شعر های باران خورده ....

ای نوازنده‌ی تار صوتی قوها!

چمدانی که از دریا

به دریا

می‌بندی

در وقتِ مرگ

از خورشید ورم خواهد کرد.

((بیژن الهی))

👇👇👇

زمان به کبودی می‌گرائید

دیگر با انگشتانت بشارتی نبود...

((بیژن الهی))

👇👇👇  

تو خوشه‌های سپید خُردسالی منی

که دوباره می‌چینم.

تو انگشتانِ نخستینِ منی .

((بیژن الهی))

👇👇👇 

پشت بلورهای زمستان پنهان مشو

(اين چلچراغ يخ)

مخواه رنگين‌ کمان پس از باران باشی.

بگذار تا با رنگ‌های تنت

دوست بدارمت. 

((بیژن الهی))

👇👇👇 

همه ي آسمان روز

با فقري زيبا همچون كف يك دست

مرا تاجگزاري كرده ست؛

چراكه بر دردي شاهي كردم

كه از آن

جز پاره اي خرد

نمي شناختم.

دردي آميخته با پروازي بي بال

كه مي خواست 

به القابِ ناملفوظ چهارصد ملكه ي روستايي

كه مرصع به خون بودند

مهتاب را به ماه بياموزد.

ترديد يك ستاره

در شبي كه با برف مست م يكند.

دردي كه شما

از من ذهنيتي خواستيد 

كه از فضاي گرسنگي تان ملموس تر بود.

تا خوري كه مرگ، سك ههاي نقره را به صدا در مي آورد،

يك درد فلس دار كه دو رود را بر شرق،

دو مو را بر بدن راست كرده بود؛

دو رود شور بر شانه هاي لخت تو

كه سرت ميان ستارگان گيج مي رود.

ستارگان به سوي قلبت جار يست

تا قلبت را از بسياري فلس بكشد.

((بیژن الهی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

من آمده‌ام

تا به جای پنجه‌های مرده‌ی پاييز

پنجه‌های زنده‌ی تو را بپذيرم.

من آمده‌ام تازه‌تر از هر روز

تا تو را با پيشانيت بخواهم

که بلندتر از رگبار است.

می‌خواهم دوباره بيآغازم

اين بهاری را که خواهی نخواهی

خون مرا در راه‌ها می‌دواند

و به دل‌ها می‌برد.

اين بهاری که چه عاشقانه است.

و من در برابر همه‌ی دست‌هايش که گشوده است

ناگزير به پاسخم.

((بیژن الهی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

آه. ای یار! ای یار!

دو بار تکرار، بس است

که سومین، هوای بهاریست.

آن‌دم که از آسمان سبز

ایکار، سقوط می‌کند،

جام نرگس، پرباران است

و در آن ــ ببین! ــ ایکاری کوچک‌تر

عروج می‌کند؟‌‌
‌‌
‌
((بیژن الهی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

از کجا این عطر ؟

از کجا صدای تو می‌آید ؟

در گوش صدایی‌ست

که چون عطر بلند می‌شود

((بیژن الهی))

آری، او با یک نفس

تمام آسمان را در سینهٔ خود

حبس کرده ست!

((بیژن الهی))

آدم‌های بهاری

چه می‌كنيد

با برگی كه خزان دوست بدارد؟

((بیژن الهی))

من می‌دانم

که اندوه من برابر است

با اندوه سواری که صدای سم اسبش را

با صدای خرد شدن آهسته خرد شدن برگها

اشتباه می‌کنند

با شب‌بویی

که تاریکی‌ی خود را از دست می‌دهد

با نارنجی

که تنها بر میز است.

((بیژن الهی))

اما تو نشانه‌ ای

تو، که یعنی

رویایی وجود داشت

((بیژن الهی))

تنها یکبار

می توانست

در آغوشش کشند،

و می دانست – آن گاه

چون بهمنی فرو می ریزد

و می خواست

به آغوشم پناه آورد

نامش برف بود

تنش، برفی

قلبش از برف

و تپشش

صدای چکیدن برف

بر بام های کاگلی

و من او را

چون شاخه یی که زیر بهمن شکسته باشد

دوست می داشتم

((بیژن الهی))

به تصویر درختی

كه در حوض

زیر یخ زندانی ست،

چه بگویم؟

((بیژن الهی))

یکباره ترس بَرَم داشت

افتاده باشی از سَرِ دیوار،

خم شدم بگیرم دیدم

خوشه خوشه آویخته‌ ای.

((بیژن الهی))

کبوتران

در آخرین بندر گرسنگی ت ای مرد

آبستن شدند

چرا که بی شک وصیتنامه ی تو

پر از دانه بود...

((بیژن الهی))

اقاقیا فرشته‌ی فقرا

شربت عصرانه‌ی خنکش را

برایمان مهیا می‌سازد.

بر تو خم می‌شوم:

رفتار نسیم و جانوران آب

در پوست توست.

و هوا جامِ جان شاپرکی‌ست

که در میان هزار خورشید و هزار سایه‌ی تو

می‌سوزد و شاهد است.

تو خوشه‌های سپید خردسالی‌ی منی

که دوباره می‌چینم.

تو انگشتان نخستین منی.

کنار جالیزهای سبز خیار

فقرا می‌خندند:

می‌بینی چگونه برهنه‌ام؟

حتا ناف مرا هنوز نبریده‌اند:

عشقم چون تولدی تازه

هنوز لزج و خونی‌ست.

برای تو می‌خندم.

در خانه‌های نزدیک

چرغها را زودتر افروخته‌اند.

هوا میان هزاران چراغ و هزاران سایه‌ی تو

از دوردست تا نزدیک

خاکستر است.

مرا کاشته بودند

کاشته بودندم تا با خورشیدهای عجول

احاطه‌ام کنند.

تو آمدی چنان نرم مرا چیدی

که رفتار نسیم را

در دست تو حس کردم.

تو شاهد خورشید و هوا شدی

نسیم در گیسوانت سرخ سوزانت.

جانوران آب آرام به خاب شدند

و رفتار خون صافی‌ی تو

در خاب یکایکشان

حس شد.

تو مانند چهره‌یی شدی

که من بر او نگریستم

و

می‌نگرم.

عشقم چون تولدی تازه

هنوز لزج و خونی‌ست.

بیا

حیاطهای کوچک را

حشرات و نور می‌پوشانند.

برای تو می‌خندم.

برای تو می‌خندم.

اقاقیا

امروز برایمان

شربت خنک عصرانه می‌آرد.

((بیژن الهی))

شرم در نور است و این، پایان هر سخنی‌ست، 

همسرم! 

مرد تو را به نور سپرده‌ام که تنی سخت شسته داشت، 

و بیا، میان بیابان، پی انگشتر مفقود بگرد 

که حال، باد در آن سوت می‌زند. 

انگشتر ازدواج، میان بیابانی دراز، دراز؛ و دیگر هیچ نه، 

[هیچ نه 

مگر مثلث کهنه‌ی کوچکی، مثلثی از زاغان 

افتاده 

بر کف یک سنگر! 

و به این سپیده که عقرب ــ خواهر بی‌نیاز من ــ بخت را کف‌آلود 

[حس کرده‌ست،

هوا، در نی می‌پیچد و در گردنه‌های کوه.

((بیژن الهی))

چگونه می‌ توانستم

تو را فاش کنم

که حتا برهنگی‌ ات را

از تن درآورده بودی؟

((بیژن الهی))