شعر های باران خورده ....

چشمم به ضریح و روضه‌ی روشن تو

آید به مشام، بوی پیراهن تو

ای کاش شوم مولا یک قطره اشک

تا سر بگذارم به روی دامن تو

((سید مصطفی حسینی راد))

چشم ها غرق تماشا، که نیامد عباس

نگران بر لب دریا،که نیامد عباس

اشک ها همسفر آه، در آن لحظه ی تلخ

خسته از دیدن صحرا که ، نیامد عباس

کودکان منتظر او که مگر برگردد

آه از این شوق تماشا، که نیامد عباس؟!

بانگی از دور که در حنجره زخمی دارد

می کند فاش سخن را: که نیامد عباس

کودکی از دل خیمه، به پدر می گوید:

تو ندیدیش؟ بگو،یا که نیامد عباس!

((سید علی اصغر موسوی))

هنوز این عشق پابرجاست، سقا

عـلم بـر شـانه‌های ماست، سقا

هـنـوز آن مشک در آماج تیر است

هـنوز آن دست‌ها برپاست، سقا

((سید حبیب نظاری))

مرا که راهی بَزم عزای اربابم

برای زود رسیدن، کمی توان بدهید

اگر خدای نکرده، در آخرِ خطم

به جانِ اشک سه ساله، مرا امان بدهید!

‌
((علی اکبر لطیفیان))

این پرچم سیاه، همین بیرق و عَلَم

حاکی ست با همیشه فضا فرق میکند...

یک راست میروم سرِ اصل مصیبتم

آقای من! عزای شما فرق میکند...

((مهدی صفی یاری))

پوشید سرباز کوچک قنداقه یعنی کفن را

پیمود یاس سپیدی راه شقایق شدن را

نالید یعنی مرا هم در کاروانت نصیبی ست

یعنی که در پیشگاهت آورده ام جان و تن را

بگذار تا روی دستت قدری عطش را بگریم

بگذار تا خون ببارد بر پیکرم پیرهن را

قدری بنوشان مرا از اشک غریبانه خویش

تا حس کنم در نگاهت لب تشنه پرپر زدن را

تا چند اینجا بمانم وقتی در این ظهر غربت

می بینی افتاده بر خاک، یاران شمشیرزن را

یک سینه داری پر از داغ، دست تو بگذارد ای کاش

بر شانه کوچک من این داغ قامت شکن را

ناگاه در دست مولا یک چشمه جوشید از خون

بوسید تیری گلوی آن شاخه نسترن را

گهواره خالی خدایا تنها دلی ماند و داغی

داغی که از من گرفته ست پروای دل سوختن را

((رضا معتمد))

در باور شب ، شهاب بودن ، عشق است

هم صحبت آفتاب بودن ، عشق است

در کرب و بلا به روی لب‌های حسین (ع)

یک جرعه زلال آب بودن ، عشق است

((مژگان دستوری))

در چشم فرات عکس ماه افتاده است

یک هاله به رنگ اشک و آه افتاده است

آن دست بنازم که جلوتـر از پــــــــا

در راه وصال حق به راه افتاده است

((سعید سلیمانپور ارومی))

آن دشـت معـطر شده از یـاس تـو بـود

او برگ گلی شبیه احساس تو بود

دستی که گرفت دست بی دستان را

سقای بدون دست عباس تو بود

((عباس جنتی))

انگار که شهر شام دعوا شده بود

یا بازی بین سنگ و سرها شده بود

از تک تک کوچه هایشان سیلی خورد

طفلی که سه ساله بود و زهرا شده بود

((محمد چراغ چشم))

چون خونِ خدا، بیا مسلمان باشیم

یا حداقل، شبیه سلمان باشیم

مولا، سگ آستان نمی‌خواهد مَرد!

او کرده قیام، تا که «انسان» باشیم

((رضا اسماعیلی))