شعر های باران خورده ....

امشب دلم گرفته برای دلت حسن

قربان بیقراری و چشم ترت حسن

یک گوشه ای نشستی  و هی آه می کشی

تصویر کوچه آمده در خاطرت حسن 

هر بار وقت ضربه ی سیلی که میرسد

خود را گذاشتی عوض مادرت حسن

او پیش چشم تو به زمین خورد و ناله زد

این داغ تا ابد نشود باورت حسن

تو بهر گوش پاره ی او ناله ها زدی

او گفت زیر لب که فدای سرت حسن

امشب کمی ملاحظه کن آه کم بکش

در پیش چشم خواهر غم پرورت حسن

((حسین شادمند))

این عطر نرگس است که پرکرده شامه را

مستان دریده اند گریبان ِ جامه را

صف بسته اند در حرمی خاکی و غریب

با اشک گفته اند اذان و اقامه را

جاری است بغض منتظران در عریضه ها

جاری شده است و برده به سرداب، نامه را

گفتم چگونه دل بکنم از هوای تو

طاقت نداشتم که بگویم ادامه را

تا گفتم السلام علیکم! تمام شد!

این است حال زائر دلتنگ سامرا

((زهرا بشری موحد))

اینگونه که با عشق رفاقت دارد

هر لحظه لیاقت شهادت دارد

شش ماهِ تمام منتظرمانده علی

یک طفل مگر چقدر طاقت دارد

((سیده مرضیه یثربی))

او جز دل تنگ مبتلا هیچ نبود

جز پای سفر، دست دعا هیچ نبود

در خلوت من خداست، من هم هستم

در خلوت او غیر خدا هیچ نبود

((میلاد عرفان پور))

کيستی ای خنده هايت رحمةٌ للعالمين

گيسوانت ليلة القدر سماوات و زمین

اي اشارت های ابروهای تو لا ريب فيه

مهربانی های چشمانت هدیً للمتقين

ای شب معراج، سبحان الذی أسرای من

عروة الوثقی است دامان تو يا حبل المتين

ايّها المزّمّل امشب تا سحر بيدار باش

تا طلوع فجر قرآنها بخوانی با یقین

در رکوع کيست آن زيباترين انگشتری

راز بگشا ای نماز اولين و آخرين

نخل های سالها خشکيده خرما می دهند

می نشينی تا کنار اين دل چادرنشين

((مهدی جهاندار))

با آمدنت قرار دل ها آمد  

محبوبترین نگار دل ها آمد

این نور محمد است و فجر صادق

با عطر دو گل بهار دل ها آمد

((محمود ژولیده))

روزی که به عرش احترامش کردند

آئینۀ حسن ذوالکرامش کردند

از باغ بهشت با ورود احمد

گل های محمدی سلامش کردند

((سید هاشم وفایی))

خواهی به حضور دوست لایق باشیم

باید که به راه عشق عاشق باشیم

با پیروی از راه امـام صــادق

ای شیعـه بیا مُحب صادق باشیـم

((سید هاشم وفایی))

ای مهر تو دلگرمی هر طفل یتیم

ای خوانده تو را به چشم تر طفل یتیم

دل تنگ توییم یا علی! هر شب و روز

آن گونه که در روز پدر طفل یتیم

((میلاد عرفان پور))

هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است

یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است

حتی فرشته ای که به پابوس آمده

انگار بین رفتن و ماندن مردد است

اینجا مدینه نیست نه اینجا مدینه نیست

پس بوی عطر کیست که مثل محمد است؟!

حتی اگر به آخر خط هم رسیده ای

اینجا برای عشق، شروعی مجدد است

جایی که آسمان به زمین وصل می شود

جایی که بین عالم و آدم زبانزد است

هرجا دلی شکست به اینجا بیاورید

اینجا بهشت ـ شهر خدا ـ شهر مشهد است

((رضا عابدین زاده))

قلم را، دفترم را دوست دارم

و اين طبع ترم را دوست دارم

چقدر اينکه برايت، در زيارت

غزل مي آورم را دوست دارم

يکي از اين سحرها شاعرم کرد

سحرهاي حرم را دوست دارم

سحرها در شبستان گوهرشاد

نماز مادرم را دوست دارم

نگينش را همين مشهد خريدم

اگر انگشترم را دوست دارم

ميان عاشقان دل شکسته

غم ِ دور و برم را دوست دارم

زني برقع زده از زائرانت

که گفت از بندرم را دوست دارم

تمام کشورم را دوست داري

تمام کشورم را دوست دارم

به لطف آن سه باري که مي آيي

جهان ديگرم را دوست دارم

شفا مي خواستم اما کنارت

همين که بهترم را دوست دارم

وداعي نيست در رسم کريمان

سلام آخرم را دوست دارم

((زهرا بشری موحد))

ما در تو رشادت علی را دیدیم

تصویر صلابت علی را دیدیم

در آینه ی قیام سرخت مولا

تکرار شهادت علی را دیدیم

((پدیده زارع))

کاش می گشتم فدای دست تو

تا نمی دیدم عزای دست تو

خیمه های ظهر عاشورا هنوز

تکیه دارد بر عصای دست تو

از درخت سبزِ باغ ِ مصطفی

تا فتاده شاخه های دست تو

اشک می ریزد ز چشم اهل دل

در عزای غم فزای دست تو

یک چمن گلهای سرخ نینوا

سبز می گردد به پای دست تو

در شگفتم از تو ای دست خدا

چیست آیا خونبهای دست تو؟

((صادق رحمانی))

چشم ها غرق تماشا، که نیامد عباس

نگران بر لب دریا،که نیامد عباس

اشک ها همسفر آه، در آن لحظه ی تلخ

خسته از دیدن صحرا که ، نیامد عباس

کودکان منتظر او که مگر برگردد

آه از این شوق تماشا، که نیامد عباس؟!

بانگی از دور که در حنجره زخمی دارد

می کند فاش سخن را: که نیامد عباس

کودکی از دل خیمه، به پدر می گوید:

تو ندیدیش؟ بگو،یا که نیامد عباس!

((سید علی اصغر موسوی))

همیشه با دو چشمت عالمی داشت

کجا مثل نگاهت همدمی داشت

امام عشق، آن ظهر عطشناک

به دستانت نیاز مبرمی داشت

((سید حبیب نظاری))

این جا بمان دختر تنت آتش نگیرد

گلهای سرخ دامنت آتش نگیرد

صحرا برای بازی ات جایی ندارد

در این بیابان خرمنت آتش نگیرد

بر روی دامن می تکانی خون دل را

از غیرتش پیراهنت آتش نگیرد

امشب سکوتی تلخ داری تا وجودم

از سوز "بابا گفتنت" آتش نگیرد

داغ عطش بر روی لبهای تو خشکید

تا چشم های روشنت آتش نگیرد

بگذار بر روی زمین بار غمت را

تا جاده بعد از رفتنت آتش نگیرد

وقتی سر آییینه ها را می بریدند

آتش گرفتم تا تنت آتش نگیرد!

((مهری مهر منش))

بیـــتــــاب تــر از ابـــر بهــــاری بودند

" هیهات من الــذله " جــــاری بودند

سوگند به هرچه نام آب است بر آن

این تشـنه لبان تشـنه یـــاری بودند

((کتایون شیخی))

اى خون خدا، خدا بُوَد یاور تو

توحید چه خوش نشسته در باور تو

خود چاره تشنه کامى اصغر کن

افتاد زتن دو دست آب آور تو

((اسد اللّه‏ خدّامى))

در باور شب ، شهاب بودن ، عشق است

هم صحبت آفتاب بودن ، عشق است

در کرب و بلا به روی لب‌های حسین (ع)

یک جرعه زلال آب بودن ، عشق است

((مژگان دستوری))

معشوق، علی اکبری می طلبد

گاهی بدن و گاه سری می طلبد

تقویم پر از فرصت عاشورایی ست

هر روز حسین(ع) یاوری می طلبد!

((پروانه بهزادی آزاد))

دریا شدم و به کربلا رفت دلم

صحرا شدم و به نینوا رفت دلم

با این همه ابر و کوزه ماندم چه کنم؟

دیشب که سحر با شهدا رفت دلم

((حجت اله بخشوده))

انگار که شهر شام دعوا شده بود

یا بازی بین سنگ و سرها شده بود

از تک تک کوچه هایشان سیلی خورد

طفلی که سه ساله بود و زهرا شده بود

((محمد چراغ چشم))

لباس مشکی ما را به دستمان بدهید

به ما حسینیه ی گریه را نشان بدهید

مرا که راهی بزم عزای اربابم

برای زود رسیدن کمی توان بدهید

اگر خدای نکرده در آخر خطم

به جان اشک سه ساله مرا امان بدهید

نماز گریه ی ما با امامت سقاست

به روی مأذنه ی کربلا اذان بدهید

برای آن که بمانم همیشه بر درتان

به کلب قافله ی عشق استخوان بدهید

قسم به حرمت چشمانتان اگر مُردیم

به روی سنگ حسینیه غسلمان بدهید

((علی اکبر لطیفیان))

برکبودای زمین هنگامه ی محشر گذشت

آسمان در هاله ای از خون وخاکستر گذشت

چشمهای خونفشان آسمان خشکید وسوخت

زآن جه در اوج عطش , بر چشمه ی کوثر گذشت

سرنوشت آسمان و چرخ را وارونه کرد

آنچه در گودال برانگشت و انگشترگذشت

در کنار رود تشنه , در میان نخل ها

من نمی دانم چه بر عباس آب آور گذشت

ای جنونِ شعله ور! ای مرد! ای آتشفشان

پرتوی از ماجرایت زیر خاکستر گذشت

ابرهای تشنگی آن قدر باریدن گرفت

تا که در ناوردگاه عشق ، خون از سر گذشت

ظهر عاشورا به روی نیزه ها تا گل کند

آفتاب از مشرق خونین ِ خنجر برگذشت!

شامِ غربت بود و نخلستان وصحرا و عطش

ماه آن شب از کنار آب تنهاتر گذشت…

((یدالله گودرزی))

گفتند که با تو هیچ کس کار نداشت!

گفتند که راه شام هم خار نداشت!

گفتند دروغ بوده آن شب ، اما...

دیدیم چه شد!....خرابه دیوار نداشت...!

((رها هوشمند نژاد))

دردانه ترین پسر علی اصغر بود

آرام دل پدر علی اصغر بود

مردانه به جانبازی بابا می رفت

تیر آمد و چون سپر ...علی اصغر بود

((رها هوشمند نژاد))

یکباره درون سینه اش غم آمد

انگار هزار داغ با هم آمد

یک جرعه آب خورد و بغضش ترکید

فهمید که باز هم محرم آمد

((رها هوشمند نژاد))

بحثِ خوب و بد است یا همت

مانده ام! علتِ نرفتن چیست؟

هرچه باشد تحملش سخت است

دوری از کربلا که آسان نیست

((علی ذوالقدر))