شعر های باران خورده ....

من پا به پای موكب خورشيد

يک روز تا غروب سفر كردم

دنيا چه كوچک است!

وين راه شرق و غرب چه كوتاه!

تنها دو روز راه ميان زمين و ماه.

اما من و تو دور

آنگونه دورِ دور،

كه اعجاز عشق نيز

ما را به يكدگر نرساند ز هيچ راه

آه...

((فریدون مشیری))

آیا کسی از دیدن گل سیر خواهد شد ؟

آیا کسی در صحبت گل پیر خواهد شد ؟

صد کوه اگر غم داری و یک جو اگر شادی

این را نگهدارش،

و آن را به قعر دره بسپارش.

دنیا گذرگاهیست

آغاز و پایان نا پدیدار

راهی، نه هموار.

یک بار از آن خواهی گذشتن

آه،

یک بار …

یک بار …

یک بار …

یک روز، میبینی تو را، نازک تر از گل، زاد

با خون دل، پرورد

روز دگر، پژمرد و پرپر کرد!

آنگاه

خاکت را به دست باد صحرا داد!

دنیا گذرگاهی ست.

صد سال اگر جان را بفرسایی

صد قرن اگر آن را بپیمایی

راز وجودش را ندانی چیست.

تاریک و روشن

زشت و زیبا

تلخ و شیرین

آمیزه ای از اشک و لبخند.

انسان سرگردان در او، این لحظه غمگین

آن لحظه خرسند.

هم شعر "حافظ" دارد و هم تیغ چنگیز.

هم کنج گردآلود من, هم قصر پرویز!

اندوه پیری دارد و شور جوانی

لطف توانایی و رنج ناتوانی

هم شهد شیرین دارد و هم زهر کاری

هم جغد دارد، هم قناری.

هم کین دشمن، هم صفای دوست در اوست

با این بپیوند

از آن بپرهیز.

شب را همین تنها مبین تاریک و دلگیر

بنگر چه می گوید ترنم های مهتاب

با ساز ناهید.

بر سنگ یا بر پرنیان، شیرینی خواب

بوی سحر، پروانه، گل، آب

امید فردا،

روز نو

دیدار خورشید!

گر مرگ، نازیبا و تلخ است

اما به دنیا آمدن شیرین و زیباست

بالا گرفتن، برگ و بر دادن، شکفتن

هر لحظه، یک دنیا تماشاست.

غم را اگر نیکو ببینی

راز وجود شادمانی ست

گر غم نباشد، شادمانی در جهان نیست

غم، همره و همزاد با این سرنوشت است

غم خوردن بیهوده زشت است.

باری، جهان آیینه واری ست

در آن چه می خواهی ببینی ؟

زیبایی و زشتی درین آیینه از ماست

تا خود کدامین را بخواهی برگزینی.

در این گذرگاه

کار تو پیوستن به اردوگاه خوبی

کار تو دل بستن به زیبایی

کار تو گوهر ساختن از سنگ خاراست.

کار تو لذت بردن از هر لحظه ی عمر

کار تو پیکار

با تیرگی هاست.

کار تو بهتر بودن از دیروز

کار تو شیرین کردن فرداست.

من دل به زیبایی، به خوبی می سپارم؛ دینم این است

من مهربانی را ستایش می کنم؛ آیینم این است

من رنج ها را با صبوری می پذیرم

من زندگی را دوست دارم

انسان و باران و چمن را می ستایم

انسان و باران و چمن را می سرایم.

در این گذرگاه

بگذار خود را گم کنم در عشق، در عشق

بگذار ازین ره بگذرم با دوست، با دوست …

ای بهترین گل های عالم!

ای خوش ترین لبخند هستی!

ای مهر و ماه راه من در این گذرگاه!

همواره بر روی تو خواهم دوخت …

چشمان سیری ناپذیرم را،

تکرار نامت باغ گل کرده ست

صحرای خاموش ضمیرم را.

من با تماشای تو سبزم چون جوانی

من با تو جان تازه دارم، جاودانی …

آیا کسی از دیدن گل سیر خواهد شد ؟

آیا کسی در صحبت گل پیر خواهد شد ؟

((فریدون مشیری))

بر تن خورشید می پیچد به ناز

چادر نیلوفری رنگ غروب

تک درختی خشک در پهنای دشت

تشنه می ماند در این تنگ غروب

از کبود آسمان ها روشنی

می گریزد جانب آفاق دور

در افق بر لاله سرخ شفق

می چکد از ابرها باران نور

می گشاید دود شب آغوش خویش

زندگی را تنگ می گیرد به بر

باد وحشی می دود در کوچه ها

تیرگی سر می کشد از بام و در

شهر می خوابد به لالای سکوت

اختران نجوا کنان بر بام شب

نرم نرمک باده ی مهتاب را

ماه می ریزد درون جام شب

نیمه شب ابری به پهنای سپهر

می رسد از راه و می تازد به ماه

جغد می خندد به روی کاج پیر

شاعری می ماند و شامی سیاه

در دل تاریک این شب های سرد

ای امید نا امیدی های من

برق چشمان تو همچون آفتاب

می درخشد بر رخ فردای من

((فریدون مشیری))

امروز را به باد سپردم

امشب کنار پنجره بیدار مانده ام

دانم که بامداد

امروز ِ دیگری را با خود می آورد

تا من دو باره آن را

بسپارمش به باد ....

((فریدون مشیری))

ماهی همیشه تشنه ام

در زلال لطف بیکران تو

می برد مرا به هر کجا که میل اوست

موج دیدگان مهربان تو

زیر بال مرغکان خنده ها ت

زیر آفتاب داغ بوسه هات

ای زلال پاک

جرعه جرعه جرعه می کشم ترا به کام خویش

تا که پر شود تمام جان من ز جان تو

ای همیشه خوب

ای همیشه آشنا

هر طرف که می کنم نگاه

تا همه کرانه های دور

عطر و خنده و ترانه می کند شنا

در میان بازوان تو

ماهی همیشه تشنه ام

ای زلال تابناک

یک نفس اگر مرا به حال خود رها کنی

ماهی تو جان سپرده روی خاک

((فریدون مشیری))

با شبنم اشک من ای نیلوفر شب

گلبرگهای خویش را شادابتر کن

هر صبح از دامان خود خاکسترم را

بر گیر و در چشمان بخت بی هنر کن

ای صبح ای شب ای سپیدی ای

سیاهی

ای آسمان جاودان خاموش دلتنگ

ای ساحل سبز افق

ای کوه ای بلند

ای شعر

ای رنج ای یاد

ای غم که دست مهربانت جاودانه

چون تاج زرین بر سرم بود

بازیچه دست شما فرسود فرسود

ای خیمه شب بازان افلاک

ای چهره پردازان چالاک

وقت است صندوق عدم را درگشایید

بازیچه فرسوده را پنهان نمایید

ای دست ناپیدای هستی

بازیچه چون فرسوده شد بازیچه نو کن

ای مرگ با آن داس خونین

این ساقه پژمرده را دیگر درو کن

ای آدمک سازان بی باک

ای خیمه شب بازان افلاک

ای چهره پردازان چالاک

من هدیه آوردم بهار و بابکم را

دنبال این بازیچه های نو بیایید

ای دست ناپیدای هستی

با اولین لبخند فردا

خورشید خونین را بیفروز

مهتاب غمگین را بیاویز

در پرده رنگین تزویر

با نغمه نیرنگ تقدیر

چون هفته ها و ماه ها و قرن ها پیش

این آدمک های ملول بی گنه را

هر جا به هر سازی که میخواهی برقصان

تو مانده ای با این همه رنگ

من میروم با آخرین حرف

ای خیمه شب باز

در غربت غمگین و دردآلود این خاک

آزاده ای زندانی تست

قربانی قهر خدا نامش محبت

زنجیر از پایش جدا کن

او را چو من از دام تزویرت رها کن

همراه این آزرده درد آشنا کن

((فریدون مشیری))

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

خفته در خاک کسی

زیر یک سنگ کبود

دردل خاک سیاه

می درخشد دو نگاه

که به ناکامی ازین محنت گاه

کرده افسانه هستی کوتاه

باز می خندد مهر

باز می تابد ماه

باز هم قافله سالار وجود

سوی صحرای عدم پوید راه

با دلی خسته و غمگین همه سال

دور از این جوش و خروش

می روم جانب آن دشت خموش

تا دهم بوسه بر آن سنگ کبود

تا کشم چهره بر آن خاک سیاه

ون درین راه دراز

می چکد بر رخ من اشک نیاز

می دود در رگ من زهر ملال

منم امروز و همان راه دراز

منم اکنون و همان دشت خموش

من و آن زهر ملال

من و آن اشک نیاز

بینم از دور در آن خلوت سرد

در دیاری که نجنبد نفسی از نفسی

ایستادست کسی

روح آواره کسیت

پای آن سنگ کبود

که در این تنگ غروب

پر زنان آمده از ابر فرود

می تپد سینه ام از وحشت مرگ

می رمد روحم از آن سایه دور

می شکافد دلم از زهر سکوت

مانده ام خیره به راه

نه مرا پای گریز

نه مرا تاب نگاه

شرمگین می شوم از

وحشت بیهوده خویش

سرو نازی است که شاداب تر از صبح بهار

قد برافراشته از سینه دشت

سر خوش از باده تنهایی خویش

شاید این شاهد غمگین غروب

چشم در راه من است

شاید این بندی صحرای عدم

با منش سخن است

من در این اندیشه که این سرو بلند

وینهمه تازگی و شادابی

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نتوفد جز باد

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

غرق در ظلمت این راز شگفتم ناگاه

خنده ای می رسد از سنگ به گوش

سایه ای می شود از سرو جدا

در گذرگاه غروب

در غم آویز افق

لحظه ای چند بهم می نگریم

سایه می خندد و

می بینم وای

مادرم می خندد

مادر ای مادر خوب

این چه روحی است عظیم

وین چه عشقی است بزرگ

که پس از مرگ نگیری آرام

تن بیجان تو در سینه خاک

به نهالی که در این غمکده تنها ماندست

باز جان می بخشد

قطره خونی که به جا مانده در آن پیکر سرد

سرو را تاب و توان می بخشد

شب هم آغوش سکوت

می رسد نرم ز راه

من از آن دشت خموش

باز رو کرده به این شهر پر از جوش و خروش

می روم خوش به سبکبالی باد

همه ذرات وجودم آزاد

همه ذرات وجودم فریاد

((فریدون مشیری))

چو از بنفشه بوی صبح برخیزد

هزار وسوسه در جان من برانگیزد

کبوتر دلم از شوق میگشاید بال

که چون سپیده به آغوش صبح بگریزد

دلی که غنچه نشکفته ندامتهاست

بگو به دامن باد سحر نیاویزد

فدای دست نوازشگر نسیم شوم

که خوش به جام شرابم شکوفه میریزد

تو هم مرا به نگاهی شکوفه باران کن

در این چمن که گل از عاشقی نپرهیزد

لبی بزن به شراب من ای شکوفه بخت

که می خوش است که با بوی گل درآمیزد

((فریدون مشیری))

من سکوت خویش را گم کرده ام

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من که خود افسانه می پرداختم

عاقبت افسانه مردم شدم

ای سکوت ای مادر فریاد ها

ساز جانم از تو پر آوازه بود

تا در آغوش تو در راهی داشتم

چون شراب کهنه شعرم تازه بود

در پناهت برگ و بار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یاد ها

من ندیدم خوشتر از جادوی تو

ای سکوت ای مادر فریاد ها

گم شدم در این هیاهو گم شدم

تو کجایی تا بگیری داد من

گر سکوت خویش را می داشتم

زندگی پر بود از فریاد من

((فریدون مشیری))

همرنگ گونه های تو مهتابم آرزوست

چون باده لب تو می نابم آرزوست

ای پرده پرده چشم توام باغ های سبز

در زیر سایه مژه ات خوابم آرزوست

دور از نگاه گرم تو بی تاب گشته ام

بر من نگاه کن که تب و تابم آرزوست

تا گردن سپید تو گرداب رازهاست

سر گشتگی به سینه گردابم آرزوست

تا وارهم ز وحشت شبهای انتظار

چون خنده تو مهر جهان تابم آرزوست

((فریدون مشیری))

با قلم مي‌ گويم:

- اي همزاد، اي همراه،

اي هم سرنوشت

هر دومان حيران بازي‌هاي دوران‌هاي زشت.

شعرهايم را نوشتي

دست‌خوش؛

«اشکهايم» را كجا خواهي نوشت؟


((فریدون مشیری))

من ، بر اين ابري كه اين سان سوگوار

اشك بارد زار زار

دل نمي‌سوزانم اي ياران ، كه فردا بي‌گمان

در پي اين گريه مي‌خندد بهار

ارغوان مي‌رقصد ، از شوق گل‌ افشاني

نسترن مي‌تابد و باغ است نوراني

بيد ، سرسبز و چمن ، شاداب ، مرغان مست مست

گريه كن ! اي ابر پربار زمستاني

گريه كن زين بيشتر ، تا باغ را فردا بخنداني

گفته بودند از پس هر گريه آخر خنده‌ اي‌ ست

اين سخن بيهوده نيست

زندگي مجموعه‌ اي از اشك و لبخند است

خنده شيرين فروردين

بازتاب گريه پربار اسفند است

اي زمستان ! اي بهار

بشنويد از اين دل تا جاودان اميدوار

گريه امروز ما هم ، ارغوان خنده مي‌آرد به بار

((فریدون مشیری))

هنگامه شکوفه نارنج بود و من

با یاد دستهای تو

سرمست

تن را به آن طبیعت عطرآگین

جان را به دست عشق سپردم

با یاد دستهای تو

ناگاه

مشتی شکوفه را بوسیدم

و به سینه فشردم

((فریدون مشیری))