر از لحظه هایمان

پشت همان پنجره

حالا

برای من

طلوعی از بالاترین نقطه

در آسمان زیبای قاب گرفته اتاق

چمدانت را باز کن

می خواهم

جایی در تو باشم

((بهار چمنکار))

👇👇👇 

کوچ دو چمدان است

یکی آنقدر پُر

که بسته نمی‌شود

یکی آنقدر خالی‌

که هیچوقت بازش نمی‌کنی.

((مودب میر علایی ))

چمدانت

جایی برایم نداشت

دلت چه؟!

((پوریا نبی پور))

چمدانم را خالی هم بدهی می روم

دلم تنها تحفه ای بود برای تو

دست آمدن به من نمی دهد

بماند همان پای تو!

((سبا حسيني))

گاه آنکس که به رفتن چمدان می بندد

رفتنی نیست؛دو چشم نگران میخواهد

((آرش شهیر پور))

می آیی

خسته

با چمدانی که گویی

دسته اش به دستانت

قفل بسته

کفش های پوشیده

بند های بسته

می آیی

اما آمدنت،شبیه نماندن

درست شبیه رفتن است...

((لیلا خراسانی فر))

مثل هر بار که بستي و نرفتي، اين بار

چمدان باز کن و باز بگو مي‌ماني؟

((رضا احسان پور))