شعر های باران خورده ....

دست چو مني که جام ساغر گيرد

به زان که کفم دفتر و منبر گيرد

تو زاهد خشکه اي و من عاشق تر

آتش نشنيده ام که در تر گيرد

((خيام))

ما در ره عشق تو اسيران بلاييم

كس نيست چنين عاشق بيچاره كه ماييم

ما را به تو سريست كه كس محرم آن نيست

گر سر برود سر تو با كس نگشاييم

((مولانا))

خوشا مرغي که در کنج قفس با ياد صيادش

چنان خرسند بنشيند که پندارند آزادش

نمي گويم فراموشش مکن ! گاهي به يادآور

اسيري را که ميداني نخواهي رفت از يادش

((عاشق اصفهاني))

اندر دل من درون و بيرون همه او است

اندر تن من جان و رگ و خون همه اوست

اينجاي چگونه کفر و ايمان گنجد

بي چون باشد و جود من چون همه اوست

((مولانا))

اي دل هميشه عاشق و همواره مَست باش

كان كس كه مست عشق نشد هوشيار نيست

با عشق همنشين شو از عقل بر شكن

كو را به اهل نظر اعتبار نيست

((عبيد زاكاني))

من بدين خوبي و زيبايي نديدم روي را

وين دلاويزي و دلبندي نباشد موي را

روي اگر پنهان کند سنگين دل سيمين بدن

مشک غمازست نتواند نهفتن بوي را

((سعدي))

برخيز و بيا بتا براي دل ما

حل کن به جمال خويشتن مشکل ما

يک کوزه شراب تا بهم نوش کنيم

زان پيش که کوزه‌ها کنند از گل ما

((خيام))

باده اگر چه مي خورم عقل نرفت از سرم

مجلس چون بهشت را ، زير و زبر چرا کنم

چونک کمر ببسته‌ام ، بهر چنان قمررخي

از پي هر ستاره گو ، ترک قمر چرا کنم

((مولانا))

عاشق عشق تو شدم از دل و جان که عشق تو

پرده نهفته مي‌درد زخم خموش مي‌زند

گرچه دل خراب من از مي عشق مست شد

ليک صبوح وصل را نعره به هوش مي‌زند

((عطار))

قناعت مي‌كنم با درد چون درمان نمي‌يابم

تحمل مي‌كنم با زخم چون مرهم نمي‌بينم

خوشا و خرما آن دل كه هست از عشق بيگانه

كه من تا آشنا گشتم دل خرم نمي‌بينم

((سعدي))

داروي مشتاق چيست زهر ز دست نگار

مرهم عشاق چيست زخم ز بازوي دوست

گر متفرق شود خاک من اندر جهان

باد نيارد ربود گرد من از کوي دوست

((سعدي))

هر که خورد از جام عشقت قطره‌اي

قيامت مست و حيران ، خوشتر است

درد عشق تو که جان مي‌سوزدم

گر همه زهر است از جان ، خوشتر است

((عطار))

شب شراب خرابم کند به بيداري

وگر به روز شکايت کنم به خواب رود

طريق عشق پرآشوب و فتنه است اي دل

بيفتد آن که در اين راه با شتاب رود

((حافظ))

مردانه کسي بود که در شيوه‌ي عشق

چون عشق به جان رسد ز جان بگريزد

عشق از ازلست و تا ابد خواهد بود

جوينده‌ي عشق بيعدد خواهد بود

((مولانا))

گر تواني که بجويي دلم امروز بجوي

ور نه بسيار بجويي و نيابي بازم

من خراباتيم و عاشق و ديوانه و مست

بيشتر زين چه حکايت بکند غمازم

((سعدي))

در دور شراب و جام و ساقی همه اوست

در پرده مخالف و عراقی همه اوست

گر زانکه به تحقیق نظر خواهی کرد

نامی است بدین و آن و باقی همه اوست

((فخرالدین عراقی))

عشق تو تاوان است بر من چون نيم در خورد تو

مرد عشق خود تويي پس من چه تاوان مي‌کنم

چون دل و جانم به کلي راز عشق تو گرفت

من چرا اين راز را از خلق پنهان مي‌کنم

((عطار))

عشق را از من مپرس از کس مپرس از عشق پرس

عشق در گفتن چو ابر درفشانست اي پسر

ترجماني من و صد چون منش محتاج نيست

در حقايق عشق خود را ترجمانست اي پسر

((مولانا))

ز آن مي که حيات جاودانيست بخور

سرمايه لذت جواني است بخور

سوزنده چو آتش است ليکن غم را

سازنده چو آب زندگاني است بخور

((خيام))

سوز تب فراق تو درمان پذير نيست

تا زنده‌ام چو شمع ازينم گزير نيست

هر درد را که مي‌نگري هست چاره‌اي

درد محبت است که درمان پذير نيست

((وحشي بافقي))

عشق تو ، که سرمایهٔ این درویش است

ز اندازهٔ هر هوس‌پرستی بیش است

شوری است ، که از ازل مرا در سر بود

کاری است ، که تا ابد مرا در پیش است

((فخرالدین عراقی))

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب

از نشه‌ی عشق او نه از باده‌ی ناب

دانست که عاشقم ولی می‌پرسید

این کیست ، کجایی است ، چرا خورده شراب

((فروغی بسطامی))

شوقی ، که چو گل دل شکفاند ، عشق است

ذهنی ، که رموز عشق داند ، عشق است

مهری ، که تو را از تو رهاند ، عشق است

لطفی ، که تو را بدو رساند ، عشق است

((فخرالدین عراقی))

اندر ره عشق دی و کی پیدا نیست

مستان شده‌اند و هیچ می پیدا نیست

مردان رهش ز خویش پوشیده روند

زان بر سر کوی عشق پی پیدا نیست

((فخرالدین عراقی))

در دل نتوان درخت اندوه نشاند

همواره کتاب خرمي بايد خواند

مي بايد خورد و کام دل بايد راند

پيداست که چند در جهان بايد ماند

((خيام))

جــز راه قـلـنـدران مـیخـانه مـپوی

جز باده و جز سماع و جز یار مجوی

بر کف قدح باده و بر دوش سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی

((خيام))

چشمم ز غم عشق تو خون باران است

جان در سر کارت کنم ، این بار آن است

از دوستی تو بر دلم باری نیست

محروم شدم ز خدمتت ، بار آن است

((فخرالدین عراقی))

اول قدم از عشق سر انداختن است

جان باختن است و با بلا ساختن است

اول این است و آخرش دانی چیست ؟

خود را ز خودی خود بپرداختن است

((فخرالدین عراقی))