شعر های باران خورده ....

با چشمی خالی به دیدارت آمدم

دره ای بودم که مه حرفش را مکدر کرده بود

گیاهی نامکشوف

که تنهایی برگهایش را تلخ

و رنج

ساقه هایش را سمت خاک بازگرداند

تو باد و باران توأمان بودی

تو را دیدم

و گریه نجاتم داد ...

((محسن حسینخانی))

-

برای عضویت در کانال یوتیوب

شعر های باران خورده کلیک کنید

دنبال تو می گردم

بی هیچ نشانی

و خاطرم جمع است

به شیربنیِ خاطره ی مانده بر لبانم

به پاهایم

که از آخرین دیدار

شادمانه بازگشتند

به دنبال تو می گردم

و می دانم

رد پایِ هر زنبوری

گرده ی همان  گلی‌ست

که بوسیده

((محسن حسینخانی))

👇👇👇

من بودم

آن تبر که سال ها

دندان برای درخت ها تیز می کرد

و یک روز

به دست پیامبری افتاد

شکستم همه را

جز تو

آتش

انتقام درخت ها بود

گلستان

انتخاب تو

((محسن حسینخانی))

👇👇👇  

یکی از داربست

دارش را فهمیده

یکی سختی اش

به زغال سنگ های معدنی رسیده

روسیاهی اش به ما

یکی هم، که بارها

زیر سنگینی بارها خم شد

عاقبت شکست
.

.

.

"احتیاط کنید!

کارگران

مشغول مردن اند!

((محسن حسینخانی))

👇👇👇

گفتند

خانه ی تو

در مسیر رودخانه است

و من سوار بر قایقم پارو زدم

کم کم

نیزارها و مرغ آبی ها محو شدند

جیغ مرغ های دریایی

و سوت کشتی ها جای آواز قورباغه ها را گرفتند

گفتند خانه تو

آن طرف دریاست

قایق من کوچک بود و خسته

دلم اما بزرگ و تپنده

قایق را رها کردم

و دل به دریا زدم

((محسن حسینخانی))

👇👇👇 

بزرگترین رازم شدی

از همان روز که

بوسه ات

مهری شد

بر لبانم

((محسن حسینخانی))

   👇👇👇   

https://t.me/mohammadshirinzadeh

گوش ماهی ها

قصه ی دریا را تعریف می کنند

گوش وارهایِ طلایی تو

قصه ی آفتاب را

((محسن حسینخانی))

   👇👇👇   

https://t.me/mohammadshirinzadeh

دستی ما را به زندگی پرت می کند

و دست های دیگر می گردانند

نگاه می کنم به لبخند عروسک خواهرم

که موهایش کنده و

 صورتش خط خطی شده

بغض در گلویم گیر می کند

زیبایی زندگی به پیری اجباری می رسد

حال تفنگی را دارم که گلوله ای در گلویش گیر کرده

و دوست دارد آن را

در سینه ی کسی که پرش کرده خالی کند

((محسن حسینخانی))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

صفحه خرید کتاب بهار نارنج از دوست و استاد گرامی جناب محسن حسینخانی

👇👇👇

ihambook.ir/product/بهارنارنج

در بالکن کوچک ما

اتفاق‌های بزرگی می‌افتد

وقتی لباس‌های تو

پهن می‌شود در آن

آفتاب نمی‌میرد از تشنگی

باد ساده نمی‌گذرد از این همه خوشبختی

گنجشک‌ها چکه چکه مست می‌شوند

و بارانی که فردا خواهد بارید

مردم را مهربان می‌کند

((محسن حسینخانی))

پدرم

برای خوردن گندم

از بهشت رانده شد

حالا نوبت

گونه ی گندم گون توست

بوسه ای از آن خواهم چید

و به بهشت باز خواهم گشت

((محسن حسینخانی))

فکر می کردم در این ظهر تابستانی

همان تاپ سفیدت را

که مثل تکه ای ابر می نشیند

بر نیم تنه ی آفتاب

بر تن کرده باشی

اما تو باز هم

غافلگیرم کرده ای

با این ساتن نازک قرمز

و چند تشبیه دست اول را روی دستم گذاشته ای

من را به شب عید می بری

به ماهی سرخ سه دمی که در تنگی بلور می رقصد

به عصر ولنتاین 

و شاخه رزی فرانسوی که فروشنده قیمتش را بالا برده

آری

تنها تو می توانی

اینگونه در شعرهای من

دو فرهنگ را به زیبایی به هم گره زنی

((محسن حسینخانی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

بگو دوستت دارم

و بگذار این واژه

تا زیر خاک هم

با ما بیاید!

با ما دوباره متولد شود!

این بار درختی شویم

که شاخه هایش انگشتان من باشند

برگ هایش موهای تو

بگو دوستت دارم

تا فردا همه باور کنند

آواز دو پرنده

که در قلب درختی لانه کرده اند

چیزی جز "دوستت دارم" نیست!

((محسن حسینخانی))

صدای خنده های تو

افتادن تکه های یخ است

در لیوان بهار نارنج

بخند!

می خواهم

گلویی تازه کنم!

((محسن حسینخانی))

کاش

شروع نمی کردی!

کاش

اینقدر زیبا شروع نمی کردی

کاش

تمام می کردی!

کاش

لااقل تلخ تمام می کردی!

حالم

شبیه شعری نیمکاره است

در کاغذی مچاله شده

که باد

آن را به بازی گرفته

((محسن حسینخانی))

جنگ تو را به من نزدیک‌ تر کرد

شب ها

با هر منوری که رد می شد

برایت آروزویی می کردم

و روزها

پشت دوستت دارم هایت

سنگر می گرفتم

جنگ

تو را به من نزدیکتر کرد

آنقدر که

برایت کشته شدم!

((محسن حسینخانی))

وقتی موهایت

روی صورتت می افتند

حتما دلشان

برای دیدن چشم هایت تنگ شده

وقتی خمیازه می کشی و

دستت جلوی دهانت می رود

حتما انگشتانت

دلشان برای عطر نفست

تنگ شده

وقتی حرف می زنی

حتما گوش هایت

دلشان برای صدایت تنگ شده

حالا بگو

من بدون تو

چگونه زنده بمانم!

((محسن حسینخانی))

تو خوبی

که من خوب می نویسم

با تو

کلمات

به بهترین شکل جلو می روند

و با تمام وجود

وظیفه شان را انجام می دهند

من

شعر را

از زمین خاکی دل تو

شروع کردم

((محسن حسینخانى))

هنوز

صدای جیرینگ جیرینگ النگوهایت

از حافظه ی کوچه

پاک نشده بود و خاک کوچه

دامن چین‌دارت را نگرفته بود

که چرخان چرخان

پرت شدی توی خاطره ها..

عمو، فقط زنجیر مرا بافت

و معلوم نشد

تو را

پشت کدام کوه انداخت

که هیچ فریادی از من

پژواکت را به گوشم نمی رساند

اما من

خسته نمی شوم..

اگر تمام زنجیرها را هم

به پایم ببندند

نامت را فریاد می زنم...

((محسن حسینخانی))

خدا آن روز

لبخند را به صورتت نقاشی کرد

و تو را به زمین فرستاد

دست هایت

کم کم بوی پونه و بابونه گرفت

و نفست

عطر تمام شعرهای جهان را...

تو از سیاره ای به نام "بهشت" آمدی...

هر بار دلت می گیرد

به قله های بلند می روی

تا کمی با خدا درد دل کنی

سبک که شدی

پرواز می کنی به سوی شهر

شهر، پر می شود

از عطر شعر و پونه و بابونه و خدا...

خدا پیامبرانی دارد

که کتابشان "عشق" است

و من چیزی جز "عشق"

در کلامت ندیده ام.

((محسن حسینخانی))

چین و چروک های صورتم را

که ادامه دهی

به رفتنت می رسی

به زمستانی سخت

به برف

که سال هاست

جای سایه ات

روی سرم می نشیند.

((محسن حسینخانی))