شعر های باران خورده ....

من چه می‌دانستم گفتنی ها کم‌ نیست

واژه ها سگ خورده، حسِ یک همدم نیست...

گرگ گلّه تنها قصه اش بد گفتند

لاجَرَم می‌دانم بدتر از آدم نیست!

عاشقی ها مرده، خر به ریشَ‌اش خندید

عشق این دوران هم قصه ی رستم نیست

مثل یک بادی هی حسّ ما می‌چرخید

گر نمی‌دانی هم، عاشقی پرچم نیست...

هی غلط میگفتی:"جفتیم و در یک تن"

لااقل فهمیدم قلب ما باهم نیست

دیر می‌آیی "ما" از دهن می‌افتد

عاشقی ها شد این؟ اینکه جز شلغم نیست!

باورم کن اینها از زبان زن است

عشق هم‌چیزی جز واژه ای درهم نیست...

((نیک‌ ناز رضوی))

اندوه و درد و شعرِ من حکمی کلیشه داره اند

شکلی جدید از حسرتی در شعر ریشه داره اند

اینجا ظهور واژه ها ، مانند رستاخیز من

از شعر بر می خیزد و عمری همیشه داره اند

تقسیم سلولیّ غم مختل به افزایش شده

‏تومور به تومور واژه هاهم یکهو رعشه داره اند

گاهی نمی‌دانی بری یا که بمانی، بر یقین

حسّ بلاتکلیف را ذرّات شیشه داره اند

طرحی عمیق از فاصله تبدیلِ عادت می‌شود

رفته به رفته دردها رفتار تیشه داره اند...

((نیک‌ ناز رضوی))

باز کسی سکوت شب را شکست

گلوله ای تیر شد

و آینه ای را شکاند

باز زنی در شب، شب شد

از جغرافیایی تصرف شده‌!

در من امیدی به رنگ خاکستری،

درخت ها را زغالی کرد

این طیف کور به تو می‌آید!

جسم دیگری از من،

۳ بامداد در مغز من می‌ایستد

هم جهت با عقربه ی ساعت می‌چرخد

در راس ساعتی جفت،

مرا به آفرینشم می‌رساند.

من آفرینشی داشته ام

در پوست تنی که مال من نخواهد بود.

باز درد های تکراری!

ظلمات در ظلمات پوست می‌اندازد

باز ساعت در صبحی چندش حرف های رایگان زد!

و هفت صبح جمعه در قهوه‌ای سرد شد

باز درد های تکراری...!

دلمان گریه ای متنوع می خواهد !

-
((نیک‌ ناز رضوی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

بالاتر از سیاهی هم رنگ فراموشیّ ماست

خاکسترم که تیره شد مدیون خاموشیّ ماست

شکی به روشنایی هم باید به شب گاهی کنیم

آگاهِ شکلِ اَبلهان! این شکل توداریّ ماست!

پنهان که بوده از همه پنهان نباشد از شما

این واژه های لخته خون، تحسین خودداریّ ماست

گاهی به مو که می‌رسد پاره ولی هرگز که نه

این ریسه های خونِ دل محصول جان یابیّ ماست

اندازه های فاصله تولید خیاطیّ کیست ؟

بشکاف می زنم ببین این جنگ تدریجیّ ماست...

((نیک‌ ناز رضوی))