شعر های باران خورده ....

صدایت را جرعه جرعه می نوشم

مستانه سبز می شوم و شاخ و برگ می دهم

جوانه ها دهان می گشایند

و نام تو را می خوانند

چه لبان شناوری داری

در آب های صدا

چشمانم را می بندم

و تن به صدایت می سپارم

نام کوچکم

در صدایت شکفته می شود

تمام آبشاران را واداشته ای

با هیاهو بریزند

تا صدایم به گوشت نرسد

تمام جنگل ها را واداشته ای

برگ هاشان را به صدا درآورند

تا صدای مرا نشنوی

تمام پرندگان را

به آواز خواندن واداشته ای

تا صدای من گم شود

مدام حرف میزنی

تا من حرفی نزنم

می ترسم در حسرت تو بمیرم

و تابوتم بر نیل روان باشد

و امواج نیلگون

مرثیه خوان ناکامی من باشند

نمی خواهم افسانه سرایان

دلشان بسوزد

و روزی مرا

در افسانه ها به تو برسانند

((عمران صلاحی))

نه آسمان

در چارچوب پنجره می گنجد

نه دریا

در چار سنگ حوض

نه جنگل

در چار دیوار باغ

شرابی دیرینه

خم را می شکند

و سر می رود

از لب جهان

چنان بی کرانه ای

که هر ستایشی

محدودت می کند

((عمران صلاحى))

هرچه بیشتر می گریزم

به تو نزدیکتر می شوم

هر چه رو برمی گردانم

تو را بیشتر می بینم

جزیره ای هستم

در آب های شیدایی

از همه سو

به تو محدودم

هزار و یک آینه

تصویرت را می چرخانند

از تو آغاز می شوم

در تو پایان می گیرم

((عمران صلاحی))

خودکار توی فنجان

قاشق به روی کاغذ

زیبایی‌ات حواس مرا پرت می‌کند !

-
((عمران صلاحی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

به هوا نیازمندم

به کمی هوای تازه

به کمی درخت و قدری گل و سبزه و تماشا

به پلی که می رساند یخ و شعله را به مقصد

به کمی قدم زدن کنار این دل

و به قایقی که واکرده طناب و رفته رقصان

به کرانه های آبی

به کمی غزال وحشی

به شما نیازمندم

-
((عمران صلاحی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

فکر تو عایق سرمای من است

فکر کردم به صمیمیت تو ، گرم شدم

خنده کن ، خنده که با خنده‌ی تو

آفتاب از ته دل می‌خندد

شرم در چهره‌ی من داشت شقایق می‌کاشت

سفره انداخته بودیم و کنارش باهم

دوستی می‌خوردیم

حرف تو سنگ بزرگی جلوی پای زمستان انداخت

باز هم حرف بزن

((عمران صلاحی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

عکسی به دست داشت 

از خود 

آن را نشان من داد 

پرسید:

با این مشخصات، کسی را ندیده‌ای؟

((عمران صلاحی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

من دلم می‌خواهد

مثل نیلوفر آبی باشم

من دلم می‌خواهد

عصر با ماهی‌ها

بنشینیم

و کمی گپ بزنیم.

شهری از آب دلم می‌خواهد

خانه‌ای در آن شهر

و در آن خانه به هر پنجره‌ای

پرده از پارچه ی نازک آب.

من دلم می‌خواهد

دختران ، دختر آبی باشند

دامن از موج بپوشند و برقصند سبک

روح من

انعطاف خزه را داشته باشد در آب

در زمینی که ز بیم

اشک هم حتی

سقط می‌باید کرد.

گریه در آب چه لذت بخش است

من که انباشته هستم از اشک

داخل آب اگر گریه کنم

تو نخواهی فهمید

من دلم می‌خواهد

خانه‌ای داشته باشم در آب

آب یعنی همه‌ی خوبی‌ها... 

((عمران صلاحی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

عکسی به دست داشت از خود

آن را نشان من داد

پرسید:

با این مشخصات، کسی را ندیده‌ای؟

((عمران صلاحی))

مثل کوه

که گذر می کند از ابر و مه انبوه

مثل آب

که گذر می کند از صخره و سنگ خزه پوش

مثل گل

که گذر می کند از پرده‌ی خاک

مثل چیزی که نمی دانم

من دلم می خواهد

بگذرم از تو

من تو را کشف کنم

سرزمین تو، مرا کشف کند!

((عمران صلاحی))

خدا چه حوصله ای داشت روز خلقت تو

كه هیچ نقص ندارد تراش قامت تو

نشسته شبنم حرفی لطیف و روشن وپاك

بروی غنچه ی لبهای پر طراوت تو

از این جهنم سوزان دگر چه باك مرا

كه آرمیده دلم در بهشت صحبت تو

درون سینه ی من اعتقاد معجزه را

دوباره زنده كند دست پر محبت تو

فدای این دل تنگم كه بی اشاره تو

غبار ره شد و راضی نشد به زحمت تو

((‏عمران صلاحی‬))

هرچه بیشتر می گریزم

به تو نزدیکتر می شوم

هر چه رو برمی گردانم

تو را بیشتر می بینم

جزیره ای هستم

در آب های شیدایی

از همه سو

به تو محدودم.

هزار و یک آینه

تصویرت را می چرخانند

از تو آغاز می شوم

در تو پایان می گیرم

((عمران صلاحی))

به ایوان پر از مهتابت آمدم

به خوابت آمدم

در باغ های خوابت

حوضی بلور دیدم

فواره ای در آن آواز می خواند

یک خوشه نور چیدم

کنار آن حوض آواز

مردی دیدم که چهره اش روشن بود

مردی که در شیدایی

خیلی شبیه من بود.

((عمران صلاحی))

صدای گنجشکان

از روی برگ

می چکد

چکه

چکه

در برکۀ هوای بامدادی.

((عمران صلاحی))

شلیک گل از تفنگ ها تا دور

از سنگر صخره های جلبک پوش

آتش زدن دهات غافلگیر

با شعله ای از شقایق سوزان

آسایش گرد و خاک آواره

در لوله ی توپهای بی مصرف

گهواره ی رشد جوجه گنجشکان

در حجم کلاه های سربازی

پیروزی چشمه سار در جبهه

نصب خزه ها به سینه ی دیوار

اعلان بلند زندگی در شهر

گل داده درخت سیب همسایه

گل کرده خیالبافی من نیز

((عمران صلاحی))

دفتر من در وسط

باد ورق می زند

برگی از آن می کند

نام تو در باغها

ورد زبان می شود

((عمران صلاحی))

سر می رود

گل از سبد

عطر از گل

باد از عطر

چنان که تصویر از آیینه

و زیبایی تو

از چشم من.

((عمران صلاحی))

مهتاب

دامن به دست دارد و در دشت

می گردد و برنج می افشاند

مهتاب را که خوب ترین بانوست

آب غلیظ شالیزار

تا زانوست

مهتاب

دم پایی مرا پوشیده

رفته کنار ساحل

مهتاب

در قایقی نشسته و تورش را

انداخته در آب

((عمران صلاحی))

سالهاست

که از جزیره ی متروک

نامه ای را در بطری

روانه ی آبهای عالم کرده ام..

اگر کسی عاشق باشد

می تواند کلماتم را بخواند

به هر زبانی

در هر سرزمینی..

گاهی فکر می کنم

کسی می آید

و با همان شیشه

برایم شراب می آورد ..

((عمران صلاحی))

هرچه بیشتر می گریزم

به تو نزدیکتر می شوم

هر چه رو برمی گردانم

تو را بیشتر می بینم

جزیره ای هستم

در آب های شیدایی

از همه سو

به تو محدودم.

هزار و یک آینه

تصویرت را می چرخانند

از تو آغاز می شوم

در تو پایان می گیرم

((عمران صلاحی))

نامت را بر زبان می آورم

دریا بر من گسترده تر می شود

دریایی که ادامه ی گیسوان توست

کلامت را سرمه چشم می کنم

آفتاب و ماه و ستارگان را

در آب ها می بینم

می خوانمت

موجی بلند به ساحل می دود و دست می گشاید

صدفی پلک می زند

و تو در گیسوانت می تابی

((عمران صلاحی))

شبی خوش است

می خواهم

گیسوانت را بشنوم

لب می گشایی

نسیم شبانگاه

سراپا گوش می شود

کلام تو سرانجام

آغوش می شود

((عمران صلاحی))

فکر تو عايق سرماي من است

فکر کردم به صميميت تو ، گرم شدم

خنده کن خنده که با خنده ي تو

آفتاب از ته دل مي خندد

شرم در چهره من داشت شقايق مي کاشت

سفره انداخته بوديم و کنارش باهم

دوستي ميخورديم

حرف تو سنگ بزرگي جلوي پاي زمستان انداخت

باز هم حرف بزن

((عمران صلاحي))