شعر های باران خورده ....

گوينـــد کســـان بهشت بـا حــــــــــور خــوش است

مــن مي گويـــــــــم کــه آب انگــــــور خــوش است

ايـــن نقـــــــد بگيــــــر و دست از آن نسيـــه بـــــدار

کـــــــآواز دهـــــــــل شنيــــــدن از دور خــوش است

((خيام))

بنگر به جهان چه طرف بر بستم ؟ هيچ

وز حاصل عمر چيست در دستم ؟ هيچ

شمع طربم ولي چو بنشستم ، هيچ

من جام جمم ولي چو بشكستم ، هيچ

((خيام))

تا زهره و مه در آسمان گـشت پديد

بـهتر ز مي ناب کـسي هـيچ نديد

من در عجبم ز مي فروشان کايشان

زين به که فروشند چه خواهند خريد

((خيام))

برجه برجه ز جاي خود اي ساقي

درده درده شراب ناب اي ساقي

زان پيش که از کاسه سر کوزه کنند

از کوزه به کاسه کن شراب اي ساقي

((خيام))

برخيز دلا که چنگ بر چنگ زنيم

مي نوش کنيم و نام بر ننگ زنيم

سجاده به يک پياله مي بفروشيم

اين شيشه نام وننگ بر سنگ زنيم

((خيام))

آبادي ميخانه ز مي خوردن ماست

خون دو هزار توبه بر گردن ماست

گر من نکنم گناه رحمت چه کند

آرايش رحمت از گنه کردن ماست

((خيام))

از درس و علوم جمله بگريزي به

و اندر سر زلف دلبر آويـزي به

زان پيش که روزگار خونت ريزد

تو خون انگور در پياله ريزي به

((خيام))

زان کوزه مي که نيست در وي ضرري

پر کن قدحي بخور به من ده دگري

زان پيش تر اي پسر که در رهگذري

خاک من و تو کوزه کند کوزه گري

((خيام))

گويند هر آنکسان که با پرهيزند

زان سان که بميرند همان برخيزند

ما با مي و معشوقه از آنيم مدام

باشد که به حشرمان چنان انگيزند

((خيام))

می خوردن و گرد نيکوان گرديدن

به زان که به رزق زاهدي ورزيدن

گر عاشق و مست دوزخي خواهد بود

پس روي بهشت کس نخواهد ديدن

((خيام))

دوران جهان بي مي و ساقي هيچ است

بي‌زمزمـه نــــاي عــــــــراقي هيـچ است

هر چنــــد در احــــــوال جــهان مي نگرم

حاصل، همه عشرت است و باقي هيچ است

((خيام))

دست چو مني که جام ساغر گيرد

به زان که کفم دفتر و منبر گيرد

تو زاهد خشکه اي و من عاشق تر

آتش نشنيده ام که در تر گيرد

((خيام))

تو خالقي و مرا چنين ساخته اي

هستم به مي و ترانه دلباخته اي

چون روز ازل مرا چنين ساخته اي

پس در دوزخم چــرا انداخته اي

((خيام))

لب بر لب کوزه بردم از غايت آز

تا زو طلبم واسطه عمر دراز

لب بر لب من نهاد و مي گفت به راز

مي خور که بدين جهان نمي آيي باز

((خيام))

برخيز و بيا بتا براي دل ما

حل کن به جمال خويشتن مشکل ما

يک کوزه شراب تا بهم نوش کنيم

زان پيش که کوزه‌ها کنند از گل ما

((خيام))

ز آن مي که حيات جاودانيست بخور

سرمايه لذت جواني است بخور

سوزنده چو آتش است ليکن غم را

سازنده چو آب زندگاني است بخور

((خيام))

امروز که نوبت جواني من است

مي نوشم که از آنکه کامراني من است

عيبم مکنيد . گرچه تلخ است خوش است

تلخ است ، از آنکه زندگاني من است

((خيام))

در دل نتوان درخت اندوه نشاند

همواره کتاب خرمي بايد خواند

مي بايد خورد و کام دل بايد راند

پيداست که چند در جهان بايد ماند

((خيام))

جــز راه قـلـنـدران مـیخـانه مـپوی

جز باده و جز سماع و جز یار مجوی

بر کف قدح باده و بر دوش سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی

((خيام))

از مـن رمقي ، به سعي سـاقي ، مانده است

وز صحبــــت خلـــق ، بي‌وفايي مانده است

از بـاده دوشــــين ، قــــدحي بـيش نــمـاند

از عمـــر نـــــدانم که چه باقي مانده است

((خيام))

در گـــوش دلــم گفت فلــک پنهــــاني

حکمي که قضــــا بــــود ز من مـــي داني ؟

در گـــردش خــــود اگر مـــــرا دست بدي 

خــــــــود را برهاندمي ز سرگـــــرداني

==========

پيــــــري ديــدم به خانه خماري 

گفتـــم نکني ز رفتــــــگان اخباري

گفتا مي خــــور که همچو ما بسياري 

رفتنــــد و کسي باز نيامـــد باري

==========

آنــان که ز پيش رفتــه اند اي سـاقي

در خاک غـــرور خفتــــه اند اي ساقي

رو باده خــــور و حقـيقت از من بشنـو

باد است هر آن چه گفـتـه اند اي ساقـي

==========

اي دل تـو بـــه ادراک معــــما نــــرسي

در نکتــــــه بــــــه زيرکان دانا نرسي

اينجــا بـــه مِي و جــام بهشتي ميساز

کانجـــا که بهشت است رســـي يا نـرسي

((خيام))