شعر های باران خورده ....

همیشه‌ ی من، هرگز بود

غروب، پلی است از رویا به تاریکی

تاریکی

نگاه توست زیر پلک‌های افتاده

همیشه‌ی من، هرگز بود

غروب، ظهر توست

منظومه‌هاست، پنجره‌های اتاق

و آسمانی از شیشه می‌آید

بر دست‌های چهار درخت لخت

شگفتا که سایه می‌گذرد

بی‌آفتاب از این رهگذر

از همیشه من.

((بیژن نجدی))

-

برای عضویت در کانال یوتیوب

شعر های باران خورده کلیک کنید

آیا کسى نشسته است پشت ابر

که نى مى‌زند یا سه تار

نمى‌دانم!

آوازى، اما یک آواز

از گوشه‌ى آسمان جمعه مى ریزد ...

((بیژن نجدی))

-

کانال یوتیوب شعر های باران خورده

و این خاطرات من و توست

که توت می‌شود یک روز

انار می‌شود گاهی

که دیروز انگور شده بود

که فردا زیتون و تلخ‌...

-

((بیژن نجدی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

تنگ شده پوستم

تنگ شده پوستم بر استخوان تنم

تنگ شده آفتاب ِ مهاجر بر ساقه های برنج

تنگ شده پارچه های کتان بر اندام مردگان ما

از ضبط صوت و صدای بنان و ری چارلز می ترسم

نگاه می کنم به ویدئو

به گریه ی باشو،

 سوگواری زنان و دندان شکسته ی مادر

و بسیار می ترسم

روزنامه می خوانم

دلم به دلشوره می افتد

گوش می کنم به رادیو

اخبار بی بی سی

خدایا، جهان ِ زیبای تو و این همه ترس؟

((بیژن نجدی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

کسی می‌داند

شماره شناسنامه‌ی گندم چيست؟

کدامين شنبه

آن اولين بهار را زاييد؟

يک تقويم بی‌پاييز را

کسی می‌داند از کجا بايد بخرم؟

((بیژن نجدی))

گاهی از رویای تو می گذرم

گیرم که نمی بینی ..

و گاه از خواب های من، تو می گذری

افسوس

که نمی بینم ..

((بیژن نجدی))

آیا کسی نشسته است

پشت آسمان جمعه

که نی می زند

يا سه تار

نمی‌دانم

اما یک آواز

از گوشه آسمان جمعه می‌ریزد

((بیژن نجدی))

عاشقان گیاهانند

‏که ریشه‌هایشان فرو رفته است

‏در کف دست من

‏در استخوان کتف تو

‏در جمجمه‌ی شکسته‌ی من

‏و این خاطرات من و توست

‏که توت می‌شود یک روز

‏انار می‌شود گاهی

‏که دیروز انگور شده بود

‏که فردا زیتون و تلخ

((بیژن نجدی⁩))

کدام پرنده

با بوی تن تو پرواز می‌کند

که باران را این‌گونه

عاشقانه

می‌نوشم

((بیژن نجدی))

گچ و تخته های سیاه

گچ و ناخن های سفید

گچ و هراس دختران کلاس

هنگام نوشتن عشق

که یاران فراموش کردند

"عشق"

((بیژن نجدی))

درخت می کارم

زمینش می دهد ریشه

بهارش برگ

و برهنه اش می کند پایــیـز

به خاطر دستهای من،این آغوش

تا درختی دوباره زاده شود

که آسمان بباردش باران

که زمین بگیردش ریشه

بهار، بخواندش با برگ

ولختش کند پاییز

به خاطر من؟

یا مرگ

((بیژن نجدی))

صدایی می سوزد، با صدای عود

صدایی می سوزد، در پنجره ای ،با نگاه چراغ

وصدایی هیچ نمی آید از ساز و حنجره ای.

پس

پاروهای پوک آخرین سکوت این دریاست که می شنوم

رنگی می سوزد روی تن هیزم

(رنگی در این سوختگاه صبح)

ورنگی،هیچ نمی ریزد

از مهتاب و

تکه های شکسته خورشید.

زیرا گریه , صدای این دریاست

که نوشته نمی شود با نت

نواخته نمی شود با ساز

مگر با زخمه ها و زخم

بر استخوان کسی.

((بیژن نجدی))

درخت

شعرش را روی پاییز می نویسد

پاییز

شعرش را روی درخت

من بر پاییز نوشته ام

بر درختان افتاده

دریغا من ...

دریغا پاییز...

دریغا درخت...

((بیژن نجدی))

این همه کلمات و نوشته ها، که چی؟

چرا سایه‌ مان را از روی زمین برنمی داریم

وَ در آغوش نمی کِشیم

وَ با او به بسترمان نمی رویم

وَ نمی میریم؟

آیا این بهتر از نوشتن نیست؟

((بیژن نجدی))

سلام ریخته زیر پای در

کنار خش خش لولا

خداحافظ با صدای کفش می گذرد

خداحافظ دور می شود

با صدای کفش

و سیاه از چراغ می بارد

((بیژن نجدی))

انگار یک نفر هست که اصلا نیست

انگار عده ای هستند که نمی آیند

شاید،کسی در چشم من است

که رفته از چشمم

نمی دانم ...

((بیژن نجدی))

گاهی سکوت بینِ ما ،

آنقدر دامنه‌ دار و طولانی می شد ،

که صبح ها ،

کلماتِ فراوانی را می دیدیم که روی مسواکِ ما ،

جمع شده است.

((بیژن نجدی))

دریا با این همه آب

رودخانه با این همه آب

تنگ بلور حتی...

با این همه آب

رخصت نمی دهد، این همه آب

تا بنگریم که

ماهی ها چگونه می گریند؟...


((بیژن نجدی))