شعر های باران خورده ....

چاقو خورده این دوربین عکاسی

به جای ِ خون

خاطره ریخته بیرون

خاطره،

که دخترم بود

و از زیبایی‌اش گريه ام می‌گرفت

از این‌که در هیچ عکسی پیر نمی‌شد

گریه‌ام می‌گرفت

از اين‌که نمی‌دانستم

با من چه کسانی به گریه افتاده بودند

و کارخانه‌ی شيشه بری

با این‌همه اشک ِ منجمدشده چه می‌کند؟

شیشه‌ی جلوی ِ ماشین

شیشه‌ی پنجره‌ی اتاق

از اشک‌های چه کسانی ست؟

یک‌شب دیر به خانه آمدی

یک‌شب ِ دیگر

دیرتر به خانه آمدی

و هر بار

کمی از زیبایی‌ات را

در خانه‌ای جا می‌گذاشتی

من

صدایِ گریه‌ام را

با خودم حمل می‌کردم

صدایِ تو را

که ریخته بود روی پیراهنم

و پاک نمی‌شد

باید عمری که گذشت را تعمیر کنم

دستم را

که به دست ِ تو عادت کرده است

باید یک‌روز

دست‌هایم را

بیرون از خودم در بیاورم

و از آن به بعد

بدون ِ آغوش به خانه بازگردم

((مهدی اشرفی))

کاشته‌اند او را در خاک

و با سنگ‌هایشان به او آب می‌دهند

به دست‌هایم نگاه کردم

هر کدام از ما لااقل یکبار

به دریا سنگ پرتاب کرده‌ایم

ما بی‌آنکه بدانیم

در سنگسار دریا شرکت کرده‌ایم

دریا

دریا

دریا

زنِ همسایه را می‌گویم

((مهدی اشرفی))

👇👇👇 

راه 

مست بود 

هرچه میرفتیم

مارا به جای دیگری می‌برد...

((مهدی اشرفی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

دست بكش

بر كلمه ى دست

و دست من را بگير

من كه جيب هايم را

پر از سنگ كرده ام

و دارم خودم را

در كلمه ى رودخانه غرق مى كنم

((مهدي اشرفي))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

می ترسم از زنان زیبا

بیشتر

از زن های زیبایی

که نام هایی زیبا داشته باشند

می ترسم از زندان

بیشتر

از زندان هایی

که نام هایی زیبا 

بر آن ها گذاشته اند

مثلا همین دریا

که زندانی ست 

با میله هایی از آب

می ترسم این خشکی

ادامه ی همان دریا باشد

و ما سال ها

در زندانی زندگی کرده باشیم

که تنها

وقتی باران می آید 

میله هایش را می بینیم

((مهدی اشرفی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

بادی كه پنجره را به هم می زند

ادامه ی دست ماست

و كلاهی كه آنطرف افتاده

ادامه ی سری ست

كه به تو فكر می كند .

به خيابانی فكر كن

كه در يك طرف كودكی ايستاده

و در آن سو

پيرمردی .

من

به دستم فكر كردم

كه می تواند

ادامه ی عصايی باشد در سال ها بعد

و بارها

از سايه ی درختی ترسيدم

كه پيرمردی

به خاطر عصای چوبی اش

از آن تشكر می كرد

ترسيدم

ادامه ی اين دست

برسد به چاقويی خون آلود

ترسيدم

ودست هايم را در جيب هايم پنهان كردم

ديگر می دانستم پيری

پيراهن سپيدی ست كه می پوشيم

و تنها مرگ است

كه در عكسی دسته جمعی

همه ی ما را يكرنگ می كند

مثل لباس های رنگی توی كمد

كه وقتی در بسته می شود

همه

يكرنگ می شوند

((مهدي اشرفي))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

بگذار نوازشت کنم

با این‌که می‌دانم

این دست

خیابانی‌ست

که به پنج کوچه بن‌بست

می‌رسد

((مهدی اشرفی))

در آغوشم راه برو

و موهایت را

در باد پریشان کن

این پرچم های سیاه را

که سال ها بعد

صلح، سفیدشان خواهد کرد

((مهدی اشرفی))

مثل زندان

همه چیز در من

با سیگار معامله می شود

و هر کسی را که دوست دارم

پیش از من کسی دوست داشته است

کاش می شد به تو گفت که دوستت دارم

و تنه زد در خیابان

به زیبایی زنی

که از روبرو می آید.

((مهدی اشرفی))

تو را تیرباران کردند

تنها

لباس هایت به من رسید

سال هاست

از سوراخ های روی پیراهنت

دنیا را نگاه می کنم

((مهدی اشرفی))

فکرکن

به ماجرای مردی

که تمام ساعت‌های دنیا را دزدید

تا معشوقه‌اش

پیر نشود...

((مهدی اشرفی))

مردی که پا نداشت

پاهایش را برای که پست کرده است؟

مردی که دست ندارد

چگونه تو را در آغوش بکشد؟

مردی که قلبش مصنوعی است

چگونه تو را دوست بدارد؟

تو را تیرباران کردند

تنها لباس هایت به من رسید

سال هاست از سوراخ های روی پیراهنت

دنیا را نگاه می کنم

مجروح جنگ های نکرده ام

دست دارم

پا دارم

قلب دارم

اما همیشه در خانه جا می گذارمشان

و بیرون می روم .

((مهدی اشرفی))